Ξεκινώντας με την πρώτη, την περασμένη εβδομάδα, σε μια πάρα πολύ δύσκολη χρονική περίοδο για όλον τον κόσμο η πρώτη αναμέτρηση του «Δικεφάλου» με την Ουντινέζε λειτούργησε ως μια … ανάσα για όλους όσοι είχαν τη δυνατότητα – ή ζορίστηκαν και προσπάθησαν αρκετά για να τη βρουν να «δραπετεύσουν» από τη στενάχωρη καθημερινότητά τους, να ταξιδέψουν ορισμένες χιλιάδες χιλιόμετρά μακριά από το σπίτι τους και για λίγες ημέρες ή ώρες να μπουν στο κλίμα του εκτός έδρας αγώνα με την ιταλική ομάδα.
Με τους Γλύκο, Κατσικά, Ετο, Ιβιτς εκτός δράσης λόγω τραυματισμών ο Λάζλο Μπόλονι για μια ακόμη φορά είχε περιορισμένες εναλλακτικές λύσεις στα χέρια του. Παράλληλα, η απουσία των Ισλα, Ντι Νατάλε μπορεί αρχικά να δημιουργούσε ευχάριστους συνειρμούς όμως το … άγνωστο πάντα επιφυλάσσει κινδύνους. Επίσης, ο ΠΑΟΚ τις μεγαλύτερες επιτυχίες του τις έχει πανηγυρίσει όταν το πρώτο σφύριγμα του διαιτητή της εκάστοτε αναμέτρησης τον έβρισκε σε ρόλο απόλυτου αουτσάιντερ και σχεδόν ποτέ όποτε κι αν υπήρξε – έστω και – σε μια ισορροπημένη κατάσταση πιθανοτήτων δε βγήκε κερδισμένος.
Με τη συμπαράσταση περίπου έξι χιλιάδων φίλων του, οι οποίοι συνέρρευσαν στην ιταλική κωμόπολη κατά κύριο λόγο από την Ελλάδα αλλά κι από κάθε άλλη γωνιά της Ευρώπης, ο «Δικέφαλος» μπήκε στον αγωνιστικό χώρο έχοντας ως βασικό στόχο να διατηρήσει απαραβίαστη την εστία του. Στόχος που με αρωγό και την τύχη επιτεύχθηκε αν και πέρασε δύσκολες στιγμές, ειδικά στο ξεκίνημα του αγώνα. Χρειάστηκε να παρέλθει ένα χρονικό διάστημα 15-20 λεπτών μέχρι ν αποκατασταθεί μια σχετική ισορροπία ανάμεσα στις δυο ομάδες. Από εκείνο το σημείο και μετά ο χρόνος λειτουργούσε υπέρ των φιλοξενούμενων.
Με ακρογωνιαίους λίθους αυτής της προσπάθειας τους Κρέσιτς, Τσιρίλο και Λάζαρ ο ΠΑΟΚ κατάφερε να σταθεί όρθιος αποκομίζοντας μια εύθραυστη, «λευκή» ισοπαλία. Για έναν ακόμη αγώνα αποδείχτηκε πως τη διαφορά στα τελευταία κρίσιμα παιχνίδια (σ.σ. αρχής γενομένης από τον εκτός έδρας αγώνα με την ΑΕΚ) την κάνει η απόδοση της μεσαίας γραμμής. Ο Φραντζέσκο Γκουιντολίν ήταν πολύ καλά διαβασμένος για το τι είχε ν αντιμετωπίσει. Τοποθέτησε πέντε ποδοσφαιριστές στη μεσαία γραμμή μ εντολές να καιροφυλακτούν ως δεύτερη γραμμή πίεσης στην πρώτη απόπειρα ανάπτυξης του ΠΑΟΚ από τους αμυντικούς του. Μόλις έκλεβαν την μπάλα ο αριθμός των επιτιθέμενων για τους Ιταλούς ανέβαινε στους επτά και μοιραία οι συνθήκες γίνονταν δυσμενείς έως επικίνδυνες για την ομάδα του κ. Μπόλονι.
Εντούτοις, σ ένα ακόμη μεγάλο ευρωπαϊκό παιχνίδι, ο ΠΑΟΚ παρά τη μέτρια ημέρα που βρέθηκαν αρκετοί ποδοσφαιριστές του άντεξε και πήρε αποτέλεσμα που μπορεί ν αποδειχτεί … «χρυσάφι», ανάλογα με το τι μέλλει γενέσθαι στον επαναληπτικό της Πέμπτης, διατηρώντας παράλληλα το διόλου τυχαίο – εκπληκτικό αήττητο σερί που διατηρεί στο Europa League. Με μια ημέρα ξεκούρασης και δίχως δυνατότητες ενίσχυσης ή αντικατάστασης βασικών παικτών τεχνική ηγεσία και ποδοσφαιριστές πήγαν στον χτεσινό αγώνα για την ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα πλέον.
