Τι την ήθελε η Ελλάδα εκείνη τη νίκη επί της εθνικής Αμερικής το 2006 στην Ιαπωνία; Από τότε οι αμερικάνοι, εδώ και δέκα χρόνια, θύμωσαν τόσο ώστε δεν έχουν ξαναχάσει παιχνίδι στην διεθνή σκηνή, τόσο σε Ολυμπιακούς αγώνες, όσο και σε παγκόσμια πρωταθλήματα!
Η αλήθεια είναι ότι η εθνική ομάδα μπάσκετ των ΗΠΑ από την στιγμή που συγκεντρώνει ότι καλύτερο υπάρχει στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου με στόχο να εκπροσωπήσει όσο καλύτερα γίνεται την χώρα, είναι το απόλυτο φαβορί όπου και αν συμμετέχει. Οι Ολυμπιακοί αγώνες το Ρίο είναι απλά μια ακόμη ευκαιρία για να επαναβεβαιώσουν την κυριαρχία τους οι αστέρες του ΝΒΑ.
Τι μένει, λοιπόν, για να μην καταντήσει το όλο θέμα βαρετό και παντελώς προβλέψιμο; Να δούμε τι θα μπορούσε να ενοχλήσει τον δρόμο της προς το χρυσό και με την ευκαιρία τι μπορεί να προσφέρει στους φίλους του μπάσκετ το φετινό ολυμπιακό ραντεβού των 12 ομάδων που κατάφεραν να φτάσουν ως το τέλος και από το οποίο δυστυχώς απουσιάζει η Ελλάδα…
Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2008 και του 2012 οι ΗΠΑ φρόντισαν να κάνουν ότι έπρεπε για να επανέλθουν στην κορυφή και να «τιμωρήσουν» τους μνηστήρες του τίτλου. Η αρχή είχε γίνει το 1992 στην Βαρκελώνη όταν εμφανίστηκαν εκεί οι πρώτοι ανάμεσα στους πρώτους με επικεφαλής του Τζόρνταν, Πίπεν, Μάτζικ Τζόνσον, Λάρι Μπερντ όταν έγραψαν ιστορία με την ταυτόχρονη εμφάνιση τους στο παρκέ. Στις τρεις επόμενες εκδόσεις της η «Ντριμ Τιμ» δεν ήταν τόσο ονειρική, με αποκορύφωμα το χάλκινο μετάλλιο στην Αθήνα το 2004, στην αλλά από το 2008 και μετά η …τάξη αποκαταστάθηκε.
Η συνταγή της επιτυχίας για τον κόουτς Σιζέφσκι ήταν απλή: Δώδεκα παίκτες που θέλουν να παίξουν για την χώρα τους, με μεγάλη αθλητική ικανότητα και διάθεση να κερδίσουν από την άμυνα και όχι κάνοντας επίδειξη του μπασκετικού τους ταλέντου. Μετά το μάθημα από την Ελλάδα το 2006 οι αμερικανοί έχουν κάνει ευαγγέλιο το ότι δεν μπορούν να έχουν επιθετικούς αυτοματισμούς γι’ αυτό πιέζουν στην άμυνα στο όριο του φάουλ (με άλλα λόγια «δέρνουν» -μπασκετικά πάντα και με την ανοχή των γκρι τους αντιπάλους τους), κλέβουν τις μπάλες και εξαφανίζονται στο ανοικτό γήπεδο για να σκοράρουν πριν προλάβει η άμυνα να επιστρέψει… Μιλάμε για μια …βάρβαρη και απλοϊκή τακτική που –δυστυχώς για τον υπόλοιπο κόσμο – δεν χάνει ποτέ…
Φτάσαμε, λοιπόν, στο Ρίο, όπου οι ΗΠΑ θα εμφανιστούν με την ίδια λογική γιαυτό παραμένουν ο ορισμός του φαβορί. Μπορεί, όπως και στις καλύτερες οικογένειες να έχουν τα θεματάκια τους, αλλά πιο πολύ είναι για να έχουμε να λέμε. Δηλαδή: Ζήτημα νούμερο ένα φέτος είναι το ποιοι λείπουν. Με απόντες τους Λεμπρον, Κάρι, Λέοναρντ, Ουέστμπρουκ, Ντέϊβις, Γκρίφιν, Κρις Πολ, Χάρντεν και αρκετούς ακόμη αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως οι αμερικάνοι βαρέθηκαν πρώτοι το να κάνουν πλάκα με τον υπόλοιπο κόσμο.
