Omen Of Sorrow Review

Aν όμως αναλογιστούμε τι ισχύει στην δεύτερη περίπτωση, τότε τα πράγματα άρχιζαν να “συννεφιάζουν” από τα πρώτα κιόλας λεπτά του παιχνιδιού. Εξαιρετικά μεγάλα loading screens, που μας βασάνισαν και στη συνέχεια της εμπειρίας μας, ήταν η πρώτη επαφή με το παιχνίδι, που συνέχισε στο ίδιο μέτριο μοτίβο.

Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι με τόσα fighting παιχνίδια που κυκλοφορούν κάθε χρόνο και με τους μεγάλους ΑΑΑ τίτλους για ανταγωνισμό, είναι δύσκολο για τους indie developers να κάνουν κάτι ξεχωριστό, λόγω διαθέσιμων πηγών και μικρών budget. Εδώ όμως μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα, ή μάλλον καλύτερα, μακάρι να ταν μόνο αυτό το πρόβλημα.

Η δημιουργία της Soedesco είναι ένας 2D horror fighting τίτλος, που υστερεί σε κάθε του κομμάτι. Το UI έχει λάβει πολύ μικρή φροντίδα, τα γραφικά δεν είναι προσεγμένα και το να συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς συμβαίνει είναι πολλές φορές εξαιρετικά δύσκολο. Δεν είναι ευχάριστο όταν ένα παιχνίδι σε προϊδεάζει από τα πρώτα κιόλας λεπτά και ξεκινώντας το Omen Of Sorrow, καταλάβαμε ότι θα ακολουθήσει μια παραγωγή, που μπορεί να εξισωθεί με B-Movie.

Oι διαθέσιμοι χαρακτήρες είναι μια ντουζίνα, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο δημιουργικό υπόβαθρο. Η έμπνευση έρχεται κυρίως από gothic χαρακτήρες, όπως το τέρας του Frankenstein, ενώ παράλληλα, θα έπρεπε να περιμένετε μέχρι να ξεκλειδώσετε ορισμένους από αυτούς, για να μπορείτε να πείτε ότι είδατε κάτι ενδιαφέρον. Είναι ενοχλητικό το πόσες πολλές φορές νιώσαμε ότι βλέπαμε καρικατούρες, αντί για προσεγμένους και με κάποιο νόημα ήρωες.

Προχωρώντας προς το story, τα πράγματα δυστυχώς παραμένουν το ίδιο απογοητευτικά. Η ιστορία του Omen Of Sorrow χωρίζεται σε τρία κεφάλαια, τα οποία ασχολούνται με το backstory ορισμένων χαρακτήρων. Ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον, καθώς δεν είναι ξεκάθαρο το τι πραγματεύεται το κάθε chapter. Φανταχτεροί διάλογοι που δεν έχουν πολύ νόημα και περίσσιο δράμα μας έκανε παρέα σε όλο το gameplay, ενώ το τρίτο μέρος και το κλείσιμο του παιχνιδιού μας προκάλεσε τραγελαφικά συναισθήματα, που πιθανότατα, για το είδος του, δε θα έπρεπε να συμβεί.

Ίσως το μόνο ενδιαφέρον σημείο να ήταν οι ίδιες οι μάχες, που πολλές φορές έδιναν την ένταση που έλειπε από την συνολική εμπειρία. Το να μπορέσεις να μάθεις και να προβλέψεις την επόμενη κίνηση του αντιπάλου σου είναι το ίδιο σημαντικό με το να μπορέσεις να μάθεις τους συνδυασμούς των κινήσεων που θα σε οδηγήσουν στην νίκη. Εκεί φαίνεται να έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή, αλλά η πολυπλοκότητά του δεν υποβοηθάται από τα tutorials, τα οποία, σε αυτό το game, είναι αχρείαστα δυσνόητα.

Για όσους θέλουν ακόμα να το παίξουν μετά απ’όλα αυτά, αξίζει να αναφέρουμε ότι υπάρχει Arcade και Survival Mode, το οποίο πιθανότατα εξυπηρετεί την αύξηση της διάρκειας του παιχνιδιού, χωρίς όμως να το καταφέρνει. Παρέχοντας μόνο ορισμένα trinkets και πόντους για τον πίνακα κατάταξης, δεν κατάφερε να μας κρατήσει παραπάνω από μισή ώρα.

Υπήρξαν στιγμές, σε όλα τα σημεία του παιχνιδιού, που είδαμε να γίνεται προσπάθεια για περισσότερο βάθος, αλλά κάπου, κάποια στιγμή όλο αυτό οδήγησε σε ναυάγιο αυτής της προσπάθειας. Το Omen Of Sorrow κατάφερε να προκαλέσει νοσταλγία, για τον 19ο αιώνα τον οποία προσπαθεί να πραγματευτεί, αλλά ταυτόχρονα είναι από εκείνους τους τίτλους που αγοράζεις σε πολύ χαμηλή τιμή για να παίξεις με τους φίλους σου και που σίγουρα δεν θα έμπαινες στον κόπο να αποκτήσεις, στην τιμή που βρίσκεται αυτή τη στιγμή.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για PS4, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Enarxis Dynamic Media.