Η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο μέρα με τη μέρα ξεφεύγει. Έχουν χαθεί οι ρόλοι, μαζί με τη νηφαλιότητα. Πρόεδροι, δημοσιογράφοι και οπαδοί έχουν γίνει ένα και το μόνο με το οποίο ασχολούνται είναι τα προσωπικά τους συμφέροντα, τα οποία έχουν βαφτίσει ως συμφέροντα της ομάδας τους.
Έτσι βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες, προέδρους να μας κάνουν επίδειξη για τα… μπαλάκια τους, παράγοντες με “τεχνοκρατική” κουλτούρα να πουλάνε οπαδιλίκια στα αφεντικά τους και τους ομοίους τους, με λεκτικές επιθέσεις στους διαιτητές, οργανωμένους οπαδούς να δηλώνονται ασφάλεια και να συνοδεύουν ομάδες, να βρίζονται με αντιπάλους παίκτες εντός του γηπέδου και κυρίως των αποδυτηρίων. Και ενώ η μαγκιά ξεχειλίζει και καθώς το ποδόσφαιρο έχει γίνει σχεδόν εξ ολοκλήρου επικοινωνία, έρχονται και οι δημοσιογράφοι για να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε αυτό που μας αξίζει. Μέσα που ανήκουν σε ιδιοκτήτες ομάδων και έχουν αυστηρή… στρατιωτική αποστολή. Πως θα εξοντώσεις τον εχθρό. Τώρα που οι εχθροί έγιναν πολλοί, το ξεγύμνωμα της δημοσιογραφικής πιάτσας, είναι ολοφάνερο.
Όλα τα παραπάνω είναι δεδομένο ότι οδηγούν το ποδόσφαιρο στη… δημοκρατία των ολίγων. Των φανατισμένων, που δεν πρόκειται ποτέ να πληρώσουν για να αγοράσουν τη φανέλα της ομάδας τους και δεν θα φέρουν έσοδα στο κλαμπ. Αλλά αυτό πες ότι είτε δεν ενδιαφέρει τους ιδιοκτήτες, είτε θα δημιουργήσουν έσοδα με κάποιον άλλον, αθέμιτο τρόπο. Δεν κάνω καν λόγο για τη δημιουργία παιδείας, σωστών φιλάθλων και το ρόλο που θα έπρεπε να είχαν οι ομάδες στην κοινωνία. Αυτό που δεν μπορεί να συνεχιστεί είναι η στρατολόγηση και η όξυνση.
Από το βράδυ της προηγούμενης Πέμπτης ένα παλικάρι χαροπαλεύει, το Σάββατο θα έχουμε από 8 χιλιάδες οπαδούς της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ στο δρόμο. Και όταν θα γίνει το κακό, ας διαβάσω τον εκπρόσωπο της πολιτείας Βασιλειάδη να μας λέει ότι δεν είμαστε ώριμοι για μετακινήσεις και τους ανθρώπους της λίγκας να τοποθετούνται επί του θέματος, τη στιγμή που δεν ντρέπονται να βγαίνουν εικόνες με διμοιρίες των ΜΑΤ μέσα στα αποδυτήρια, εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο ποδοσφαιριστές. Και ας δω όλους αυτούς που συνθέτουν την ποδοσφαιρική κοινωνία να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα. Συνεχίστε να παίζετε το ποδόσφαιρο έξω από το γήπεδο, όλοι οι άλλοι εκτός των ποδοσφαιριστών και των προπονητών και σύντομα τα λόγια ενός 11χρονου προς τον πατέρα του θα πρεσβεύονται από το σύνολο:”μπαμπά, σιχαίνομαι το ελληνικό ποδόσφαιρο”.
Για φινάλε… ξέρω: “Για όλα φταίνε οι άλλοι που μας τα έχουν κάνει αυτά από την ίδρυση της Α’ Εθνικής”. Πάντα κάποιος άλλος φταίει και πάντα ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Και τα γήπεδα θα αδειάζουν και θα την πληρώνουν με τη ζωή τους οι ανυποψίαστοι ή οι άτυχοι. Αλλά στους πολέμους υπάρχουν πάντα απώλειες. Ας το θυμούνται αυτοί που έχασαν το δρόμο και το ρόλο τους. Ή ας ντιλάρουν μεταξύ τους τα “αφεντικά” μία ώρα αρχίτερα, για να μην έχουν έχουν και χώρο οι στρατοί…