Ένα δεύτερο θέμα – ψάχνοντας για «αδυναμίες» στο ρόστερ των ΗΠΑ – μπορεί να είναι το γεγονός ότι οι δύο άσσοι της, ο πρωταθλητής με το Κλίβελαντ Ιρβινγκ και ο Λάουρι είναι πρώτα σκόρερ και μετά οργανωτές ενώ είναι και κοντοί σε σχέση με τα γκαρντ που κατεβάζει συνήθως το Σιζέφσκι. Επίσης το δεύτερο πεντάρι, ο Ντε Αντρε Τζόρνταν είναι αμυντικός παίκτης που στην επίθεση δεν βάζει τις βολές του και σκοράρει μόνο με καρφώματα. Αντε να προσθέσουμε και την τρέλα που κουβαλάει ο Κάζινς που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ικανός να διαλύσει μια ομάδα μόνος του, αλλά όχι στην συγκεκριμένη περίπτωση, ειδικά από την στιγμή που είναι …σεσημασμένος και οι φύλακες θα έχουν το νου τους να τον «μαζέψουν» αν ξεκινήσει να παρεκτρέπεται.
Μήπως τα παραπάνω σημαίνουν ότι είναι ευκαιρία να στοιχηματίσει κάποιος εναντίον των ΗΠΑ; Καλύτερα να το ξεχάσετε! Οι αμερικάνοι κατεβαίνουν για να νικήσουν. Με τον Σιζέφσκι στον πάγκο (για τελευταία φορά) και ρεκόρ 75 – 1 και μια δωδεκάδα παικτών που έχει ισχυρό κίνητρο να επιστρέψει με το χρυσό, ούτε μια ομαδική γαστρεντερίτιδα δεν μοιάζει αρκετή για να τους πάρει κάποιος την πρώτη θέση.
Ο Καρμέλο Αντονι είναι ο μοναδικός παίκτης που ήταν παρών το 2006 στην τελευταία ήττα των ΗΠΑ στην Σαϊτάμα και θα γίνει ο πρώτος αμερικανός μπασκετμπολίστας στην ιστορία που θα έχει στην κατοχή του τρία χρυσά ολυμπιακά μετάλλια αν όλα πάνε καλά στο Ρίο. Ο επόμενος βετεράνος είναι ο Ντουράντ που θα έχει μια πρώτη ευκαιρία να παίξει μαζί με τον Κλέι Τόμπσον και τον Ντρέϊμοντ Γκριν – τους νέους συμπαίκτες του στο Γκόλντεν Στέϊτ. Δίπλα τους ο ΝτεΜάρκους Κάζινς που φέρνει την κυριαρχία κάτω από τα δύο καλάθια, ο Πολ Τζορτζ και ο Τζίμι Μπάτλερ που μπορούν να κάνουν τα πάντα εγγυούνται ότι θα βρεθούν λύσεις σε όποιο πρόβλημα κληθούν να αντιμετωπίσουν.
