Για πολλούς ο αθλητισμός του υψίστου επιπέδου, στο οποίο βρίσκεται ο Λευτέρης Πετρούνιας, είναι μία μορφή τέχνης. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτή η μορφή τέχνης συναντά τη φωτογραφία;
Αναμφίβολα αυτή η μίξη αποφέρει ένα αποτέλεσμα συναρπαστικό… Όταν δε, ο βραβευμένα καλύτερος φωτογράφος του κόσμου για τη σεζόν που ολοκληρώθηκε, Κωνσταντίνος Σοφικίτης μαζί με την “έμπνευσή” του, όπως ο ίδιος αποκαλεί τον αδερφό και συνάδελφό του Πέτρο αποτυπώνουν στην αιωνιότητα μέσω των φακών τους τον χρυσό μας Ολυμπιονίκη τότε το απαύγασμα αυτής της προσπάθειας είναι μοναδικό.
Κάπου εκεί τρυπώσαμε κι εμείς για να μπορέσουμε να ξεκλέψουμε λίγη από τη μαγεία αυτής της συνεργασίας.
Λένε πως για να φτάσεις στην επιτυχία υπάρχουν πολλοί δρόμοι. Ο 26χρονος πλέον Λευτέρης Πετρούνιας σίγουρα διάλεξε τον πιο ανορθόδοξο, θυσίασε πολλά σε πολύ τρυφερή ηλικία, οδηγήθηκε στην παραίτηση, επέστρεψε και έφτασε στην καταξίωση σαν να μην είχε αποτραβηχτεί από τη ρότα του Πρωταθλητή ούτε ένα δευτερόλεπτο.
«Πριν σταματήσω είχα περάσει από μία φάση που έβλεπα τους φίλους να περνάνε καλά, να βγαίνουν και να κάνουν πράγματα που εγώ δεν μπορούσα να κάνω στην καθημερινότητά μου. Εκτός αυτού, πέρασα μία περίοδο τραυματισμών στους αγκώνες και αυτό με αποδιοργάνωσε, γενικά όταν μου στερείς το δικαίωμα να κάνω αυτό που αγαπώ πέφτω οπότε αυτός ο συνδυασμός με οδήγησε στο να σταματήσω. Θυμάμαι την τελευταία μέρα που αποφάσισα να σταματήσω πήρα την μητέρα μου και μου είπε έρχομαι να σε πάρω, έφυγα και δεν ξανακοίταξα πίσω. Ουσιαστικά από τα τέλη του 2004 έως το 2008 η ενόργανη δεν υπάρχει στη ζωή μου, όχι δεν υπήρχε, δεν μάθαινα τίποτα ακόμα και να γινόταν κάτι και να έπαιζε στις ειδήσεις δεν θα το έβλεπα».
Ο χρυσός Ολυμπιονίκης μας μπορεί αυτή τη στιγμή να απολαμβάνει τους κόπους του είτε με την αναγνώριση, είτε με τις επιτυχίες του που είναι τεράστιες και συνεχόμενες εδώ και οκτώ χρόνια αλλά για να φτάσει σε αυτό το σημείο χρειάστηκε να παλέψει, να ματώσει, να αποτύχει και να πεισμώσει. Εξάλλου εάν δεν προηγούνταν όλα αυτά ίσως και να μην είχε φτάσει στην κορυφή του κόσμου.
«Όταν ξαναξεκίνησα όλοι με κοιτούσαν περίεργα, αναρωτιόνταν τι ήρθε να κάνει αυτός εδώ, γιατί έρχεται με μηχανή, όλα τα παιδιά έρχονταν είτε με τη συγκοινωνία είτε με τους γονείς τους. Εγώ επειδή είχα αποτραβηχτεί από όλο αυτό ήρθα λιγάκι ως ξέμπαρκος, εμβόλιμος και αντιμετώπισα ένα τοίχο στην αρχή γιατί στην προπόνηση μπήκα γρήγορα αλλά ψυχολογικά καθυστέρησα λίγο.. άκουσα διάφορα, ότι δεν πρόκειται να μπω ποτέ σε αντρική ομάδα, πήγαινε να διαβάσεις. Το σώμα μου θυμήθηκε γρήγορα, είχα χάσει οκτώ κιλά όταν σταμάτησα. Οπότε το διάστημα 2008-2010 ήταν ένα διάστημα συνεχόμενου πείσματος».
