It takes two to tango. Σε ελεύθερη μετάφραση "χρειάζονται δύο για να χορέψουν τανγκό". Κάτι που αντανακλά στην κοινή προσπάθεια της Superleague και της Nova να συνεχίσουν να πορεύονται μαζί στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
“It takes two to tango”. Σε ελεύθερη μετάφραση “χρειάζονται δύο για να χορέψουν τανγκό”. Κάτι που αντανακλά στην κοινή προσπάθεια της Superleague και της Nova να συνεχίσουν να πορεύονται μαζί στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Μακάρι βεβαίως το ποδόσφαιρό μας να κινείτο τόσο αρμονικά όσο ο περίφημος χορός από την Αργεντινή και οι… χορευτές να κέρδιζαν τον θαυμασμό, αποσπώντας το χειροκρότημα του κόσμου.
Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο βαθμό που πρέπει να γίνεται στο ποδόσφαιρο. Ακόμα και οι οργανωμένοι οπαδικοί στρατοί έχουν πάψει να χαίρονται όπως παλιά τις επιτυχίες των ομάδων τους, όταν αυτές δεν προκύπτουν από τον ορθό ανταγωνισμό.
Γιατί; Μα γιατί κατάντησε να γίνεται όλο και πιο συχνά και να κουράζει. Επίσης χάνει εντελώς το νόημά της μια νίκη, μια επιτυχία απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο δεν έχει στην εξέδρα την υποστήριξη των δικών του οπαδών. Αλλά ουδείς κάνει κάτι για να επιδιώξει και πάλι τη κοινή συνεύρεσή τους.
Στον τελικό του κυπέλλου στο Βόλο χάθηκε και η τελευταία ευκαιρία για να αποκατασταθεί η όποια ισορροπία στην εξέδρα.
Οι ομάδες (ΠΑΕ) βλέπουν τα γήπεδά τους να αδειάζουν σεζόν με τη σεζόν (μείωση εισιτηρίων κατά 48% την περίοδο 2009-2016 σύμφωνα με την έρευνα των Deloite & PwC) και δεν κάνουν τίποτα γι αυτό!
Οι δύο τελευταίες σεζόν ολοκληρώθηκαν χωρίς το πρωτάθλημα να έχει κεντρικό χορηγό, με τη μείωση των εσόδων να έχει αγγίξει το 84% για την εξαετία 2010-2016 (πάντα σύμφωνα με την έρευνα Deloite & PwC).
Η ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος βρίσκεται στην 14η θέση της ΟΥΕΦΑ (κατάταξη περιόδου 2015-2016).
Ο συνεταιρισμός κάθε φορά που τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά προχωρά σε έρευνες, αλλά τα αποτελέσματά τους μένουν στα συρτάρια γιατί οι δύσκολες αποφάσεις έχουν κόστος για τα μέλη του.
Οι Deloite & PwC ανέδειξαν την εμπορική απαξίωση του προϊόντος της Λίγκας. Τι συνέβη; Η Λίγκα απέρριψε την προ 18 μηνών πρόταση της Nova για μείωση του αριθμού των ομάδων (αρχικά σε 14 και μετά σε 12) και απλά προχώρησε σε μια απόφαση (πλειοψηφίας) για μείωση σε 14 από την περίοδο 2017-2018.
Στο μεταξύ η αιμοραγία των συνδρομητών από το κακής ποιότητας πρωτάθλημα ήταν η μεγαλύτερη από καταβολής της συνεργασίας των δύο πλευρών. Σαφώς και ο φόρος που επιβλήβηθηκε στη συνδρομητική τηλεόραση έπαιξε ένα ρόλο, αλλά όχι τον σημαντικότερο.
Οι καλοί ξένοι ποδοσφαιριστές (βλέπε το πρόσφατο παράδειγμα του Μπεργκ) εγκαταλείπουν την Ελλάδα και ακόμα και ο πρωταθλητής Ολυμπιακός, που διαθέτει (λιγότερο από άλλες φορές είναι η αλήθεια) το δέλεαρ του Champions League δυσκολεύεται να τους πείσει να έρθουν στη χώρα μας.
Οι 16 συνέταιροι δυσκολεύονται ακόμα και στο μίνιμουμ της συνεννόησης. Κατά την περασμένη σεζόν ξεπέρασαν κάθε ρεκόρ αντεγκλήσεων, ανακοινώσεων, ποσταρισμάτων στα social media και… ξεκατινιάσματος μεταξύ τους.
Ούτε καν η… μνημονιακή επιτροπία της ΦΙΦΑ στην ΕΠΟ τους συγκίνησε.
Ολόκληρο το οικοδόμημα του προϊόντος που προσφέρουν στηρίζεται για το 90% των ΠΑΕ στο τηλεοπτικό συμβόλαιο με τη Nova αντί για το 50% το πολύ, όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Οι ίδιοι γνωρίζουν, καλύτερα από τον καθένα, ότι χωρίς το τηλεοπτικό συμβόλαιο των 45 εκ το χρόνο (μαζί με τον ΦΠΑ) δύσκολα το ποδόσφαιρο θα παραμείνει επαγγελματικό.
Επίσης γνωρίζουν (επιχειρηματίες γαρ) την εικόνα της αγοράς που είναι άθλια. Στις περιπτώσεις μονοπωλιακών καταστάσεων δε η αγορά κλείνει μάτια και αυτιά και πατάει… κεφάλια.
Μόνο οι συνεργασίες έχουν πάντα δούναι και λαβείν. Με τον ένα χορευτή του τανγκό να… ξενυχιάζεται μονίμως, δουλειά δεν γίνεται!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