Γύρισε λοιπόν το κορίτσι με το αεροβόλο στην Ελλάδα, φορτωμένη με χρυσό και χαλκό στο στήθος. Και φρόντισε η Ελλάδα να την τιμήσει προκαταβολικά, αυτή και τα ευγενή μέταλλ(ι)α της, παίρνοντας παραμάζωμα τους τσίγκους στους οποίους πέρασε όλες τις αφανείς της μέρες. Και το έμαθε η σκοπεύτρια και έβαλε στόχο αυτούς που αποφάσισαν να ισοπεδώσουν το δεύτερο σπίτι της, πριν την ρωτησουν.
Το πρωί του αγώνα που θα έφερνε το δεύτερο, το πιο λαμπερό μετάλλιο έπιασε δουλειά η μπουλντόζα, να σβήσει από το χάρτη το ταπεινό προπονητήριο μιας 20χρονης σε αποστολή. Η δημοτική αρχή μίλησε για προγραμμaτισμένη εργασία, αφού στη θέση του θα τοποθετηθεί ένα σύγχρονο προπονητήριο τύπου κοντεινερ, για να στεγάσει τις μελλοντικές προσπάθειες της ίδιας και των συναθλητών της.
Την ίδια στιγμή, αντιπολιτευτική δημοτική παράταξη στη Δράμα μιλά για απαράδεκτη ενέργεια, αφού η διαδικασία παράταξης του νέου προπονητηρίου θα καθυστερήσει για περίπου δύο μήνες, την ώρα που η Άννα Κορακάκη θα χρειαστεί να συνεχίσει τις προπονήσεις της για το επερχόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Τα παραπάνω θα ξεκαθαριστούν σύντομα, πιθανότατα και από την ίδια την χρυσή Ολυμπιονίκη, που στις πρώτες της δηλώσεις άρθρωσε λόγο αναντίστοιχα ώριμο για την ηλικία της. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις δυσκολίες», είπε, όταν πάτησε στην Αθήνα.
Και αφού η ίδια δεν θα τις ξεχάσει, ουδείς από τους υπόλοιπους έχει δικαίωμα να το κάνει. Αν θέλουμε όντως να την τιμήσουμε, να το πράτταμε εκεί. Όχι στο Μαξίμου, αλλά στους τσίγκους που η ίδια και οι συναθλητές της συντηρούσαν καθημερινά την ελπίδα. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, ακόμα και όταν έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Η μικρή μας, ταλαιπωρημένη Ελλαδίτσα δεν θα αλλάξει μετά το διπλό θρίαμβο της Άννας Κορακάκη στο Ρίο. Οι επιχορηγήσεις θα εξακολουθήσουν να έρχονται με το σταγονόμετρο, οι συνθήκες προετοιμασίας των αθλητών θα παραμείνουν φτωχές, οι χορηγικές συμφωνίες σποραδικές, το βάρος θα εξακολουθήσει να πέφτει στους γονείς που θα μπορούν να στηρίξουν τα όνειρα των βλασταριών τους.
Μακριά λοιπόν από το ρεσιτάλ μικροψυχίας, τον στρουθοκαμηλισμο και την άρνηση της πραγματικότητας, η γενναία κίνηση θα ήταν εκείνοι οι τσίγκοι να παρέμεναν εκεί. Σαν ένα μικρό αθλητικό μουσείο. Ένα σύμβολο με διττή έννοια, που ξεκινά από τον αθλητισμό και τον ξεπερνά τον στην πορεία.
Σαν σύμβολο μιας αθλήτριας που έκανε το όνειρο της πραγματικότητα παντρεύοντας το ταλέντο, την πειθαρχία, την ελπίδα και την επιμονή. Που βρήκε λύση με πενιχρά μέσα να σμιλέψει το χαρακτήρα της, την εποχή που πρωταθλητισμός και τεχνολογία πηγαίνουν χέρι χέρι.
Πιο πολύ όμως σαν άσκηση αισιοδοξίας, στην Ελλάδα της κρίσης και της αβεβαιότητας, στη χώρα που το να σχεδιάζεις το μέλλον μοιάζει με άσκηση αφέλειας αφού προτεραιότητα είναι η επιβίωση στο παρόν, πως όλοι μπορούμε να υπερβούμε τις δικές μας παράγκες. Και όταν τα καταφέρουμε, να μην ξεχάσουμε ποτέ από που ήρθαμε.
Λέει ο Μάρκος Βρούτος στον «Ιούλιο Καίσαρα» του Σέξπιρ:
«Είναι πράγμα γνωστό πως σκάλα της νεαρής φιλοδοξίας είναι η ταπεινόσύνη.
Κι όποιος την ανεβαίνει έχει το πρόσωπο γυρισμένο σ΄ αυτήν,
μα μόλις φτάσει στο απάνω σκαλοπάτι, της γυρίζει τις πλάτες και κοιτάζει
ψηλά στον ουρανό, καταφρονώντας τα κάτω σκαλοπάτια που του χρειάστηκαν για ν΄ ανέβει ως εκεί».
Να τις αγαπάμε λοιπόν τις παράγκες μας. Είμαι σίγουρος πως η Άννα Κορακάκη το κάνει.