«Από το 2010 που ξεκίνησα να παίρνω μετάλλια μέχρι το 2015 είχα κάποιες επιτυχίες, σημαντικές αλλά η πρώτη μου ουσιαστικά μεγάλη επιτυχία ήταν το 2015 όταν και πήρα το πρώτο μου ευρωπαϊκό. Μετά από το ευρωπαϊκό στο παγκόσμιο είχα το άγχος του πρωταθλητή Ευρώπης, όταν πήρα το Παγκόσμιο είχα το άγχος στο επόμενο ευρωπαϊκό ότι είμαι ο πρωταθλητής οπότε πρέπει να βγω πρώτος γιατί όλοι με κυνηγάνε. Στην Ολυμπιάδα ήμουν αυτός που ένα χρόνο δεν έχανε από κανέναν οπότε έπρεπε να κερδίσω. Μετά την Ολυμπιάδα υπήρξε ένα διάστημα περίεργο ψυχολογικά και από άποψη πίεσης και βάρους γιατί όπως εγώ έδειχνα τον Βραζιλιάνο που κυνηγούσα από το 2012 έως το 2016 που έχανα και πείσμωνα και ξαναέχανα τώρα κάποιοι δείχνουν εμένα, βλέπε τον Άγγλο που βγήκε δεύτερος και την επόμενη μέρα βγήκε στο BBC λέγοντας πως ο Πετρούνιας δεν είναι ανίκητος και πως θα με κερδίσει στο Παγκόσμιο. Αυτό για μένα είναι το «τυράκι» μου».
Όπως μας τόνισε και ο ίδιος αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στον αθλητισμό δεν είναι μία μεγάλη επιτυχία. Αυτή μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε. Αυτό που μετράει είναι η διάρκεια της κορυφής και το πόσο διψασμένος είσαι για να μπορέσεις να μείνεις εκεί ψηλά, σε αυτή την όμορφη μοναξιά για όσο περισσότερο γίνεται.
«Το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι το να έχω μία σταθερή πορεία. Για μένα δεν είναι η πρώτη θέση ως πρώτη θέση γιατί και ο δεύτερος και ο τρίτος και ο τέταρτος και ο πέμπτος και ο έκτος αθλητής είναι μεγάλοι αθλητές. Το σημαντικότερο είναι να βρίσκεσαι στο βάθρο επί μακρόν, αυτό σε καθορίζει το αν είσαι πεφταστέρι και γι’ αυτό επιμένω και λέω ότι θα το τραβήξω όσο πιο μακριά γίνεται».
Ο «άρχοντας των δαχτυλιδιών», όπως πολύ κοινότυπα μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε, δεν ήταν πάντοτε ο προσγειωμένος Λευτέρης, ο άνθρωπος που είχε από μικρός το μυαλό του μέσα στο κεφάλι του.
«Ο προπονητής μου είναι η οικογένειά μου, είναι σαν πατέρας μου και είμαστε και δύο πολύ καλοί φίλοι. Είναι αυτός που μου έλεγε πάμε, δεν πειράζει θα τους κερδίσουμε. Θυμάμαι πριν το πρώτο ευρωπαϊκό μου σε μία συνέντευξη του είχε πει πως ο Πετρούνιας κατά τη γνώμη μου είναι ο καλύτερος αθλητής στον κόσμο και μένει να το αποδεχτούν. Με πίστευε. Ήταν η τελευταία του ατάκα πριν κερδίσουμε τον πρώτο μεγάλο τίτλο» .
Ωστόσο, τον ρωτήσαμε εάν θα άλλαζε κάτι εάν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω και με γνώμονα την ταινία «inception» να μπορέσει να δώσει μία συμβουλή στον εαυτό του.