Σε σχέση με τον αγώνα της περασμένης Πέμπτης οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Ο ΠΑΟΚ έβγαλε αξιοσημείωτες ψυχικές δυνάμεις, προσπάθησε να παίξει στρωτό ποδόσφαιρο και με ηγετική φυσιογνωμία κυρίως στο πρώτο ημίχρονο τον Κοστίν Λάζαρ έχασε την ευκαιρία να προηγηθεί και να δώσει μια άλλη τροπή σ ένα παιχνίδι που ανέκαθεν ήταν ιδιαίτερο και σημαντικό. Κι αν πριν από πέντε ημέρες η τύχη στάθηκε αρωγός στην προσπάθειά της ομάδας χτες ο ρόλος της ήταν εκ διαμέτρου αντίθετος, όπως αποδείχτηκε και από τα δυο δοκάρια των Αθανασιάδη, Γεωργιάδη.
Ο Πορτογάλος τεχνικός του Αρη, κ. Ακόστα εμφανίστηκε απόλυτα ενημερωμένος για το τι θ αντιμετώπιζε ο ίδιος κι οι ποδοσφαιριστές του με συνέπεια την απόλυτη προσαρμογή της. Προσπάθησε να πιέσει από ψηλά κι όταν αυτό δε βγήκε, έδωσε χώρο στους γηπεδούχους περιμένοντας να χτυπήσει στις αντεπιθέσεις με τους ταχύτατους Καστίγιο αρχικά και Γιαννιώτα έπειτα. Εξ αρχής φάνηκε πως θα παρακολουθούσαμε ένα «κλειστό» και σφιχτό παιχνίδι. Οι γραμμές και των δυο ομάδων παρέμεναν αρκετά κοντά σε σημείο τέτοιο που να δημιουργείται η αίσθηση πως ένα και μόνο λάθος να έκανε τη διαφορά.
Τα χρονικά σημεία που ο ΠΑΟΚ δημιούργησε ευκαιρίες και ήλεγξε τον ρυθμό του αγώνα είχαν ως απαραίτητη προϋπόθεση την επικράτηση της μεσαίας γραμμής κι ειδικά της συνεργασίας Γκαρσία Λάζαρ Γιάννου. Οι δυο πρώτοι με την ευθύνη να «κόψουν» τις επιθετικές απόπειρες των αντιπάλων αλλά συνάμα να βγάλουν μπροστά την ομάδα τους είτε σε συνθήκες αντεπίθεσης με μια καλή πάσα είτε σε οργανωμένες συνθήκες με μοίρασμα της μπάλας στις πλευρές ή μια κάθετη πάσα.
Ο Γιάννου είχε έναν πολύ ενεργό και παράλληλα πολυδιάστατο ρόλο. Να πιέσει αντιπάλους εμποδίζοντας την ανάπτυξη από τον άξονα, να δώσει «μάχες» στον αέρα όντας δυνατός και αλτικός, να «ντουμπλάρει» τον Αθανασιάδη στην επίθεση και να λειτουργήσει και ως μεσοεπιθετικός αλλά και ως επιθετικός. Το δικό τους … λιθαράκι έβαλαν κι οι δυο οπισθοφύλακες περισσότερο ο Λίνο και λιγότερο ο Σνάουτσνερ με συγκεκριμένες μεν αλλά θετικές δε ενέργειες και συνεργασίες. Σε σταθερό επίπεδο κυμάνθηκε η απόδοση του Σαλπιγγίδη, με συνεισφορά επιθετικά και ανασταλτικά, επηρεασμένος μέσα από τις διαδοχικές του συμμετοχές αλλά και με μεγάλη ανάγκη από την ομάδα για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στο σκοράρισμα.
Ο αγώνας της Πέμπτης είναι εντελώς διαφορετικός. Μέσα από συζητήσεις με Ιταλούς συναδέρφους η αίσθηση που δημιουργείται είναι πως η Ουντινέζε είχε εναποθέσει μεγάλο μέρος των ελπίδων της στον πρώτο αγώνα γνωρίζοντας πως ερχόμενη στη Θεσσαλονίκη θα έχει ν αντιμετωπίσει και μια δύσκολη έδρα την οποία γνώρισε για πρώτη φορά πριν από έντεκα χρόνια στην αντίστοιχη αναμέτρηση που είχε διεξαχθεί τότε για το Κύπελλο UEFA. Κατά συνέπεια ο ΠΑΟΚ αναμφίβολα έχει ένα χρονικό διάστημα 10-15-20 λεπτών από τη σέντρα για να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο με την τακτική του θέτοντας θεμέλια μιας ιστορικής πρόκρισης. Δε θα είναι εύκολο, άλλωστε τίποτα δεν είναι εύκολο σ αυτή τη ζωή, τίποτα δε χαρίζεται. Απαιτείται πολύ μεγάλη προσπάθεια, ρεαλισμός, τεράστια συγκέντρωση κι ανάλογη υπομονή μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.
Και τη δύναμη για να τα βρεις όλα αυτά την αντλείς μόνον από μέσα σου.
Καλή δύναμη σε όλους…