Η εικόνα του Διαμαντίδη που αποθεώνεται στο φλεγόμενο ΟΑΚΑ είχε μια αντίστοιχης σημασίας συνέχεια. Αναφερόμαστε στην φωτογραφία που έβγαλαν στην Βαρκελώνη οι παίκτες των ελληνικών ομάδων που ταξίδεψαν ως εκεί για τις ανάγκες των διαφημιστικών. Φοβερή φωτογραφία με Σπανούλη, Μπουρούση, Χαραλαμπόπουλο, Πρίντεζη, Σλούκα, Περπέρογλου, Βεζένκοφ στο ίδιο τραπέζι να χαμογελούν και να στέλνουν μηνύματα προς κάθε κατεύθυνση.
Μιλάμε για ανθρώπους με προσωπικότητα, για φυσιογνωμίες που αντιλαμβάνονται ότι ηγέτης δεν είναι εκείνος που λέει στους άλλους τι να κάνουν, αλλά τους δείχνει έμπρακτα ποιο είναι το σωστό! Στην ουσία είναι εκεί για να βοηθήσουν τους υπόλοιπους, να τους υπηρετήσουν, να τους κάνουν να βγάλουν τον καλύτερο τους εαυτό.
Το ελληνικό μπάσκετ έφτασε ψηλά διότι είχε αθλητές με νοοτροπία νικητή, με συμπεριφορά – παράδειγμα προς μίμηση από κάθε άποψη. Και πρέπει να βρεθεί τρόπος για να υπάρξει ανάλογη συνέχεια.
Κάθε Σεπτέμβριο, τέτοιες ημέρες, χιλιάδες μικρά παιδιά ξεκινούν στις ακαδημίες μπάσκετ όλης της χώρας, τους αγώνες και τις προπονήσεις τους για τη νέα σεζόν και πρέπει να έχουν τα σωστά πράγματα στο κεφάλι τους, για να μπορέσουν να ευχαριστηθούν το παιχνίδι και να κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα.
Ποια είναι η δυσκολότερη δουλειά που έχει να κάνει κάθε προπονητής (όχι μόνο στο μπάσκετ, αλλά γενικά στα ομαδικά σπορ) στο ξεκίνημα της σεζόν: Να πείσει 15 ξεχωριστά άτομα να βάλουν την ομάδα πάνω από τον εαυτό τους.
Προφανώς αυτή δεν είναι εύκολη δουλειά!
Ο άνθρωπος από την φύση του είναι εγωιστής. Ειδικά στις μέρες μας ο κάθε γονιός μεγαλώνει το παιδί του με στόχο να το βοηθήσει να επιβιώσει στην ζούγκλα της ελεύθερης αγοράς. Το διδάσκει πως δεν είναι πρόβλημα αν θα πατήσει πάνω σε μερικά πτώματα για να αναρριχηθεί…
Από τις πολύ μικρές ηλικίες το «εγώ» είναι το κέντρο του κόσμου, την μεγάλη εικόνα δεν θέλει ή, δεν μπορεί να την δει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.
Όταν λοιπόν μεταφερόμαστε στα αποδυτήρια μιας ομάδας είναι δεδομένο ότι τα γενικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας θα μεταφερθούν και στο γήπεδο! Μόνο που όταν μιλάμε για μπάσκετ αυτή η νοοτροπία ισοδυναμεί με μια χαμένη σεζόν, μια χαμένη γενιά αθλητών…
Η φύση του μπάσκετ είναι τέτοια που «ξεβράζει» τους εγωιστές, εκείνους που δεν θέλουν να μοιραστούν την μπάλα, την ευθύνη, την χαρά της νίκης, την λύπη της ήττας.
Για να σταθεί μια ομάδα μπάσκετ, ανεξάρτητα αν μιλάμε για την Α1 ανδρών ‘η, για παίδες σε τοπικά πρωταθλήματα, υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας: Κάθε μέλος του γκρουπ θα πρέπει να θυσιάσει τα δικά του θέλω στον βωμό της επιτυχίας του στόχου που έχει θέσει η ομάδα.
Και προφανώς δεν μιλάμε μόνο για νίκες και ήττες τα Σαββατοκύριακα, αλλά για τις «μάχες» που δίνονται κάθε μέρα στα πλαίσια της λειτουργίας της ομάδας στην προπόνηση, τα αποδυτήρια, τις σχέσεις έξω από το γήπεδο.
