Υπάρχουν στιγμές που ξεπερνούν το ποδοσφαιρο. Που σε κανουν να ξανασκεφτείς την κοσμοθεωρία σου σε δευτερόλεπτα…
Μια τέτοια ζήσαμε στο Στανς και στο 87ο λεπτό του φιλικού αγώνα του Ολυμπιακού με τη Βάτενς.
Ο Ρέτσος πιάνει κεφαλιά. Ο αντίπαλος άθελά του τον χτυπά στο πρόσωπο και ο Παναγιώτης πέφτει κάτω…
Στο δευτερόλεπτο συμπαίκτες και αντίπαλοι αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της κατάστασης και καλούν άμεσα σε βοήθεια…
Σε δευτερόλεπτα ο Χρήστος Θέος ειναι κοντά του.
Τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν με συμπαίκτες του να κλαίνε… άλλους να έχουν… ασπρίσει απ το φόβο τους και όλους μαζί να προσεύχονται ειναι στιγμές που (σε δευτερόλεπτα) αλλάζουν την κοσμοθεωρία σου… Περνούν απ το μυαλό σου αμέτρητες σκέψεις… καλές και κακές…
Γιατι όταν ο Παναγιώτης άργησε να σηκωθεί… Όταν ο Χάσι λέει “Πιστέψαμε ότι τον Χάσαμε”… Όταν ο Μανθατης και ο Τολι που ειναι μαζί του απο δέκα χρόνων έχουν βάλει τα κλάματα… δυο πράγματα γίνονται. φοβάσαι και προσεύχεσαι.
Την ώρα που έρχονται ευχάριστα νεα για τον Παναγιώτη (και προσπαθώντας να επαναφερουμε τις καρδιές μας στις θέσεις τους) ότι ειναι καλα στην υγεία του, μια ώρα μετα το περιστατικό, δυο χαμόγελα έρχονται στο δικό μου μυαλό… Του Παναγιώτη και του πατέρα του… κυρίου Χρήστου, που μαζί με την οικογένεια του, απο πολύ μακριά, ήταν σίγουρα πιο κοντά απ όλους μας…
Μακράν η δυσκολότερη στιγμή μου στη δουλειά αυτα τα 18 χρονια…
Περαστικά στον Παναγιώτη…