Στη χώρα της ισοπέδωσης με την παραμικρή αφορμή, o Πανιώνιος γνώρισε την ήττα από τη Βέροια στη Νέα Σμύρνη και αμέσως-αμέσως εμφανίστηκαν ποικίλα σχόλια για την ομάδα του Βλάνταν Μιλόγεβιτς. Από το ότι ήταν “στημένη” (άκουσον άκουσον) μέχρι ότι οι παίκτες καβάλησαν καλάμι και μετατράπηκαν σε Νεϊμάρ, Σουάρες και Μέσι. Μπαρτσελόνα δηλαδή.
Αυτομάτως οι δύο νίκες και κατά γενική ομολογία οι εξαιρετικές εμφανίσεις διεγράφησαν και ο Πανιώνιος (τελικά) δεν θα μπορέσει να είναι ανταγωνιστικός στο πρωτάθλημα διότι ηττήθηκε στη Νέα Σμύρνη από τη Βέροια που δεν είχε προπονητή και μετρούσε δύο ήττες από Ολυμπιακό και ΑΕΚ (!).
Τα προσπερνώ όλα αυτά και απαξιώ να τα σχολιάσω. Δεν είναι της φιλοσοφίας μου.
Μιλώντας για ποδόσφαιρο και νοοτροπία μπορούμε να συζητήσουμε πολλά για το συγκεκριμένο παιχνίδι. Οι παίκτες του Μιλόγεβιτς δεν μπήκαν ποτέ στον αγωνιστικό χώρο στο πρώτο ημίχρονο. Η Βέροια με εξαιρετική τακτική τοποθέτηση και δίψα για να αποδείξει πράγματα το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρον. Ο Μπαλάφας, ίσως στο πιο ώριμο παιχνίδι του τα τελευταία χρόνια, έκανε εκπληκτική δουλειά τακτικά και κάλυπτε όλους τους χώρους. Γενικότερα οι παίκτες της Βέροιας στο πρώτο μέρος έτρεξαν περισσότερο. Εκμεταλλεύτηκαν τις αδυναμίες του Πανιωνίου, που δεν είχε φρεσκάδα και όρεξη στο παιχνίδι του.
Πιθανότατα, οι δύο νίκες και τα τόσα πολλά κολακευτικά σχόλια και δημοσιεύματα για τις εμφανίσεις τους, αλλά και τα αρνητικά δημοσιεύματα για την ποιότητα της Βέροιας να αποπροσανατόλισαν παίκτες και (ίσως) τεχνικό τιμ. Ο Πανιώνιος του πρώτου ημιχρόνου ήταν ο χειρότερος που έχω παρακολουθήσει εδώ και πολλούς μήνες. Ίσως, από το περυσινό ματς με την Ξάνθη στα Πηγάδια. Στο πρώτο ημίχρονο ο Πανιώνιος έδωσε δικαιώματα.
Αντιθέτως, ο Πανιώνιος του δεύτερου ημιχρόνου ήταν ο Πανιώνιος που είδαμε στα πρώτα δύο παιχνίδια. Με πάθος, δύναμη, μαχητικότητα, δημιoυργικότητα και φαντασία στο παιχνίδι του. Είχε τουλάχιστον πέντε σπουδαίες ευκαιρίες για να σκοράρει νωρίτερα και να διεκδικήσει την ισοπαλία ή ακόμα και την ανατροπή στο ματς. Το γκολ ήρθε αργά, αλλά ακόμα και όταν ήρθε ο Πανιώνιος έψαξε την ισοφάριση μέχρι το τελευταίο λεπτό με την ευκαιρία του Ολαϊτάν. Το κακό μέσα στην όλη κακή βραδιά του Πανιωνίου ήταν ότι η Βέροια είχε κάτω από τα δοκάρια της τον εξαιρετικό Λόπεθ.
Λάθη δεν έκαναν μόνο οι παίκτες, αλλά κατά τη γνώμη μου και ο Μιλογέβιτς. Ο Μασούντ, το έγραφα και μετά το ματς με τον Αστέρα, όσο μπάλα ξέρει, τόσα προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει στον Πανιώνιο. Σε κακή βραδιά ο Ιρανός, με πολλά λάθη και μεγάλη καθυστέρηση στις μεταβιβάσεις του. Οι “κυανέρυθροι” έχαναν εύκολα τη μπάλα στη μεσαία γραμμή και ο Κόρμπος με τον Σιώπη δεν ήξεραν που να πρωτοτρέξουν για να καλύψουν τα τεράστια κενά. Στον Πανιώνιο δεν περισσεύει κανένας παίκτης να μην μαρκάρει. Και ο Μασούντ δεν δείχνει και ιδιαίτερη ζέση στο συγκεκριμένο κομμάτι. Αυτό δημιουργεί θέματα ανασταλτικά, όση μπάλα και αν ξέρει ο Ιρανός. Δυστυχώς ο Μασούντ προκάλεσε δυσλειτουργίες στο παιχνίδι της ομάδας του. Ο Μιλόγεβιτς τον άφησε 90 λεπτά στο παιχνίδι, όπως και τον επίσης αρνητικό Μπεν, αλλά και τον Ανσαριφάρντ που έχω την αίσθηση ότι έκανε το χειρότερο παιχνίδι του με τον Πανιώνιο. Ο Ενγκόνγκ έδωσε κάτι διαφορετικό στην επίθεση, έφερε και αποτέλεσμα με το γκολ που σημείωσε. Αλλά ως εκεί.
Οι “κυανέρυθροι” αυτό που οφείλουν να (ξανα)καταλάβουν είναι πως δίχως ομαδικότητα, οι επιτυχίες δεν θα έρθουν με τη συχνότητα που έρχονταν πέρυσι. Ο ατομισμός δεν θα προσφέρει απολύτως τίποτα. Είτε αρέσει, είτε όχι. Ο Μιλόγεβιτς είπε το πάθημα να γίνει μάθημα. Είναι αλήθεια αυτό. Δεν τελείωσε τίποτα μ’ αυτή την ήττα. Ούτε επίσης με τις δύο νίκες στην εκκίνηση του πρωταθλήματος. Η διαχείριση ενός χαμένου αγώνα είναι πάντα ευκολότερη από ότι ενός κερδισμένου. Και εκεί είναι που κρύβεται το μυστικό της επιτυχίας. Το ξέρουν στον Πανιώνιο. Αν το θυμηθούν θα βγουν κερδισμένοι, αν όχι τότε αποτελέσματα σαν αυτό του Σαββάτου θα έρχονται συχνά.