Πως μπαίνουν άμεσα τα πράγματα στην θέση τους: Πρέπει να απαντηθεί από όλους τους αθλητές με τον ίδιο τρόπο η ρήση που λέει: «Το θέμα δεν είναι τι θέλεις εσύ από την ομάδα, αλλά τι χρειάζεται η ομάδα από εσένα!»
Αν ένας προπονητής μπει στην διαδικασία να ζητήσει από κάθε παίκτη να του γράψει ανώνυμα σε ένα χαρτί πόσα λεπτά αξίζει να παίζει σε κάθε ματς και μετά προσθέσει τους χρόνους θα βρεθεί μπροστά σε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Ξέρετε, στο μπάσκετ υπάρχει ένα θέμα, ο προπονητής μπορεί να χρησιμοποιεί σε κάθε παιχνίδι πέντε παίκτες και να μοιράσει 200 λεπτά συμμετοχής. Αν λοιπόν κάνει την πρόσθεση ο κόουτς θα δει ότι το τελικό νούμερο που θα του ζητήσουν οι παίκτες του θα είναι μεγαλύτερο από 400!!!
Τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι πολλά και εύκολα:
1) Οι παίκτες αποκλείεται να παίξουν όσο θέλουν και όσο υπολογίζουν.
2) Οι αθλητές δυστυχώς δυσκολεύονται να αξιολογήσουν αντικειμενικά τον εαυτό τους συγκριτικά με τον εαυτό τους.
Η άσκηση έχει και συνέχεια: Ο προπονητής στην επόμενη φάση θα δώσει στους παίκτες το ίδιο χαρτί, αλλά αντί να τους ζητήσει να του γράψουν πόσο χρόνο θα πρέπει να παίζουν, θα τους ρωτήσει το πόσα σουτ πρέπει να κάνουν σε κάθε ματς.
Κάθε ομάδα διαχειρίζεται περίπου 75 κατοχές στην επίθεση της κατά μέσο όρο. Αν κάνει 12 λάθη μένουν λίγο περισσότερα από 60 σουτ για να μοιραστούν οι 12 παίκτες.
Μόλις ο κόουτς προσθέσει τα σουτ που θέλει ο κάθε παίκτης να κάνει ο συνολικό αριθμός που προκύπτει είναι πάνω από 110!
Αυτό το εξαιρετικά απλό τεστ μπορεί να ανοίξει τα μάτια του οποιουδήποτε αντικειμενικού παρατηρητή. Αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι το να κατορθώσει ο προπονητής να πείσει τους αθλητές του να βάλουν το εγώ τους στην υπηρεσία της ομάδας, να τους πείσει ότι μέσα από την επιτυχία του συνόλου θα έρθει και η δικιά τους διάκριση.
Η επιτυχία μιας ομάδας έχει να κάνει μόνο με το κατά πόσο θα μπορέσουν τα μέλη της να συνυπάρξουν, να κρατήσουν όσα τους ενώνουν, να βάλουν στην άκρη όσα τους χωρίζουν, να περνάνε καλά κάθε μέρα μαζί μέσα και έξω από το γήπεδο, να μην δείχνει ο ένας τον άλλον στην αποτυχία, να μείνουν ενωμένοι απέναντι στην ήττα αλλά και στη νίκη.
Τελικά το ζητούμενο δεν είναι το να έχεις το ταλέντο να πάρεις το πρωτάθλημα, αλλά αθλητές με τον αλτρουϊσμό και την ομαδικότητα που απαιτεί ο πρωταθλητισμός. Δυστυχώς το περιβάλλον γύρω από τους αθλητές, οι γονείς, οι μάνατζερ, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, προωθούν την ατομικότητα, αισθάνονται ότι έτσι βοηθούν τον δικό τους άνθρωπο να διακριθεί και να προοδεύσει. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτή η νοοτροπία είναι βόμβα στα θεμέλια της ομάδας, καρκίνος που της τρώει τα σωθικά.
Είναι ανθρώπινο και κατανοητό το να θέλει κάποιος να παίξει περισσότερο, να σουτάρει περισσότερο. Είναι, όμως, απαράδεκτο το να γκρινιάζεις γιατί δεν παίζεις όσο θέλεις, είναι απαράδεκτο να καταστρέφεις το κλίμα της ομάδας γιατί βάζεις το εγώ σου πάνω από το εμείς..