Μετά από 29 συναπτά έτη στα φάιναλ φορ, διαλέξαμε ένα διαφορετικό τρόπο να γράψουμε μερικές άγνωστες ή λιγότερο γνωστές ιστορίες τους. Και ανατρέξαμε σε… βοήθεια στην τέχνη του κινηματογράφου και της μουσικής για να παραλληλίσουμε αυτές τις μπασκετικές ιστορίες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μετά από 29 συναπτά έτη στα φάιναλ φορ, διαλέξαμε ένα διαφορετικό τρόπο να γράψουμε μερικές άγνωστες ή λιγότερο γνωστές ιστορίες τους. Και ανατρέξαμε σε… βοήθεια στην τέχνη του κινηματογράφου και της μουσικής για να παραλληλίσουμε αυτές τις μπασκετικές ιστορίες.
Καθίστε αναπαυτικά και ακολουθείστε μας στο ταξίδι μέσα στο χρόνο… Στο σημερινό δεύτερο μέρος, από τo Τελ Αβίβ του 1994 μέχρι το Μόναχο του 1999 και από τον Πόλεμο των Ρόουζ στους Outsiders του Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Τελ Αβίβ (1994)-Ο πόλεμος των Ρόουζ (1989)
Οι Ρόουζ είναι φαινομενικά το τέλειο ζευγάρι. Μέχρι που αποφασίζουν να πάρουν διαζύγιο. Και τότε κάνουν τα… απίστευτα για να μετατρέψουν τη ζωή του άλλου σε μαρτύριο. Το φινάλε της μαύρης κωμωδίας που βασίστηκε στο εξαιρετικό βιβλίο του Γουίλιαμ Αντλερ είναι τραγικό και δεν υπάρχει νικητής στον εμφύλιο ενδο-οικογενειακό πόλεμο.
Την άνοιξη του 1994 Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός ολοκλήρωναν μια τέλεια πορεία φτάνοντας στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ. Η Μεγάλη Εβδομάδα του 1994 θα διχάσει μια ολόκληρη χώρα και ο ημιτελικός του Γιαντ Ελιάου είναι το αθλητικό γεγονός της χρονιάς. Όπως και στην ταινία του 1989 νικητής δεν υπήρξε στην πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός πέρασε στον τελικό, αλλά ήδη είχε αδειάσει από ενέργεια λόγω του φορτισμένου ημιτελικού. Και ότι είχε μείνει όρθιο το διέλυσε ο καβγάς του μακαρίτη Ρόι Τάρπλεϊ και οι μπουνιές στον Μπάμπη Παπαδάκη. Στην κορύφωση του εμφύλιου Αλβέρτης και Οικονόμου πανηγύριζαν μαζί με τους πράσινους οπαδούς στην εξέδρα την ήττα του Ολυμπιακού στον τελικό. Ποιος κέρδισε τον πόλεμο των Ρόουζ; Ούτε ο Μάικλ Ντάγκλας, ούτε η Καθλίν Τέρνερ, ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε ο Παναθηναϊκός. Ο… Ζέλικο Ομπράντοβιτς που χάρη στο μοναδικό τρίποντο της καριέρας του Κορνέλιους Τόμπσον πήρε το δεύτερο Πρωταθλητριών της καριέρας του.
Σαραγόσα (1995)-The Tall Men (1955)
Το φάιναλ φορ επέστρεψε στο γήπεδο του Πρίγκιπα Φιλίππου στη Σαραγόσα το 1995 με τελική κατάληξη τη νίκη μιας… βασίλισσας. Η Ρεάλ βασισμένη στο καλύτερο ίσως δίδυμο ψηλών που έχουμε δει σε Ευρωπαϊκά γήπεδα (Σαμπόνις-Αρλάουκας) πήρε το τρόπαιο κερδίζοντας στον τελικό τον Ολυμπιακό, που σε μια déjà-vu κατάσταση είχε αποκλείσει τον Παναθηναϊκό στον εμφύλιο ημιτελικό.