Τι έχουν να κοντράρουν οι παίκτες του Σιζέφσκι; Την Ισπανία χωρίς τον Ιμπάκα και τον Μαρκ Γκαζόλ με τον έτερο αδελφό, τον Πάου, να πρέπει στα 36 του να κάνει τα πάντα. Την Γαλλία που ποτέ ως τώρα δεν έχει δείξει ότι πιστεύει πως μπορεί να κάνει κάτι μεγάλο (ακόμη και όταν Πάρκερ και σία ήταν σε πολύ καλύτερη ηλικία). Την Σερβία που αν φτάσει ως τους τέσσερις θα είναι σούπερ πετυχημένη. Την γηπεδούχο Βραζιλία που με γκαρντ σαν τους (πολύ βετεράνους) Χουέρτας και τον Μπαρμπόσα δεν μπορεί να συναγωνιστεί την αθλητικότητα των αντιπάλων του. Την Αυστραλία του Ντελαβεντόβα και του Μιλς που είναι ευχαριστημένοι επειδή είναι και πάλι παρόντες στην τελική φάση!
Ας αφήσουμε λοιπόν τις ομάδες και ας δούμε τι συμβαίνει σε επίπεδο αθλητών και ποιους μπασκετμπολίστες (θα έπρεπε να) θέλει να δει ο καθένας στο Ρίο.
Στην κορυφή της λίστας μας θα μπει ο 38χρονος Μανού Τζινόμπιλι που θα παίξει και πάλι για την Αργεντινή κάνοντας τους Ελληνες να ζηλεύουμε. Οι δικοί μας καλοί σταματούν πολύ νωρίτερα και γιαυτό δεν φταίνε μόνο οι αθλητές, αλλά και το ανθρωποφάγο περιβάλλον που έχουμε δημιουργήσει γύρω από την εθνική μας ομάδα.
Για ποιους ακόμη θα αγοράζαμε εισιτήρια; Για τους Τόνι Πάρκερ, Νικ Μπατούμ και Ρούντι Γκομπέρ –που επιστρέφει στους «μπλε» για να κάνει την διαφορά στο κέντρο της ρακέτας – που θα σπρώξουν την Γαλλία. Για τους Νίκολα Γιόκιτς, Μίλος Τεόντοσιτς, Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς για την Σερβία, για τους Μπόγιαν Μπογντάνοβιτς, Ντάριο Σάριτς και Μάριο Χεζόνια για την Κροατία, για τον Νενέ για την οικοδέσποινα Βραζιλία, τον Βαλατσιούνας και τον υιό Σαμπόνις για την Λιθουανία, τον Εζελι, τον Αμινού και τον Ούντο στη Νιγηρία, τον Βάσκεζ στην Βενεζουέλα …
Συμπερασματικά, δεν μπορεί να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα Ολυμπιακά τουρνουά μπάσκετ όλων των εποχών, αλλά με δεδομένες τις απουσίες που υπάρχουν, θα δούμε αρκετά νέα πρόσωπα και αθλητές που θα τα δώσουν όλα για να διακριθούν. Ισως έτσι να είναι καλύτερα…
Αντί επιλόγου σημειώστε κάπου ποια παιχνίδια έχουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και ίσως θα θέλετε να τα δείτε πριν φτάσουμε στα προκριματικά:
Βραζιλία – Λιθουανία στις 7 Αυγούστου (Νενέ εναντίον Βαλατσιούνας)
Σερβία – Γαλλία στις 10 Αυγούστου (Πάρκερ εναντίον Μίλος και Γιόκιτς κόντρα στον Γκομπέρ)
Αμερική – Γαλλία στις 14 Αυγούστου με τέσσερις ΝΒΑερ (Μπατούμ, Ντιαό, Πάρκερ και Γκομπέρ) εναντίον των ΗΠΑ.
Ισπανία – Αργεντινή στις 15 Αυγούστου με τους δύο νέους συμπαίκτες στους Σπερς, τον Γκαζόλ και τον Τζινόμπιλι να είναι αντιμέτωποι για τελευταία φορά στην καριέρα τους σε Ολυμπιακούς αγώνες και τον Κάρλος Ντελφίνο να επιστρέφει ύστερα από τον σοβαρό του τραυματισμό το 2013!!!