Συνήθως όταν λέμε για “ποδοσφαιριστές – ηγέτες” εννοούμε αυτούς που στα δύσκολα ή στα ντέρμπι μπαίνουν στο γήπεδο και με μια τους κίνηση μπορούν να πάρουν το παιχνίδι “μόνοι” τους. Σ΄αυτή την κατηγορία συμπεριλαμβάνονταν για παράδειγμα ο Ριβάλντο και ο Σκόκο. Τα δύσκολα όμως δεν είναι μόνο μέσα στο γήπεδο, αλλά κι εκτός. Στα αποδυτήρια πριν από ένα ντέρμπι, ή μετά από ένα κακό – μη αναμενόμενο αποτέλεσμα. Εκεί χρειάζονται άλλου είδους ηγέτες. Τον ρόλο αυτό, τα τελευταία χρόνια στην ΑΕΚ συνήθως αναλάμβαναν Έλληνες. Ο Λυμπερόπουλος, ο Δέλλας, ο Ζήκος και πιο μετά ο Γεωργέας.
Τη διετία που πέρασε, ο Μπαρμπόσα εκτός απ’ την αγωνιστική του συνεισφορά, αποτελούσε την “ψυχή” της ομάδας μέσα στα αποδυτήρια, στις αποστολές και στις προπονήσεις. Με τα πειράγματά του σε όλους, τις ελληνικές βρισιές που κανένας δεν παρεξηγούσε και γενικά τις πλάκες του χαλάρωνε το κλίμα όταν αυτό χρειαζόταν. Είχε καταφέρει να αποκτήσει ένα ιδιαίτερο …δέσιμο και μάλιστα μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Το γεγονός και μόνο ότι έβαλε τα κλάματα τη στιγμή που μάζευε τα πράγματά του από τα Σπάτα αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Είχε καταφέρει να γίνει σημαντικό μέρος της ομάδας, δίχως να αγγίζει τα αγωνιστικά στάνταρ άλλων διάσημων ξένων παικτών που φόρεσαν στο παρελθόν τη φανέλα με τον Δικέφαλο αετό.
Τέτοιους ξένους παίκτες χρειάζεται τόσο η ΑΕΚ όσο και κάθε άλλη ελληνική ομάδα. Παίκτες που να σέβονται και να αισθάνονται “κομμάτι” του συλλόγου. Ο Μπαρμπόσα αποτελεί παράδειγμα χαρακτήρα ποδοσφαιριστή που έρχεται από το εξωτερικό, αφού μπόρεσε μέσα σε δύο χρονιά να ξεχωρίσει τόσο για τα αγωνιστικά του πεπραγμένα όσο και για την εξωαγωνιστική του συμπεριφορά. Γι’ αυτό και θα λείψει από τα αποδυτήρια της Ένωσης.