Στον διάδρομο των αποδυτηρίων ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς (στον πάγκο της Λιμόζ που τερμάτισε τέταρτη) θα πει μερικά λεπτά μετά το τέλος του τελικού στον Ιωαννίδη: “Δεν πειράζει, Γιάννη, του χρόνου στο Παρίσι”, μόνο που τα πράγματα θα γίνουν λίγο ή πολύ διαφορετικά από την… προφητεία του Μπόζα. Στη Σαραγόσα, ο Σαμπόνις τα παίρνει όλα δικά του σε μια από τις τελευταίες του χρονιές στην Ευρώπη. Όπως ακριβώς ο Κλαρκ Γκέιμπλ στο κλασικό γουέστερν του 1955 παίρνει στο τέλος τα λεφτά και την… κοπέλα (Τζέιν Ράσελ) που σε μια υπέροχη σκηνή τραγουδάει παθιάρικα το τραγούδι των τίτλων (The Tall Men).
Παρίσι (1996)-The Defenders (2017)
Μια από τις πλέον αναμενόμενες τηλεοπτικές σειρές του καλοκαιριού στην Αμερική είναι οι Defenders. Βασισμένη στην ομώνυμη ομάδα υπερ-ηρώων από το σύμπαν της Marvel. Από τους Defenders και τις σελίδες κόμιξ της Μάρβελ έχουν παρελάσει κατά διαστήματα διάφορα θρυλικά μέλη όπως ο Ντόκτορ Στρέιντζ, ο Χουλκ, ο Ναμόρ, ο Σίλβερ Σέρφερ. Κανείς δεν ήταν ο τέλειος αμυντικός…
Στην ιστορία του μπάσκετ ο τέλειος Defender ήταν ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, ένας σέντερ φόβητρο για τους αντιπάλους του. Στο Παλέ ντε Μπερσί το 1996 ο Στόικο έφυγε με ταχύτητα περιφερειακού από την πίσω πλευρά του γηπέδου και πρόλαβε να σταματήσει σαν ο τελευταίος υπερασπιστής του καλαθιού του Παναθηναϊκού τον Μοντέρο. Ακόμη και μετά από έξι ευρωπαϊκούς τίτλους το μπλοκ του Βράνκοβιτς αποτελεί το τέλειο όνειρο για τους φίλους της ομάδας που δεν θα το ξεχάσουν ποτέ και για κανένα λόγο. Στους υπόλοιπους έμειναν οι φωνές ότι η μπάλα είχε κτυπήσει στο ταμπλό (όντως) και στους λογικούς-ουδέτερους οι εννιά διαφορετικές παραβάσεις πριν και μετά το επίμαχο μπλοκ. Ακόμη και ο οργισμένος “πράσινος” Χουλκ θα ζήλευε τον Βράνκοβιτς για μια φορά! Και ποτέ άλλοτε παίκτης στα πράσινα δεν θύμιζε τόσο πολύ το alter ego του δόκτορα Μπρους Μπάνερ.
Ρώμη (1997)-Watching the river flow (1971)
To 1971 o Μπομπ Ντίλαν τραγουδούσε για ένα μοναχικό άνθρωπο που έβλεπε τα νερά ενός ποταμού να τρέχουν ασταμάτητα. Το 1997, στην αιώνια πόλη η μπασκετική Ευρώπη έβλεπε ένα Αμερικάνο γκαρντ, τον Ντέιβιντ Ρίβερς να παίζει σαν… ποταμός και να παρασύρει τους πάντες στο διάβα του οδηγώντας τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση του πρώτου Ευρωπαϊκού τροπαίου της ιστορίας του. Ο παίκτης που ήρθε ένα χρόνο νωρίτερα στην Ελλάδα χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, μια και οι φίλοι του Ολυμπιακού τον είχαν μπερδέψει με τον θρυλικό….Ντοκ Ρίβερς μετέτρεψε την αδιαφορία και την απογοήτευση σε θαυμασμό και λατρεία.
