Η Άννα Κορακάκη πέρασε στο πάνθεον των Ολυμπιονικών και σήμερα έρχεται στην Ελλάδα για να υποστεί τη… βάσανο της δημοσιότητας. Πρώτα στην Αθήνα και μετά στη Θεσσαλονίκη και στη Δράμα. Σύντομα όμως, θα πάρει το σύντροφό της και θα πάει διακοπές!
Της εύχομαι ολόψυχα να απολαύσει μερικές ημέρες ξεκούρασης και χαλάρωσης μετά τον άθλο της, που είναι ΟΛΟΣ ΔΙΚΟΣ ΤΗΣ και της οικογένειάς της. Ουδείς άλλος έχει δικαίωμα να τον καπηλευτεί. Ιδιαίτερα οι πολιτικάντηδες αυτής της χώρας.
Φανταστείτε ότι στη Δράμα ο δήμαρχος έβαλε τις μπουλντόζες να ξηλώσουν το παράπηγμα που χρησιμοποιείτο ως αυτοσχέδιο σκοπευτήριο για την προπόνηση της Άννας, όχι τόσο για να φτιάξει νέο και πιο σύγχρονο (όπως υποστήριξαν οι τοπικοί φορείς), αλλά κυρίως για να αποφύγει την ξευτίλα.
Αυτό ακριβώς. Διότι σκεφτείτε να πήγαιναν στη Δράμα το CNN ή το BBC για να κάνουν ρεπορτάζ για την ελληνίδα αθλήτρια που 104 χρόνια μετά τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα κατάφερε να πάρει δύο μετάλλια στην ίδια διοργάνωση. Και να έβλεπαν τους τσίγκους, τα φάιμπερ γκλας και τους αυτοσχέδιους στόχους!
Ψέματα δεν μπορώ να γράψω. Όπως το 1992 στη Βαρκελώνη στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση να δω για πρώτη φορά με ενδιαφέρον την άρση βαρών και τον Πύρρο Δήμα, έτσι και προχθές στήθηκα για να δω τη σκοποβολή και την Άννα. Καμία σχέση με το άθλημα δηλαδή.
Αλλά ο αγώνας της Άννας είχε σασπένς. Το 6-0 έγινε 6-6 και το μετάλλιο κρίθηκε στη βολή και στην άριστη ψυχολογία της ελληνίδας αθλήτριας που έχει μπροστά της άλλα 20 χρόνια και βάλε στο άθλημα για να συνεχίσει να γράφει χρυσές σελίδες.
Κι όπως συμβαίνει κάθε φορά που η ελληνική σημαία υψώνεται στο ιστό και συνοδεύεται με τον εθνικό μας ύμνο, δάκρυσα μαζί της. Όπως και οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύω.
Γι αυτό το συναίσθημα και μόνο της οφείλουμε ευγνωμοσύνη. Όλα τα υπόλοιπα, που αφορούν τη δική της περιπέτεια και της οικογένειάς της μέχρι την επιτυχία, με τις συνήθεις παραλείψεις της αρμόδιας ομοσπονδίας και της μονίμως μη… αρμόδιας Πολιτείας, «θα τα βρει η υπηρεσία»!
Η Άννα Κορακάκη είναι χρυσή Ολυμπιονίκης, αλλά παραμένει ένα υπέροχα απλό και προσγειωμένο κορίτσι της διπλανής πόρτας. Και ο Τάσος Κορακάκης, ο ήρωας πατέρας, είναι σήμερα ο πιο ευτυχισμένος μπαμπάς του κόσμου.
Γιατί οι δικές του θυσίες, η δική του επιμονή και υπομονή, αλλά και η δική του αγωνία, οδήγησαν την Άννα στα ψηλά!
Διότι όλοι οι γονείς έχουμε την αγωνία μας για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Σε μια πορεία ετών που δεν έχει συγκεκριμένους κανόνες, αφού κάθε άνθρωπος έχει το δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα και προσωπικότητα.
Γενικές κατευθύνσεις υπάρχουν. Ναι, υπάρχουν. Κανόνες όμως που εξασφαλίζουν το «success story» μιας ανατροφής, που οδηγεί μάλιστα και σε επιτυχία τέτοιου μεγέθους, όχι.
Γι αυτό και η αγωνία των γονιών για τα παιδιά τους είναι ένα συναίσθημα χωρίς συγκεκριμένη περιγραφή. Γι αυτό και ο Τάσος Κορακάκης είναι ήρωας στα μάτια μου. Μπράβο του και μπράβο και στην Άννα που πατάει τα πόδια της στο έδαφος.
Καλές διακοπές Άννα! Τίποτα άλλο (προς το παρόν).