Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, θα τραβήξει ζόρι. Όχι μόνο γιατί είναι μια καινούργια ομάδα, με μόνο δύο παίκτες από το ένδοξο παρελθόν και έναν νέο προπονητή, αλλά και γιατί η στελέχωσή του (πράγμα λογικό και αναμενόμενο άλλωστε υπό τις συνθήκες που έγινε) δημιουργεί σοβαρούς προβληματισμούς και αμφιβολίες.
Με αυτό ως δεδομένο, η πράγματι σοβαρή προσπάθεια που γίνεται από την πλευρά του Αργύρη Πεδουλάκη, για την δημιουργία ενός ομοιογενούς και ανταγωνιστικού συνόλου, είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσει δυσκολίες, η παράκαμψη των οποίων πιθανότητα θα οδηγήσει σε αντικαταστάσεις παικτών, ειδικά μετά τα αναμενόμενα «κοψίματα» από το NBA που θα γεμίσουν την αγορά με ενδιαφέρουσες αγωνιστικά και οικονομικά περιπτώσεις.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του υπό δημιουργία νέου Παναθηναϊκού, ακούει στο όνομα Χίλτον Αρμστρόνγκ. Ο Αμερικανός σέντερ είναι μια πλήρης απογοήτευση τόσο σε άμυνα όσο και επίθεση, με αποτέλεσμα, το βάρος της θέσης να σηκώνει μετά τον Σχορτσανίτη, ο ευτυχώς- αναγεννημένος Τσαρτσαρής.
Ο Λάσμε που αναμένεται να βοηθήσει μέσα στη ρακέτα, δημοσίως έχει δώσει ελάχιστο δείγμα γραφής αλλά τα νέα από τις προπονήσεις δεν είναι πολύ ενθαρρυντικά. Κυρίως γιατί πρόκειται για παίκτη ενστίκτου που βασίζεται στα αθλητικά του προσόντα και έχει δυσκολίες προσαρμογής στο λεγόμενο σκεπτόμενο μπάσκετ .
Αντίθετα ο Κίτσεν δείχνει καλός παίκτης, που σκέφτεται την ομάδα και όχι τον εαυτό του, αλλά παρά είναι διστακτικός στο σουτ ίσως γιατί νιώθει ότι δεν το έχει στον επιθυμητό βαθμό.
Ο Μασιούλις δεν πρόκειται να κάνει τη διαφορά από τη θέση «3» που παίζει. Διαθέτη πολύ δυναμισμό, λίγη τεχνική, χαμηλών τόνων προσωπικότητα και ασταθές σουτ. Ένας εργάτης, που θα ήταν καλύτερα αν ερχόταν από τον πάγκο.
Ο Μπράμος έχει αρκετά κοινά στοιχεία με τον Λιθουανό πράγμα που ουσιαστικά δεν προσφέρει εναλλακτικές στην ομάδα. Καλός αμυντικός, άριστος χαρακτήρας, μέτριος σουτέρ.
Το πιο μεγάλο όνομα από τους καινούργιους, είναι ο Ούκιτς, που ουσιαστικά όμως καλείται να αλλάξει τρόπο παιχνιδιού. Μέχρι στιγμής δείχνει να δυσκολεύεται, γιατί είχε μάθει να αξιοποιεί το ταλέντο του με ατομικό τρόπο. Πρόσθετες δυσκολίες δημιουργεί το γεγονός ότι (όπως και ο Διαμαντίδης αλλά και ο Κίτσεν) κρατάει πολύ την μπάλα στα χέρια του. Αν πάντως βρει χημεία με τον Μήτσο, θα αποτελέσουν ένα δίδυμο φοβερό και τρομερό!
Οι δύο παίκτες με την καλύτερη προσαρμογή στις απαιτήσεις , είναι ο Σόφο και ο Πάνκο. Ο πρώτος αποδεικνύεται καταλυτικός επιθετικά, αλλά μόνος του δεν φτάνει, γιατί μετά από 17- 18 λεπτά στο παρκέ αδειάζει από δυνάμεις. Ο δεύτερος, άν και μικρό μέγεθος σωματικά ξέρει μπάσκετ καταλαβαίνει το παιχνίδι και διαθέτη προσωπικότητα, που μπορεί να τον αναδείξει ως πρωταγωνιστή.
Τα ζητούμενα λοιπόν: μια πλάτη του Σχορτσανίτη, που τουλάχιστον να παίρνει το ριμπάουντ και να έχει ένα νεύρο στην επίθεση. Να δώσει ο Λάσμε ότι λείπει από τον Πάνκο- δηλαδή αθλητική ικανότητα, καλή άμυνα και παιχνίδι πάνω από το στεφάνι. Να λυθεί το πρόβλημα στο εξωτερικό σουτ, ίσως με τον Πάνκο να παίρνει περισσότερες προσπάθειες. Να βρεθεί ο παίκτης (Ξανθόπουλος;) που θα πιέσει την μπάλα και θα αλλάξει το ρυθμό.
Σε όλα αυτά όμως και σε ότι άλλο μπορεί να μου διαφεύγει, ή να προκύψει μελλοντικά, η βασική προϋπόθεση για να πάει καλά ο Παναθηναϊκός είναι μια: να είναι καλά ο Διαμαντίδης. Πράγμα που, εκτός των άλλων σημαίνει ότι, πρέπει να προσέχουν για να έχουν. Γιατί ο Μήτσος έχει πια τα χρονάκια του και ταυτόχρονα, καθώς τα δίνει όλα, είναι αρκετά καταπονημένος.