Ο Νικήτας Αυγουλής έζησε τον ημιτελικό από τον πάγκο του Ολυμπιακού και αυτή του η εμπειρία αποτελεί πρόλογο για τον τελικό των τελικών...
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μερικά πράγματα είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν να μεταφερθούν ούτε στον προφορικό, ούτε στον γραπτό λόγο. Κάποια πράγματα αποτυπώνονται μέσα σου σαν εικόνες και νοιώθεις την ανάγκή να τα πεις στους άλλους, αλλά την κρίσιμη στιγμή καταλαβαίνεις ότι τα λόγια δεν είναι αρκετά. Τον ημιτελικό του Ολυμπιακού με την ΤΣΣΚΑ είχα την ευλογία να τον ζήσω από τον πάγκο των «ερυθρολεύκων»! Δεν ήταν κάτι καινούριο για μένα, αφού τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μου έχω κληθεί να το κάνω αρκετές φορές. Ακόμα και σε φάιναλ φορ δεν ήταν η πρώτη μου φορά γιατί και το 2015 στη Μαδρίτη, είχε γίνει κάτι ανάλογο στον τελικό με την Ρεάλ. Αυτή τη φορά όμως, όλα ήταν διαφορετικά.
Οι τραυματίες κάθονταν σε μια σειρά από καρέκλες πίσω από τον πάγκο και οι πρόεδροι της ομάδας Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος, αν και είχαν προσκλήσεις στους VIP, κάθησαν σε καθίσματα περιμετρικά του παρκέ για να είναι δίπλα στην ομάδα. Κάποιοι υπάλληλοι της ΚΑΕ σε ακόμα πιο πίσω καθίσματα, και κάποιοι που περίσσευαν απέναντι στην άλλη πλευρά του γηπέδου.
Από το ζέσταμα κιόλας ο Σπανούλης ήταν σε mode «ημιτελικός». Ένα ρομπότ, μια μπασκετική μηχανή έτοιμη να μπει στον πόλεμο. Το βλέμμα του παγωμένο, όλα εκτός πάγκου και παρκέ ήταν εκτός παρένθεσης γι΄αυτόν και όχι μόνο δεν τα άκουγε, έδειχνε να αγνοεί ότι υπάρχουν. Τελευταίες ετοιμασίες και το παιχνίδι ξεκινάει.
Σε κάθε σουτ, πριν η μπάλα καταλήξει μέσα ή έξω από το καλάθι, όλος ο πάγκος σηκωνόταν και έβγαζε ανάλογα επιφωνήματα, χαράς ή απογοήτευσης. Ο Σφαιρόπουλος σε απόλυτη ηρεμία. Ακόμα και διψήφιες διαφορές στην πλάτη του Ολυμπιακού ο Έλληνας προπονητής έμενε πιστός στο πλάνο του, χωρίς πανικό, χωρίς φωνές, χωρίς δήθεν παραστάσεις. Συχνά μιλούσε με τον Τόμιτς και στα τάιμ άουτ έτοιμος να πει ακριβώς αυτό που ήθελε, απέναντι σε παίκτες που ήταν έτοιμοι να πάρουν την βοήθεια του προπονητή τους. Δεν υπήρχε κανένας που να μην τον κοιτάζει στο στόμα, κανένας που να μην είναι έτοιμος να εκτελέσει ότι του πει.
Κάθε φορά που ένας πήγαινε στον πάγκο. όλοι οι υπόλοιποι όρθιοι τον περίμεναν για να του δώσουν το χέρι τους. Ο Βασίλης δεν τα πήγαινε τόσο καλά, το έργο αυτό όμως το είχαμε ξαναδεί. Το είχε ξαναδεί και η ΤΣΣΚΑ. Ο αρχηγός έμεινε στον πάγκο, όσο έπρεπε για να σκεφτεί τον τρόπο που τον αντιμετώπιζαν οι αντίπαλοί του. Για τους μυημένους γινόταν μια «αλλαγή στην αλλαγή» και ο Σπανούλης δεν έβρισκε τρόπο να περάσει. Σκέφτημε όμως, και τον βρήκε. Όταν ξαναπέρασε στο παρκέ, όλοι στον πάγκο ήξεραν ότι πλέον ήταν έτοιμος να κάνει την δουλειά και την έκανε.
Προηγουμένως ο Μάντζαρης, ο Πρίντεζης και ο Παπανικολάου κρατούσαν τον Ολυμπιακό όρθιο και έτοιμο για την αντεπίθεσή του. Ο Γιανγκ μπήκε από το πουθενά και σκέπασε τα καλάθια, σα να ήθελε να τα μετακινήσει για να μην ξαναβάλουν καλάθι οι Ρώσοι. Στο τέλος, κάποια από τα μέλη της αποστολής δεν κρατήθηκαν και ξέσπασαν σε κλάματα, άλλοι απλά χοροπηδούσαν και φώναζαν. Οι παίκτες ύψωσαν τις γροθιές τους και αγκαλιάζονταν, ενώ ο Σφαιρόπουλος μέσα στην όλη ευφορία ένα είχε να τους πει: «Ήρεμα, ήρεμα έχουμε και τον τελικό».
Προτίμησα να γράψω όλα αυτά ενόψει του τελικού, γιατί αυτό ορίζει σε μια ομάδα ο χαρακτήρας της την ώρα της κρίσης, την ώρα της μάχης. Αυτός ο Ολυμπιακός θα κοντράρει την Φενέρ στην έδρα της, με τον κόσμο της, στο σαράι της. Αυτός ο Ολυμπιακός δεν έχει να φοβηθεί τίποτε γιατί πέρα από το μπάσκετ, πέρα από την ουσία, πέρα από τα τρόπαια, έχει καταφέρει να είναι ομάδα, και οι ομάδες δεν χάνουν ποτέ. Μπορεί να βιώσουν την απώλεια, αλλά στο τέλος είναι πάντα κερδισμένες. Είναι το μέσο να κάνεις το ταξίδι και το ταξίδι είναι πολυτιμότερο από τον προοριμό. Το είπε εξάλλου κι ο Σπανούλης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