Μια συγκινητική ομάδα

Που λέτε, ήταν Μάης του ’12 όταν δύο τυπάκια που τα έλεγαν Βαγγέλη Μάντζαρη και Κώστα Παπανικολάου έφταναν στο Final-4. Άγνωστοι μεταξύ γνωστών, καλεσμένοι στο πάρτι του Κιριλένκο και του Σισκάουσκας, του Σβεντ και του Τεόντοσιτς. Είχαν στις αποσκευές τους θράσος, άγνοια κινδύνου και στη συμβουλή του κάπτεν Σπανούλη, να παίξουν σαν να είναι το τελευταίο τους.
 
Είναι πια Μάης του ’17 και τα παιδιά έχουν γίνει άντρες, από αυτούς που αγκαλιάζουν τις ευθύνες και κυνηγούν τις προκλήσεις. Η διαδρομή τους ήταν μαζί όμοια και διαφορετική, αφού ο δρόμος του «Παπ» τον τριγύρισε σε Βαρκελώνη και Χιούστον, ενώ ο Βαγγέλης παρέμεινε στο λιμάνι. Στο ξεκίνημα του ημιτελικού, κανένας από τους δύο δεν βρήκε το ματς στρωμένο μπροστά του: ο Μάντζαρης αστόχησε και στα τρία τρίποντα που του έδωσε η ρωσική άμυνα, ο Παπανικολάου δεν απέφυγε τα φάουλ και πήγε στον πάγκο χωρίς να βρει ρυθμό. Αλλά τώρα πια δεν είναι 2012, και οι δυο τους είχαν από καιρό στρώσει περπατησιά για να ψαρώσουν από δυό – τρεις λακούβες. Όταν ο Μάντζαρης έβαλε και το step-back buzzer-beater και πέταξε τα μάτια από τις κόγχες ουρλιάζοντας, κατάλαβαν και οι τελευταίοι.
 
Λίγο αργότερα, ο Ιωάννης Παπαπέτρου γινόταν ο νταής της παρέας. Όχι πως έχει κανένα τελειοποιημένο post-up παιχνίδι, αλλά με αντίπαλο τον Τεόντοσιτς, τον Τζάκσον και τις λοιπές περιφερειακές δυνάμεις της ΤΣΣΚΑ, έπιασε δουλειά και τους γέμισε μελανιές. Σκόραρε λίγο, μοίρασε σωστά, δεν έχασε ποτέ τη γυαλάδα στο μάτι. Έχει τη δυνατότητα να γίνει ο πιο ολοκληρωμένος Έλληνας SF μετά τον απλησίαστο Φάνη.
 
Ο Αγραβάνης έπαιζε με το γνωστό του τρόπο, ένα αγριοκάτσικο του παρκέ που μοιάζει ανά πάσα στιγμή έτοιμο να δακρύσει, είτε από χαρά είτε από στενοχώρια. Ανήμπορος ακόμη να ελέγξει και να διοχετεύσει την συναισθηματικότητα του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, έδειχνε να ξοδεύει δυσανάλογη ενέργεια σε σχέση με το αποτέλεσμα. Αλλά ούτε και αυτός το έβαλε κάτω: απέφυγε τις υπερβολές, άφησε το παιχνίδι να έρθει σε αυτόν, έβαλε τα σουτάκια του, πήρε τα ριμπάουντ, ήταν εκεί στον σωματικό εκφοβισμό που έστησε ο Ολυμπιακός στις δύο ρακέτες, με έπαθλο τα 19 επιθετικά ριμπάουντ.
 
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος που έσκισε το σενάριο και εμπιστεύτηκε το ένστικτο του. Σπανούλης και Γκριν μαζί, όταν η μπάλα καίει και με τον Αμερικανό να κάνει συλλογή από τούβλα ως τότε. Και με τον Μάντζαρη, που ως τότε έχει βάλει τέσσερα τρίποντα, στον πάγκο. Μακριά από την πεπατημένη, γιατί αυτός ξέρει. Γκριν, τάνγκο με τον Χριάπα, πάρτο μέσα, 79-76. Χωρίς ρίσκο δεν γίνεται, όχι στο F4.
 
Βασίλης Σπανούλης, που χρειάστηκε να δει τον Κόρι Χίγκινς να του καπακώνει τη μπάλα σε προσπάθεια για τρίποντο. Έκτοτε, πάρε να έχεις. Όλα ρε παιδί μου, πως το λένε. Οι Ισπανοί του Movistar που μετέδιδαν το ματς μια σειρά πιο κάτω από Αυγουλή και Παπαβασιλείου, ξεκίνησαν να κοιτιούνται μεταξύ τους. Λίγο πιο πέρα, το ίδιο και οι Τούρκοι. Δίπλα μου, στις κερκίδες, κάτι Ρωσίδες χορεύτριες άρχισαν τις τσιρίδες.
 
Μια συγκινητική ομάδα.
 
Μια μέρα πριν τον τελικό, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς την…σκλάβωσε στα κοσμητικά. Ταυτόχρονα, χωρίς να έχει το παραμικρό να αποδείξει, έκανε το αυτονόητο ζητώντας ψυχραιμία, αυτοσυγκράτηση και φιλοξενία στους Έλληνες εκδρομείς.
 
Όταν οι δύο ομάδες βρέθηκαν για ένα τέταρτο παρέα στο παρκέ, αφού τελείωσε η προπόνηση του Ολυμπιακού και λίγο πριν ξεκινήσει της Φενέρ, η ατμόσφαιρα έμοιαζε με καλοκαιρινού φιλικού. Ο Πρίντεζης τα έλεγε με τον Άντιτς και τον Μπογκντάνοβιτς, ο Ζέλικο με τους Αγγελόπουλους, ο Σλούκας με όλους. Όλοι έδειχναν άνετοι, αλλά η ψυχούλα τους το ξέρει πόσο πολύ το θέλουν.
 
Το βράδυ της Κυριακής, στην εκκωφαντική ατμόσφαιρα του «Σινάν Ερντέμ», ο Ολυμπιακός θα αναζητήσει τρόπο να περάσει από το κίτρινο τείχος που στήνει ο Έκπε Γιουντο, να μην μπλέξει στις αμυντικές δαγκάνες του Νικόλα Κάλινιτς, να σταματήσει τις συνεργασίες που στέλνουν τον Βέσελι κοντά ένα μέτρο πάνω από τη στεφάνη, να επιβραδύνει τον υπέροχο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς.
 
Δύο μέρες πριν τον τελικό δημοσιεύτηκε ένα γκάλοπ, από τουρκικό τηλεοπτικό δίκτυο, στο οποίο επτά χιλιάδες Τούρκοι κλήθηκαν να απαντήσουν ποιος «θα το σηκώσει». Η ετυμηγορία ήταν Φενέρ 51%, ΤΣΣΚΑ 27%, Ρεάλ 18%, Ολυμπιακός…4%.
 
4%, πάει να πει, μία στις 25. Τόσο τους υπολόγιζαν, στις όχθες του Βοσπόρου.
 
Από το βράδυ της Παρασκευής, η άγρια συμμορία του Πειραιά έβαλε τον φόβο στις καρδιές των αντιπάλων. Μένει να τελειώσει τη δουλειά.