O άφαντος Καλάθης, το δεύτερο συνεχόμενο ευρωπαϊκό σκούπισμα και τα χρόνια χωρίς Final-4 που έγιναν πέντε. Ο Χρήστος Καούρης κοιτά προς το μέλλον του Παναθηναϊκού.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι δύο χρόνια τώρα που ο Παναθηναϊκός περιμένει από τον Νικ Καλάθη να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στα playoffs. Προσοχή, όχι απαραιτήτως ηγετικό. Αλλά, όπως και στα περσινά επεισόδια με αντίπαλο τη Λαμποράλ, έτσι και στα φετινά με αντίπαλο τη Φενέρμπαχτσε ο ομογενής γκαρντ ακροβάτησε ανάμεσα στο απαρατήρητος και το αρνητικός, πάντα σε συνάρτηση με τον ρόλο του στην ομάδα.
Στο “σκούπισμα” από την Λαμποράλ ο Νικ μέτρησε 5.0 πόντους με 46.7% δίποντα (7/15), 0% τρίποντα (0/9), 3.7 ριμπάουντ, 6.7 ασίστ, 1.7 κλεψίματα και 1.3 λάθη, μην καταφέρνοντας σε κανένα από τα τρία παιχνίδια της σειράς να φτάσει σε διψήφια αξιολόγηση. Δυστυχώς για τον ίδιο και την ομάδα του, η ιστορία επαναλήφθηκε και φέτος, με τον βασικό PG του Παναθηναϊκού να μετρά 6.0 πόντους με 33.3% δίποντα (6/18), 1/9 τρίποντα (11.1%), 3.3 ριμπάουντ, 4.0 ασίστ, 0.7 κλεψίματα, 2.7 λάθη. Η συνολική αξιολόγηση του μόλις ξεπέρασε το τριψήφιο (11.0, μ.ο 3.7).
Να βγάλουμε από τη μέση τα προφανή: ο Καλάθης δεν είναι σκόρερ, δεν είναι ούτε κατά διάνοια σουτέρ. Είναι ένας δημιουργικός πασέρ, ένας εξαιρετικός αμυντικός στη μπάλα, ένας παίκτης με πλούσιες παραστάσεις (κατάκτηση Ευρωλίγκας, MVP Eurocup, σημαντική καριέρα στο NBA). H ποιότητα του δεν αμφισβητείται. Όμως (και) από την φετινή σειρά με την Φενέρ προκύπτουν ερωτήματα που δεν γίνεται να αγνοηθούν και αφορούν το μέλλον των “πράσινων”.
Μπορείτε να σκεφτείτε έστω μία ομάδα των φετινών playoffs που θα επέλεγε να μην τελειώσει το παιχνίδι με τον πιο ακριβοπληρωμένο της παίκτη, αν είχε την αντικειμενική δυνατότητα (τραυματισμοί, φάουλ, ακραία κακή ημέρα). Για να το πω απλά, να κρίνεται ένα παιχνίδι στο φινάλε και να μην είναι στο παρκέ οι Γιουλ, Τεόντοσιτς, Ντε Κολο, Σπανούλης, Πρίντεζης, Μπογκντάνοβιτς, Ούντο, Γουόναμέικερ, Λάρκιν, Χάνγκα, Σενγκέλια, Μπράουν, Ερτέλ;
Στο Game 2 της σειράς Παναθηναϊκού Superfoods – Φενέρμπαχτσε ο Τσάβι Πασκουάλ επέλεξε να μην έχει στην 5άδα του τον Νικ Καλάθη. Για την ακρίβεια, επέλεξε να μην τον χρησιμοποιήσει μετά το 27:10. Παρόντος του Νικ στο παρκέ, ο Ομπράντοβιτς σχεδίαζε μια άμυνα στο όριο του να αγνοεί την παρουσία του στο εκτελεστικό κομμάτι και ταυτόχρονα αδρανοποιώντας τον δημιουργικά, αφού η πίεση αυξάνονταν στους υπόλοιπους τέσσερις της πεντάδας. Το όλο θέαμα ήταν τόσο δυσλειτουργικό που δημιουργούσε εκνευρισμό και αμηχανία σε παρκέ, πάγκο και εξέδρα.
Το σημαντικό της υπόθεσης είναι ότι το παραπάνω συμβάν δεν αποτελεί εξαίρεση. Για την ακρίβεια, είναι ο κανόνας του Παναθηναϊκού του 2017, άμα τη επιστροφή του Μάικ Τζέιμς στα πεπραγμένα του. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο βασικός πλέι-μέικερ του Παναθηναϊκού δεν παίρνει το τελευταίο σουτ, αλλά ότι συχνά δεν βρίσκεται καν στο παρκέ όταν η μπάλα καίει. Και ακόμα και όταν βρίσκεται, δεν είναι αυτός που παίρνει την κρίσιμη απόφαση.
Ο ίδιος ο 27χρονος Καλάθης δεν κρύφτηκε πίσω από το δάχτυλο του, δηλώνοντας ορθά κοφτά πως “έπαιξα σκατά” στη σειρά. Και μαγκιά του δηλαδή, γιατί όπως είπε και ο Νίκος Παππάς μετά το Game 2, “ο κόσμος έχει χορτάσει από λόγια”. Εντούτοις, η επόμενη ευρωπαϊκή ημέρα του Παναθηναϊκού είναι ένας γρίφος για δυνατούς λύτες.
