Ακόμη και οι διοργανωτές δεν πίστευαν ότι ο Μίκης Θεοδωράκης θα ερχόταν στη Ντίσελντορφ της Γερμανίας για μια βραδιά αφιερωμένη στο συμφωνικό του έργο. Όμως ο Μίκης Θεοδωράκης έδωσε εν τέλει το «παρών» και οι θεατές που παρακολούθησαν την παρουσίαση της Συμφωνίας αρ. 2 από την Συμφωνική Ορχήστρα του Ντίσελντορφ, βίωσαν μια μοναδική μουσική εμπειρία. Η σημασία που απέδωσαν οι Γερμανοί σε ένα από τα αδιαμφισβήτητα κορυφαία πολιτιστικά γεγονότα της χρονιάς αντικατοπτρίζεται και στην παρουσία υπουργών της τοπικής κυβέρνησης, αλλά και του δημάρχου Ντίσελντορφ, που, ας σημειωθεί, είναι πρωτεύουσα του πολυπληθέστερου γερμανικού κρατιδίου με σχεδόν 18 εκ. κατοίκους.
Το ως επί το πλείστον γερμανικό κοινό, ήρθε, πιθανότατα για πρώτη φορά, σε επαφή με την δεύτερη Συμφωνία, ένα έργο στο οποίο, όπως σημειώνει ο Αστέρης Κούτουλας, μελετητής του έργου του Μ. Θεοδωράκη «ο συνθέτης «κατορθώνει να δαμάσει και να ξεπεράσει τον εφιαλτικό κόσμο της Μακρονήσου χαρίζοντάς μας μια ιστορική μαρτυρία μετουσιωμένη σε μουσική».
«Είναι κορυφαίο γεγονός όταν μια συμφωνική ορχήστρα σαν του Ντίσελντορφ παίρνει έργα ενός ξένου συνθέτη και να του αφιερώνει μια ολόκληρη βραδιά. Μια ορχήστρα που συνήθως παίζει Μπετόβεν, Μότσαρτ ή Μάλερ. Και παίζει Θεοδωράκη! Και μάλιστα την Συμφωνία αρ. 2 που είναι το αποκορύφωμα της “τετραχορδικής τεχνικής”. Είναι άκρως μοντέρνο έργο. Η δεύτερη συμφωνία είχε πρεμιέρα το 1982 στην ανατολικογερμανική πόλη Χάλε, γενέτειρα του σπουδαίου μπαρόκ μουσουργού Γκέοργκ Φρίντριχ Χέντελ. Ακολούθησαν παρουσιάσεις στο Ανατολικό Βερολίνο, Λουξεμβούργο, Ολλανδία και Βέλγιο. Η Συμφωνία ήταν παραγγελία των Μπαλέτων Μπολσόι με θέμα “Πόλεμος και Ειρήνη”. Για αυτό και το “Τραγούδι της Γης”, περιλαμβάνει τον στίχο “Τρέχεις προς το χάος”. Αλλά εκεί μπήκαν πάλι στη μέση οι δικοί μας και η παράσταση δεν έγινε….Ζούμε σε μια χώρα όπου είμαστε ελεύθεροι πολιορκημένοι, αυτό είναι το πολιτικό μου απόφθεγμα».
Η Συμφωνική Ορχήστρα του Ντίσελντορφ υπό τη διεύθυνση του Μπάλντουρ Μπρένιμαν, ενός από τους κορυφαίους αρχιμουσικούς σύγχρονης μουσικής στη Γερμανία, παρουσίασε, εκτός από την εντυπωσιακή Συμφωνία αρ. 2, την μοναδική σε ηχοχρώματα «Ωδή για έγχορδα – Οιδίπους Τύραννος», αλλά και το αργό μέρος της Συμφωνίας αρ. 3, που περιλαμβάνει μελοποιήσεις, των ποιημάτων «Η Πόλις» του Κωνσταντίνου Καβάφη και «Η Τρελή Μάνα» του Διονυσίου Σολωμού, αλλά και Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής. Το κοινό, συγκινημένο, σχεδόν μεθυσμένο από τους ήχους της ορχήστρας, της χορωδίας, αλλά και της σολίστ Φράνσις Παππάς χειροκρότησε για αρκετή ώρα επευφημώντας τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος σηκώθηκε τουλάχιστον τέσσερις φορές από τη θέση του για να ευχαριστήσει τους θεατές. Ο ίδιος ο συνθέτης πάντως συγκινήθηκε, τόσο με την άρτια ερμηνεία των, ομολογουμένως δύσκολων από τεχνικής άποψης, έργων του, όσο και από τη θερμή υποδοχή που του επιφύλαξε το γερμανικό κοινό.
