Διαπιστώνω, μετά λύπης μου, τις τελευταίες ημέρες πως έχει ξεσπάσει ένας ιδιότυπος “πόλεμος” στους κόλπους της οικογένειας του Αρη (ανάμεσα στις προηγούμενες γενιές και τα νέα παιδιά), για το ποια ήταν η σπουδαιότερη νίκη στην ιστορία του συλλόγου. Το 0-3 του 1979 στη Περούτζια ή το 2-3 της Μαδρίτης κόντρα στην Ατλέτικο;
Είναι γνωστή η έφεση των Αρειανών στη διχόνοια και ο σαματάς που δημιουργούν για… ψύλλου πήδημα. Όμως ότι θα φτάναμε σε αυτό το σημείο, ειλικρινά δεν το περίμενα. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει λόγος, είναι παρανοϊκό να “ανάβουν τα αίματα” με αφορμή δύο τεράστιες νίκες, όχι μόνο για τον Αρη, αλλά για ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οι μεν παλιοί Αρειανοί θυμούνται με νοσταλγία εκείνη την ομάδα των Κούη, Σεμερτζίδη, Φοιρού και των άλλων παιδιών, λέγοντας πως δεν ήταν μόνο η Περούτζια, αλλά και το πρωτάθλημα που διεκδίκησαν και έχασαν λίγο αργότερα στο μπαράζ του Βόλου. Τονίζουν με έμφαση πως εκείνη η Περούτζια ήταν υπερδύναμη στο ιταλικό ποδόσφαιρο και πως άπαντες επένδυαν στη κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου σε αντίθεση με την Ατλέτικο η οποία δεν βρίσκεται αυτή την εποχή στα καλύτερά της και το Europa League δεν αποτελεί γι αυτή προτεραιότητα.
Από την άλλη η νέα γενιά υποστηρίζει πως η νίκη στο “Βιθέντε Καλδερόν” δεν μπορεί να συγκριθεί με τη Περούτζια, διότι πολύ απλά μιλάμε για την κάτοχο του Europa League (κάτι το οποίο δεν ίσχυε τότε για τους Ιταλούς), αλλά και του ευρωπαϊκού σούπερ καπ. Η Ατλέτικο μετέχει στο δυσκολότερο πρωτάθλημα του κόσμου, κοντράροντας στα ίσια τη Ρεάλ και τη Μπαρτσελόνα και στο φινάλε καμιά άλλη ελληνική ομάδα δεν μπόρεσε ποτέ να νικήσει επί ισπανικού εδάφους.