«Θα έδινα κουράγιο στον 15χρονο Λευτέρη. Θα του έλεγα να κάνει υπομονή με τους πόνους, να μην πανικοβάλλεται που οι άλλοι προχωρούν, να ξεκουραστεί με την ησυχία του για να έρθει αυτό που περιμένει με καλύτερο τρόπο. Σε μένα ήρθε αλλά σε κάποιον που θα σταματήσει για τρία χρόνια μπορεί να μην έρθει ποτέ. Είναι πολύ κοινότυπο αλλά το σημαντικό είναι να μην παρατήσεις αυτό που αγαπάς».
«Το πρώτο μου ευρωπαϊκό είναι η σημαντικότερη στιγμή μου. Για πολλούς λόγους. Γιατί ήταν ο πατέρας μου στη ζωή, γιατί ήταν το πρώτο μου ευρωπαϊκό, γιατί το περίμενα τρία χρόνια. Από την ώρα που πήρα το μετάλλιο μέχρι και να προσγειωθώ Ελλάδα χόρευα. Αυτό όμως που θυμάμαι χαρακτηριστικά είναι πως με το που προσγειωθήκαμε και αφού μου είπε ο προπονητής μου ότι πλέον δεν με φτάνει κανείς είναι πως είμαι πρωταθλητής Ευρώπης για εκείνο το διάστημα, για εκείνη τη στιγμή. Αν αγωνιστείς μετά από πέντε λεπτά μπορεί να είσαι όγδοος. Με προσγείωσε κατευθείαν».
«Θυμάμαι όλες μου τις αποτυχίες, χαίρομαι γι’ αυτές γιατί εξαιτίας αυτών έφτασα εδώ, αυτό που με ενόχλησε πιο πολύ απ’ όλα ήταν η ένατη θέση στο παγκόσμιο του 2013 στο Άντβερπ με τον μεγαλύτερο συντελεστή δυσκολίας στον κόσμο αλλά και η Πέμπτη θέση στο ευρωπαϊκό της Βουλγαρίας το 2014 που μετά από μιάμιση ώρα είχα απογειωθεί για Ελλάδα από τα νεύρα μου».
Τώρα, όντας ένας χρυσός Ολυμπιονίκης νιώθει πως έχει μία υποχρέωση πέραν του να κρατήσει για όσα περισσότερα χρόνια μπορεί το ελληνικό εθνόσημο στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου.
Όπως μας τόνισε ο ίδιος ξαφνιάζοντάς μας για να ανέβεις στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου δεν χρειάζεται η Πολιτεία να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη, δεδομένου και του γεγονότος ότι ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης του 2017, απλά θα πρέπει να υπάρξει μία πιο συσπειρωμένη οργάνωση.
«Τον Δεκέμβριο πήγα στην Ιαπωνία για μία προετοιμασία. Στις εγκαταστάσεις λοιπόν υπήρχε μία ρεσεψιόν που σε εξυπηρετούσε στα πάντα. Κάθε γεύμα ήταν ζυγισμένο ειδικά για τον κάθε αθλητή, είχες και δική σου ζυγαριά αν ήθελες, έτρωγες απαραίτητα τρία γεύματα, μετά πήγαινες σε μία αερογέφυρα και σε ένα λεπτό έβγαινες σε 24 ολυμπιακά αθλήματα. Εκεί υπήρχαν όλα τα βοηθητικά όργανα που βοηθούν έναν αθλητή για να χτίσει τον κορμό και να κάνει αυτά που βλέπουμε στην τηλεόραση, σε άριστες συνθήκες θέρμανσης ενώ σε κάθε όργανο υπήρχε κάμερα που μπορούσες να δεις σε μία πενηντάρα οθόνη την προσπάθειά σου. Στη συνέχεια, μετά την προπόνηση, μέσω πάλι αυτής της αερογέφυρας, πήγαινες κάτω που είχε σάουνα, χαμάμ, υδρομασάζ, πισίνα με 45 βαθμούς, θεραπευτές, ήταν όλα στην εντέλεια. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα άλλο. Αυτό οργανωτικά έχει τεράστια διαφορά σε σχέση με εδώ αλλά οικονομικά δεν έχει τεράστια απόσταση γιατί και αυτό εδώ κοστίζει. Να σε πάρουν και να σου πουν ας πούμε ότι αυτό είναι μαγειρεμένο για σένα, είναι κατάλληλο για σένα και δεν θα φας σουβλάκι. Το βράδυ δεν θα βγεις, γιατί το πρωί στις επτά έχεις προπόνηση και αν δεν είσαι καλός θα πας σπίτι σου.Ε Εδώ γουστάρουμε και κάνουμε. Είναι απλό το θέμα, δεν κράζω δεν κομματικοποιώ καταστάσεις. Μιλάω απλά, ειλικρινά. Προσπάθεια υπάρχει από τον πρώτο Υπουργό Αθλητισμού μέχρι τον τωρινό αλλά χρειάζεται λίγο πιο συσπειρωμένη οργάνωση».