Το παχυλό συμβόλαιο που απολαμβάνει ο Νικ Καλάθης προφανώς δεν είναι κανένα έγκλημα κατά τις ανθρωπότητας, αλλά αποτέλεσμα αρκετών παραγόντων που έχουν να κάνουν με την πληθώρα ποιοτικών λύσεων στη θέση, την κατάληψη ή όχι θέσης ξένου, την αγωνιστική ανάγκη της ομάδας να τον αποκτήσει, την χρονική συγκυρία που αφορά και άλλους εξωγενείς παράγοντες (απόσυρση Διαμαντίδη). Αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως αναμένει κανείς από αυτόν που πληρώνεται τα περισσότερα να πράττει και τα περισσότερα. Και κυρίως, να κάνει τη διαφορά.
Η συνηθέστερη κουβέντα που γίνεται σε αυτή την περίπτωση είναι η “με τα λεφτά του Καλάθη αγοράζουμε δύο Αμερικανούς τύπου Γουόναμέικερ, Άνταμς και κάνουμε μια χαρά τη δουλειά”. Όσο κι αν αυτό μπορεί να έχει λογιστική αλήθεια, ο Παναθηναϊκός της επόμενης σεζόν θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα που είχε και φέτος σε ό,τι αφορά την στελέχωση του: την έλλειψη ελληνικού κορμού. Και σε αυτό, πιθανή αποπομπή του Καλάθη μόνο καλό δεν θα κάνει.
Από το φετινό ενεργό ευρωπαϊκό ρόστερ, σημαντικό χρόνο συμμετοχής ανάμεσα στους Έλληνες είχαν οι Καλάθης (27:10), Μπουρούσης (18:11), Παππάς (17:13), ενώ ο Φώτσης (12:15) εξοστρακίστηκε στον πάγκο και είχε σποραδική παρουσία στο τελευταίο τρίτο της σεζόν. Οι Χαραλαμπόπουλος (04:12) και Μποχωρίδης (04:07) ήταν διακοσμητικοί.
Από τους παραπάνω, ο Μπουρούσης στα 34 του μπορεί στην καλύτερη περίπτωση να είναι ο συνδετικός κρίκος δύο εποχών, αλλά όχι ο παίκτης που θα συνθέσει τον κορμό μιας ομάδας που κοιτά τις επιτυχίες του μέλλοντος. Ηλικιακά, αυτό τον ρόλο μπορεί να παίξουν μόνο οι Παππάς (27) – Καλάθης (28), αφού ο Φώτσης (36) δεν υπολογίζεται από τον προπονητή του.
Ρίχνοντας μια ματιά στη δεξαμενή Ελλήνων παικτών του “1-2” που συγκεντρώνουν το κατάλληλο μείγμα κλάσης/ηλικίας/προσωπικότητας, τα ονόματα που προκύπτουν δεν είναι πολλά. Οι Σλούκας και Μάντζαρης είναι δύο προφανείς λύσεις, εντούτοις τόσο η τωρινή τους κατάσταση όσο και το “ερυθρόλευκο” παρελθόν τους καθιστούν δύσκολο το εγχείρημα. Οι λύσεις από το Αμέρικα για ενίσχυση του ελληνικού κόρμού (Ντόρσεϊ, Όγκαστ, Μήτογλου) προφανώς θα εξεταστούν, μαζί περιπτώσεις ξενιτεμένων (Μπόγρης), αλλά κανείς τους δεν μπορεί να περιμένει ότι θα δώσουν στον Παναθηναϊκό ώθηση επιστροφής στο Final-4.
Αδιέξοδο; όχι ακριβώς. Το “τριφύλλι” μπορεί να είναι σε σαφή μειονεκτική θέση σε σχέση με τους άνταγωνιστές του (ΤΣΣΚΑ, Φενέρμπαχτσε, Ρεάλ, Ολυμπιακό) σε θέματα αγωνιστικής χημείας, αλλά δεν θα τους φτάσει ποτέ αν δεν ξεκινήσει από κάπου. Όπως για παράδειγμα, από τον προπονητή.
Αν ο πλέι-μέικερ είναι ο πρωταρχικός εκφραστής των “θέλω” του κόουτς στο παρκέ, ο Νικ μάλλον θα έχει ζαλιστεί την τελευταία διετία, αν εκτός των κόουτς μετρήσουμε και τους διαφορετικούς συμπαίκτες που έχουν περάσει από δίπλα του. Αυτό δεν αφαιρεί τις δικές του ευθύνες, κάθε άλλο. Όμως ο Παναθηναϊκός πρέπει να απαλλαχθεί γρήγορα από σύνδρομα μεσσιανισμού και θυματοποίησης, ειδικά σε μια εποχή που φυσιολογικά δεν μπορεί να αγοράσει σε ένα καλοκαίρι όλους τους 7-8 καλύτερους του μεταγραφικού παζαριού.
“It’s a process”, που λέει και Billy Bean στο Moneyball. Είναι μια διαδικασία.
Δύο χρόνια “σκούπισμα” από τα playoffs είναι φυσιολογικό να πέφτει βαρύ σε κάθε “πράσινο” στομάχι. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι στον Παναθηναϊκο οφείλουν να πιάσουν το σκουπόξυλο και να κάνουν εκκαθάριση.
Άλλωστε, η Λαμποράλ και η Λοκομοτίβ Κουμπάν, οι μια-κι-έξω ομάδες του περσινού F4, θα δουν το φετινό από την TV. Αντί να προσπαθούν να μιμηθούν αυτές, είναι προτιμότερο να ψάξουν οι “πράσινοι” στα αρχεία τους. Εκεί είναι η συνταγή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