Ποιος Ηρακλής και ποιο τελευταίο ματς πρωταθλήματος...

Ήταν ήδη γνωστό και επιβεβαιώθηκε με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο ότι κανένας από την ΑΕΚ δεν ασχολήθηκε με την αναμέτρηση κόντρα στον «γηραιό». Όσο κι αν, τις προηγούμενες μέρες, προσπαθούσαν να πείσουν για το αντίθετο, μάλλον δεν κατάφεραν να πείσουν ούτε τους εαυτούς τους. Όλοι γνώριζαν και γνωρίζουν ότι η χρονιά για την Ένωση παίζεται το βράδυ της 30ης Απριλίου στον τελικό κυπέλλου κόντρα στον Ατρόμητο.

Ξεκάθαρα είναι τα πράγματα. Το παιχνίδι της αυλαίας του πρωταθλήματος για την ΑΕΚ ήταν μια «αγγαρεία». Πόσο μάλλον όταν στις εξέδρες δεν υπήρχε… ψυχή, το ματς δεν είχε βαθμολογικό ενδιαφέρον και λόγω του ψύχους θύμιζε… βαρύ χειμώνα (αν και πολύ αμφιβάλω αν καθ’ όλη τη διάρκεια του χειμώνα υπήρχε τόσο κρύο σε αγώνα που διεξήχθη στο ΟΑΚΑ). 

Φυσικά όταν μιλάμε για μια ομάδα επιπέδου ΑΕΚ, δε μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για την κακή εμφάνιση το γεγονός ότι υπάρχει μπροστά ο τελικός.  Αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι χωρίς τον Νάτσο Σκόκο, λείπει η φαντασία και η ποδοσφαιρική ευφυΐα από το παιχνίδι του δικεφάλου. Όχι ότι με την είσοδο του Αργεντινού άλλαξε κάτι δραματικά, απλά ήταν εμφανές ότι οι γηπεδούχοι έγιναν πολύ περισσότερο απειλητικοί προς την εστία του Ηρακλή.

Αυτός που αξίζει τα εύσημα για τη συνολική του παρουσία στο ματς ήταν ο Γιάννης Αραμπατζής. Ο Έλληνας πορτιέρο απέδειξε ότι, παρά την μακρά απουσία του από τη βασική ενδεκάδα, δεν επηρεάστηκε και εμφανίστηκε απόλυτα έτοιμος, δίνοντας  απαντήσεις με τις επεμβάσεις του. Θετική απόδοση είχαν επίσης ο Παναγιώτης Λαγός στο αριστερό άκρο της άμυνας και ο Παντελής Καφές στη μεσαία γραμμή, αν και αρκετές φορές παρασύρθηκαν από τη γενική… απάθεια που διέκρινε τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές του δικεφάλου.

Υπό άλλες συνθήκες, μια τέτοια εμφάνιση της ΑΕΚ κι ένα ισόπαλο αποτέλεσμα κόντρα στον ελλιπέστατο Ηρακλή, θα προκαλούσε έντονη κριτική, αλλά και αρκετή γκρίνια. Όχι ότι τώρα έμεινε κάποιος ικανοποιημένος απ’ αυτό που παρακολούθησε. Ίσα – ίσα το αντίθετο συνέβη. Απλά το μυαλό όλων είναι στον τελικό και στην κατάκτηση μιας κούπας μετά από εννιά χρόνια. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη εμφάνιση είναι απολύτως λογικό να περάσει στα… ψιλά.