Φαίνεται, όμως, πως ο Αβραάμ Παπαδόπουλος δεν καταλαβαίνει από αρρώστιες. Έσφιξε τα δόντια του και μπήκε στο «βούρκο» της Τρίπολης σα να μη συμβαίνει τίποτα. Και για μία ακόμη φορά ήταν άκρως αποτελεσματικός.
Έβγαινε πρώτος στη μπάλα, καθάριζε με δυνατά και καθαρά τάκλιν επικίνδυνες φάσεις, ενώ φάνταζε ανίκητος στο ψηλό παιχνίδι. Τι άλλο μπορεί να περιμένει ένας προπονητής απ’ το στόπερ του;
Συνήθως οι προβολείς στρέφονται στους παίκτες που έχουν συμμετοχή στο επιθετικό σκέλος του παιχνιδιού. Για παράδειγμα, στη νίκη της Τρίπολης θα εκθειάσουμε με μεγαλύτερη ευκολία την εμφάνιση του Φουστέρ, του Ιμπαγάσα, ακόμη – ακόμη και του Μοδέστο, παρά τον τρόπο με τον οποίο αγωνίστηκε ο Αβραάμ Παπαδόπουλος.
Έχουμε την αίσθηση πως στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ο διεθνής αμυντικός των «Πειραιωτών» διανύει εξαιρετική περίοδο στην καριέρα του. Παίζει, ίσως, την καλύτερη μπάλα απ’ την ημέρα κατά την οποία φόρεσε για πρώτη φορά τα «ερυθρόλευκα».
Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μην υπογραμμίσουμε τα κατορθώματα του Αβραάμ Παπαδόπουλου. Όχι μόνο λόγω της ίωσης που είχε. Αλλά κυρίως επειδή ο Ολυμπιακός σε ένα ακόμη παιχνίδι στην επαρχία διατήρησε το μηδέν στην εστία του Πάρντο.
Στην Τρίπολη, οι «ερυθρόλευκου» συμπλήρωσαν επτά αγώνες στην περιφέρεια χωρίς να επιτρέψουν στους γηπεδούχους να πετύχουν γκολ. Όταν μένει το μηδέν πίσω, αυτονόητο είναι πως μεγιστοποιούνται οι πιθανότητες για τη νίκη. Και για το επίτευγμα της άμυνας, σημαντικό μερίδιο ανήκει στον Αβραάμ Παπαδόπουλο.
Δίχως, βεβαίως, να παραγνωρίζουμε τη συνεισφορά του Μέλμπεργκ, του Τοροσίδη, του Ραούλ Μπράβο και του (αμυντικού χαφ) Μοδέστο.