Όπως τόνισε ο Έλληνας μουσικοσυνθέτης φέτος συμπληρώνονται 75 χρόνια από τότε που πρωτάκουσε το 1942 στην Τρίπολη την 9η Συμφωνία του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, η οποία σαν να φύτεψε μέσα του τον όνειρο να γίνει μια μέρα συνθέτης συμφωνικής μουσικής:
«Έχω την εντύπωση ότι με τη συναυλία στο Ντίσελντορφ ο κύκλος κλείνει. Εδώ και μέρες αυτό δημιουργεί μέσα μου μια φοβερή ατμόσφαιρα. Για μένα το Ντίσελντορφ σημαίνει Μπετόβεν. Είναι το πνεύμα του Μπετόβεν και το αισθάνομαι αυτό. Αισθάνομαι ότι έχω ακόμα μέσα μου έναν “Γερμανό” συνθέτη μέσα μου που θριαμβεύει».
Όμως ο Μίκης Θεοδωράκης δεν θαυμάζει τον Μπετόβεν μόνο ως εξαιρετικό συμφωνιστή και ως τον κορυφαίο συνθέτη λόγω της μεγάλης επίδρασής του στη μουσική. Τον θαυμάζει και ως άνθρωπο:
«Ο Μπετόβεν λέει ότι η νέα κοινωνία θα έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο, αλλά και ότι θα πρέπει να υπάρξει μια κοινωνία, στην οποία όλοι να είναι ίσοι. Ο Μπετόβεν ήταν πραγματικός επαναστάτης και ως άνθρωπος. Για μένα ο Μπετόβεν είναι καλλιτεχνικά πατέρας μου. Έχω αντιγράψει και τις εννέα συμφωνίες του».
Εμπνευστής της συναυλίας ήταν ο, εδώ και 35 χρόνια, διοργανωτής, αλλά και συνθέτης Αλέξανδρος Καρόζας, ο οποίος συνεργάζεται με τον Μίκη Θεοδωράκη εδώ και πολλά χρόνια. Ερωτηθείς τι ήταν εκείνο που τον ώθησε να τολμήσει μια τόσο πολύπλοκη, από οργανωτικής άποψης, βραδιά για τον Μίκη Θεοδωράκη, σε συνεργασία με τον πρόξενο της Ελλάδας στο Ντίσελντορφ Γρηγόρη Δελαβέκουρα και τον διευθυντή της αίθουσας συναυλιών Μίχαελ Μπέκερ, τόνισε:
«Ο Μίκης Θεοδωράκης μπαίνει τώρα σε μια σειρά με τους μεγάλους συμφωνικούς συνθέτες: Μπετόβεν, Σοστακόβιτς, Προκόφιεφ. Μην ξεχνάτε ότι οι συνθέτες είναι πολλοί. Εκείνοι όμως που μένουν στην ιστορία είναι λίγοι. Έτσι και ο Θεοδωράκης θα είναι ένας από αυτούς που θα μείνουν, όχι επειδή το λέω εγώ ή επειδή διοργανώνω μια συναυλία, αλλά επειδή θα γινόταν ούτως ή άλλως. Απλά σαν μαθητής του, σαν καλλιτεχνικά γιός του ήθελα να τον δω να χαίρεται, να αναπνέει ξανά και να αισθανθεί ολοκληρωμένος. Μάλιστα μου είπε σήμερα, επειδή ήταν πολύ ευχαριστημένος, μήπως να ξανακάνουμε μια συναυλία στη Γερμανία με συμφωνικά. Αν αυτό του δίνει ζωή, ευχαρίστως».
Πηγή: Deutsche Welle