Ήταν από την εποχή του, τότε που… κεντούσε στα παρκέ και… περπατούσε στον αέρα μέχρι να αφήσει τη μπάλα στο καλάθι, αυτό που λέμε “μόνος του” και “όλοι τους”.
Ο λόγος για τον ένα και μοναδικό Νίκο Γκάλη. Τον άνθρωπο που ενώ ειδοποιήθηκε μέσω τρίτου να παραβρεθεί στο δείπνο της ομοσπονδίας για την επέτειο του 1987 δεν έδωσε το παρόν, αλλά ηταν “παρών”!
Και φρόντισε να το επιβεβαίωσει ο κόουτς του θριάμβου Κωστας Πολίτης, που δεν δίστασε να εκφράσει τη διαφωνία του με την κυβερνητική απόφαση να ονομαστεί το ΟΑΚΑ “Νίκος Γκάλης”.
Δυστυχώς ακόμα και σήμερα, τόσες δεκαετίες μετά την άνθιση του μπάσκετ, οι περισσότεροι άνθρωποι του αθλήματος αρνούνται να παραδεχθούν το αυτονόητο.
Ποιο είναι αυτό; Ότι χωρίς το Νίκο Γκάλη το ελληνικό μπάσκετ θα ήταν ακόμα απλά ένα από τα ομαδικά αθλήματα. Ότι χωρίς αυτόν, το ενδιαφέρον θα ήταν περιορισμένο σε ένα στενό κύκλο ψηλών παιδιών, όπως ήταν και πριν τον Γκάλη.
Φυσικά και ως… ποδοσφαιρικός συντάκτης δεν έχω πρόβλημα να παραδεχθώ τον Γιώργο Βασιλακόπουλο ως τον άνθρωπο που κατάφερε να εκμεταλλευτεί για λογαριασμό του αθλήματος που υπηρέτησε, την επιτυχία του 1987 στο έπακρο. Και να εκτοξεύσει το μπάσκετ στα ύψη.
Κάτι που απέτυχε να κάνει το ποδόσφαιρο μετά την επίσης απίστευτη επιτυχία του 2004 στα γήπεδα της Πορτογαλιας, με αποτέλεσμα σήμερα να δίνει μάχη επιβίωσης για έναν -άκουσον άκουσον- Γκιρτζίκη!
Ε, ας… δανειστεί το ποδόσφαιρο τον Βασιλακόπουλο για 4 χρόνια κι ας πάρει το μπάσκετ τον Γκιρτζίκη να δει τι θα πάθει!
Ασφαλώς και κάνω χιούμορ.
Το γεγονός ότι ο Βασιλακόπουλος στήριξε και εξέλιξε το άθλημα δεν σημαίνει ότι έχει δικαίωμα να επιμένει οτι ο Νίκος Γκάλης δεν άξιζε να τύχει της τιμής που επέλεξε η Πολιτεία να του δώσει.
Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο. Κι είναι μεγάλη… κατινιά να διοργανώνεις γεύμα για να τιμήσεις τους τεράστιους πρωταθλητές Ευρώπης του 1987 και στο φινάλε να ασχολείσαι με τον ένα υπεραθλητή που κατάφερε να μαζέψει τον κόσμο στα κλειστά όλης της χώρας.
Χωρίς Γκάλη δεν θα υπήρχε το κλειστό του ΟΑΚΑ. Χωρίς τον Γκάλη το μπάσκετ δεν θα είχε το δικό του ξεχωριστό κοινό. Χωρίς τον Γκάλη δεν θα υπήρχαν “πιο κρίσιμα επόμενα παιχνίδια”.
Ναι ρε παιδιά, είναι ιδιαίτερος άνθρωπος ο Νίκος Γκάλης. Αλλά μετά από αυτόν όλοι οι υπόλοιποι θα έπρεπε να πληρώνουν “Γκαλόσημο” στα συμβόλαιά τους, αφού από εκείνον προήλθε η άνοιξη και η εκτόξευση των τιμών στο άθλημα, που έκανε πλούσιους και πολλούς άλλους αθλητές (που ήταν υπέροχοι και το άξιζαν), αλλά και κάποιους μέτριους που “ποτίστηκαν δίπλα στο βασιλικό”.
Όποιος δεν το παραδέχεται, απλά εθελοτυφλεί.