Μιλώντας με έναν άνθρωπο του δικού του βεληνεκούς συνειδητοποιήσαμε πολύ γρήγορα πως κάθε άλλο παρά επηρμένος είναι. Ωστόσο, όπως μας είπε και ο ίδιος, το να προσπαθούν οι αντίπαλοί του να τον «απομυθοποιήσουν» κάθε άλλο παρά άγχος του δημιουργεί.
Ένας μεγάλος αθλητής φροντίζει, εκτός από τις επιτυχίες, να αφήσει και κάποιες άλλες κληρονομιές στη χώρα του και ο Λευτέρης δείχνει να γνωρίζει πολύ καλά το βάρος των υποχρεώσεων που έχει απέναντι στο άθλημα και στους αθλητές που τον έχουν ως πρότυπο.
«Η κληρονομιά μου είναι το να κάνουμε την ενόργανη πιο διαδεδομένο άθλημα και το να υπάρχει υγιής αθλητισμός, ακόμα και όταν σταματήσω θα προσπαθήσω να προωθήσω τον υγιή αθλητισμό αλλά πρέπει να πείσουμε τον κόσμο πως ο αθλητισμός είναι υγεία».
«Είναι σωστό το ότι η Πολιτεία εμφανίζεται κατόπιν εορτής αλλά με όλα όσα συμβαίνουν πλέον και γω λέω ντάξει. Το σύστημα στη χώρα μας είναι έτσι εδώ και αρκετά χρόνια, είναι μία κατάσταση στάνταρ, την έχουμε μάθει. Το σύστημα στην Ελλάδα έχει αναγκάσει κάποια παιδιά να φύγουν έξω είτε για σπουδές είτε για δουλειές, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο, φοράμε ένα εθνόσημο, το τιμάμε, είναι τιμή μας που το φοράμε και εγώ προσωπικά δεν θα άλλαζα την εθνικότητά μου ούτε με όλα τα λεφτά του κόσμου. Οπότε αυτό που μας είναι ότι όποιος μπορεί μένει, όποιος δεν μπορεί πάει σπίτι του».
«Πιστεύω πως η Στεφανίδη, η Κορακάκη, εγώ, όλα τα παιδιά δημιουργούμε υγιή πρότυπα, είναι όλοι καλά παιδιά και προσπαθούμε να προωθήσουμε τον υγιή αθλητισμό, είναι πολύ σημαντικός ο υγιής αθλητισμός και βλέπω ανταπόκριση. Τα σωματεία έχουν γεμίσει».
Όταν δε, τον ρωτήσαμε για το αν το παιδί του μελλοντικά θα ήθελε να ακολουθήσει τα βήματά του; Η απάντηση ήταν ξεκάθαρη…
«Το παιδί μου θέλω να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, σε μαθαίνει να πατάς στα πόδια σου, να είσαι δυνατός, να σκέφτεσαι γρήγορα, ορθά, θα ήθελα να ασχοληθεί για τη δική του υγεία και όχι για να διακριθεί».
Αυτό που έχει περισσότερο σημασία δεν είναι οι επιτυχίες αλλά το πώς διαμορφώνεσαι μέσα από αυτές και ο Λευτέρης μπορεί να μην έχει αντίπαλο όταν πιάνει τους κρίκους αλλά θα σου απαντήσει με κάθε ειλικρίνεια σε οτιδήποτε τον ρωτήσεις χωρίς περιστροφές και όμορφα περιτυλίγματα. Γιατί όταν ένας πρωταθλητής δίνει το λόγο του τον κρατάει…