Η συγκλονιστική είδηση τον τάραξε συθέμελα. Ενημέρωσε τους ανθρώπους της ομάδας και παράλληλα τους ανακοίνωσε την απόφασή του ν’ αγωνιστεί κανονικά στο «Κλεάνθης Βικελίδης» κι ακολούθως ν’ αναχωρήσει για τη γενέτειρά του. Στο «ζέσταμα» συμμετείχε κανονικά, σε όλες τις ασκήσεις με τη συνήθη ένταση, όμως το πρόσωπό του ήταν διαφορετικό. Διαρκώς βουρκωμένο, σκούπιζε τα μάτια του και σε κάποιες στιγμές γονάτιζε στη γη αναζητώντας δυνάμεις, κουράγιο και συγκέντρωση προκειμένου να παρουσιάσει το γνωστό του αγωνιστικό πρόσωπο. Κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης ήταν ανέκφραστος.
Σα μια… καλοκουρδισμένη μηχανή. Αν παρατήρησα σωστά, μόνο ένα λάθος έκανε κι αυτό σε προσπάθεια να βγάλει τους συμπαίκτες του στην αντεπίθεση. Οτι και να πει κανείς είναι λίγο ή καλύτερα, δε χρειάζονται πολλά λόγια σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Μιλάει η καρδιά, η προσωπικότητα, η ψυχή. Οπως ακριβώς συνέβη σα σαδιστική σύμπτωση της ανάλογης σχεδόν εμπειρίας που βίωσε πριν από έντεκα μήνες κι η άλλη μεγάλη ποδοσφαιρική κι όχι μόνο προσωπικότητα που με την παρουσία τους στιγμάτισαν αυτήν την τριετία του ΠΑΟΚ.
Πολύ επώδυνος τρόπος για να θυμηθούν ορισμένοι πως καλές οι ομάδες, καλός ο πρωταθλητισμός αλλά κάπου στο βάθος υπάρχει κι ο άνθρωπος. Ο μικρόκοσμος του καθενός με τα καλά και τα κακά του. Αυτά που δε γνωρίζουν οι πολλοί κι όμως αβίαστα κρίνουν, χαρακτηρίζουν, νουθετούν. Αν θυμηθούν την ανθρώπινη αξία, το σεβασμό που πρέπει να έχει ο καθένας, ανεξαρτήτως θέσης και οπαδικού χρώματος, οι ζωές όλων μόνον καλύτερες μπορεί να είναι. Οι έχοντες τη δύναμη, φύσει και θέσει, ας δείξουν το δρόμο και στους άλλους.
Θερμά συλλυπητήρια στον Χιλιανό και την οικογένειά του, να είναι γεροί να θυμούνται τον άνθρωπο που «έφυγε». Την ίδια αξία αποδίδω και σ’ όποιον ανώνυμο, ταπεινό έχει ζήσει κάτι ανάλογο και πέρα από τους δικούς του, οι υπόλοιποι δεν το έμαθαν ποτέ. Κι είμαι βέβαιος πως δεν είναι λίγοι. Ας δούμε λίγο και δίπλα μας, τον συνάνθρωπό μας μπας και θυμηθούμε αυτό που ήμασταν κάποτε, όχι και τόσο παλιά.
Για τον αγώνα, ο ΠΑΟΚ δεν ήταν καλός και δεν είχε το πάθος, ενδεχομένως και την ανάγκη των γηπεδούχων για τους βαθμούς. Επιπλέον, ίσως και ο επερχόμενος αγώνας του Κυπέλλου της Τετάρτης να έπαιξε τον ρόλο του. Κακός οργανωτικά, με αργές μετατοπίσεις από την άμυνα στην επίθεση, δίχως σύνδεση ανάμεσα στις γραμμές πήρε τον βαθμό της ισοπαλίας σε μια δύσκολη έδρα, όπου ειδικά οι διοικούντες του κυριολεκτικά έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για την ομαλή διεξαγωγή της συνάντησης. Προσωπικά, πρώτη φορά είδα πριν από αγώνα τον πρόεδρο και τα μέλη της διοίκησης μιας ΠΑΕ να βρίσκονται παντού, εντός κι εκτός γηπέδου για να διασφαλίσουν μια φιλοξενία αντάξια αυτής που έτυχε η ομάδα τους στον αντίστοιχο αγώνα του πρώτου γύρου.
Τα αρνητικά περιστατικά ήταν ελάχιστα και τίποτα που να ξεφεύγει από τα πλαίσια ενός ντέρμπι. Μακάρι να πάψουν κι αυτά κάποτε αλλά η ευχή είναι για όλα τα γήπεδα. Ο Μάκης Χάβος κρατούσε μια έκπληξη σύμφωνα με όλα όσα γνωρίζαμε πριν από τον αγώνα. Εβαλε τον Τσουκαλά δεξιά ως χαφ, κράτησε τον Ιβιτς στη μεσαία γραμμή δίπλα στον Γκαρσία κι έβαλε σχεδόν παράλληλα στην επίθεση τους Σαλπιγγίδη Μουσλίμοβιτς. Λίγο μετά το ημίωρο άλλαξε πλευρές τον Βιεϊρίνια με τον Τσουκαλά, όμως μάλλον το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που περίμενε. Στην επανάληψη, συνέχισε τις προσπάθειες να βρει σχήμα που να μπορεί να βγάλει την αποτελεσματικότητα των πλέον πρόσφατων παιχνιδιών δοκιμάζοντας ακόμη και το 4-2-3-1.
Ούτε αυτό αλλά ούτε και η διαδοχική είσοδος των Κουτσιανικούλη, Αθανασιάδη, Φιλομένο πέτυχαν κάτι. Ο Αρης είχε περισσότερες ευκαιρίες, όμως ο ΠΑΟΚ είχε για μια ακόμη φορά – σ’ εξαιρετική κατάσταση το κεντρικό αμυντικό του δίδυμο Κοντρέρας – Τσιρίλο, με την υπεροχή τους να καλύπτει – ακόμη και – αδυναμίες των δυο μπακ. Καλώς ή κακώς άπαντες, πλην του άτυχου Χιλιανού, είναι υποχρεωμένοι να ξεχάσουν γοργά ότι κι αν συνέβη και να επικεντρώσουν τις σκέψεις τους στον αγώνα της Τετάρτης. Σήμερα αναμένεται κι η σχετική επίσημη τοποθέτηση της ΠΑΕ με αναφορά και για τις εξελίξεις της προηγούμενης εβδομάδας.
Ο χρόνος ανασύνταξης είναι ελάχιστος, όμως ο συγκεκριμένος ρυθμός, αυτή η πίεση κι όλα τα σχετικά δεδομένα που ανεβάζουν τον βαθμό δυσκολίας του στόχου τους είναι στοιχεία γνώριμα στον ΠΑΟΚ, έχει μάθει να ζει μ’ αυτά κι ότι έχει καταφέρει μέχρι σήμερα, πάντα κάπως έτσι το πέτυχε. Ερωτηματικό παραμένει η αντίδραση του κόσμου. Ο καθένας είναι ελεύθερος να πράξει ανάλογα με τη βούλησή του. Μόνο μια παράκληση: ας μην το κάνει για τον εαυτό του. Ας το κάνει για την ομάδα. Και όχι για το παρελθόν. Για το παρόν και για το μέλλον της. Κι ας σκεφτεί τις συνέπειες, θετικές και αρνητικές. Ο ΠΑΟΚ πάντα τις πληρώνει.