Ο παίκτης με το επίθετο-ποταμό υποχρέωσε τους απανταχού μπασκετικούς φαν να παραδεχτούν το αυτονόητο: Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Το πρωί του τελικού ο Ιβκοβιτς που είχε δηλώσει με σιγουριά και ανευ φόβου ή πάθους ότι “δεν ήρθαμε εδώ με 25% πιθανότητες όπως όλοι, ήρθαμε στη Ρώμη για να το πάρουμε” θα αποφορτίσει τους παίκτες του με μια βόλτα σε ένα κοντινό ποταμάκι όπου πέταγαν βότσαλα στα νερά. Το βράδυ στο Παλέουρ ένας… ποταμός φόρτωνε με μπάλες το καλάθι της ανήμπορης να αντιδράσει Μπαρτσελόνα.
Βαρκελώνη (1998)- Οτιδήποτε από James Bond, πράκτορα 007
Ο Γιάννης Ιωαννίδης πέτυχε 120 Ευρωπαϊκές νίκες στην καριέρα του. Ακόμη και σήμερα που τα παιχνίδια είναι πολύ περισσότερα παραμένει στους 20 πολυνίκες προπονητές στην ιστορία της διοργάνωσης. Τα έκανε όλα σωστά μέχρι που έφτανε η ώρα των φάιναλ φορ. Δεν κέρδισε κανένα στην καριέρα του, ούτε καν το λιγότερο γνωστό (και έβδομο) του κυπέλλου Ελλάδος. Στο κύπελλο Πρωταθλητριών γύρισε ηττημένος από έξι φάιναλ φορ ένα παραπάνω από τον Ισπανό Ρενέσες που πάντως κατάφερε να ξορκίσει την δική του κατάρα κερδίζοντας φάιναλ φορ (έστω και στο υποδέεστερο EuroCup) το 2006.
Το 1998 ο Ιωαννίδης έκτισε ένα μικρό θαύμα οδηγώντας το απόλυτο αουτσάιντερ (ΑΕΚ) στον τελικό του φάιναλ φορ της Βαρκελώνης. Αλλά εκεί τον περίμεναν η Κίντερ και η Μπολόνια με τη συμμετοχή της ΑΕΚ να μένει στα βιβλία των ρεκόρ για τους μόλις 44 πόντους που σημείωσε στον τελικό. Στις 24 ταινίες του θρυλικού πράκτορα 007 ποτέ δεν κέρδισε οι “κακοί” και ποτέ το όπλο του εκάστοτε Τζέιμς Μποντ δεν αστοχούσε. Στα επτά φάιναλ φορ του Ιωαννίδη η ιστορία ήταν εντελώς διαφορετική… Και οι δύο περιπτώσεις έχουν μια απαράμιλλη και αξεπέραστη διαχρονικότητα.
Μόναχο (1999)- The outsiders (1983)
Δέκα χρόνια μετά τον θρίαμβο της Γιουγκοπλάστικα το Μόναχο και η Ολίμπια Χάλε γίνονται μάρτυρες της ενθρόνισης των απόλυτων outsiders. Η Ζαλγκίρις Κάουνας έρχεται από το πουθενά και παίρνει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης αντιπροσωπεύοντας το απόλυτο one hit wonder στην ιστορία των φάιναλ φορ. Ούτε την είχαμε ξαναδεί σε φάιναλ φορ και δύσκολα θα την ξαναδούμε σύντομα. Οι Λιθουανοί σε πείσμα της μόδας-Μάλκοβιτς και το δόγματος “η άμυνα πάνω από όλα”, θα παίξουν το απόλυτο επιθετικό μπάσκετ κάνοντας τον κομισάριο του ΝΒΑ Ντέιβιντ Στερν να πει στους προέδρους των φιναλίστ “αυτό είναι το μπάσκετ του μέλλοντος” και τον Σωκράτη Κόκκαλη να αναρωτιέται στην εξέδρα την ώρα του τελικού “ο Ολυμπιακός πότε θα παίξει τέτοιο μπάσκετ;“.
Όπως το 1983 ο Φράνσις Φορντ Κόπολα σκηνοθέτησε την ταινία-ύμνο των απανταχού outsiders και την ιστορία μιας ομάδας νεαρών, έτσι και ο Καζλάουσκας μετέτρεψε για δύο βράδια μια άσημη ομάδα στην απόλυτη Σταχτοπούτα του θεσμού. Κι αν το κινηματογραφικό έπος του Κόπολα κατέληγε σε δράμα το αντίστοιχο του Μονάχου κατέληξε σε θρίαμβο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