O Nόβακ Τζόκοβιτς κατέκτησε τον τελευταίο τίτλο Grand Slam που έλειπε από τη συλλογή του και ο Γιώργος Λιώρης τον αποθεώνει μέσω του blog του στο novasports.gr.

Σε μια καρδιά «ζωγραφισμένη» από τον ίδιο στο χώμα του Philippe Chatrier  ξάπλωσε ο Νόβακ Τζόκοβιτς μόλις η μπάλα σταμάτησε στο φιλέ μετά το backhand του Άντι Μάρεϊ στον τελικό του Roland Garros. 

Έκλεισε τα μάτια του για να δει για μια τελευταία φορά κάτω από τον ουρανό του Παρισιού ό, τι ονειρευόταν από το Μάιο του 2012. Αντιλήφθηκε πως ήταν αδύνατο, καθώς δεν επρόκειτο πια για όνειρο. Ήταν πραγματικότητα και αυτή την αντικρίζει κανείς με τα μάτια ορθάνοικτα, με όλες τις αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση… 

Τέσσερα χρόνια χρειάστηκαν στο Σέρβο για να πάρει στα χέρια του το Coupe des Mousquetaires. Για να γράψει ιστορία και να κλείσει το Grand Slam καριέρας ως μόλις ο τέταρτος τενίστας στην Open Era μετά τους Ροντ Λέιβερ, Ρότζερ Φέντερερ, Ράφαελ Ναδάλ. 
Κι αν Φέντερερ και Ναδάλ σφράγιζαν επί μακρόν την τρέχουσα εποχή του τένις, η κατάκτηση των τεσσάρων Grand Slam στη σειρά από το Νόλε, γεγονός που συμβαίνει μετά από 47 χρόνια και το Ροντ Λέιβερ, ίσως αποτελεί τεκμήριο ότι παρακολουθούμε έργα του πιο
ολοκληρωμένου τενίστα που πάτησε τα κορτ του αθλήματος μέχρι τώρα.  

Δεν είναι μόνο η κίνηση και η αποτελεσματικότητα του σε όλες τις επιφάνειες, δεν είναι οι – εξωγήινα – ανεξάντλητες σωματικές του δυνάμεις, ούτε οι πνευματικές και ψυχικές που σφυρηλάτησε, κυρίως μετά την απώλεια με δύο σετ επάνω στα προημιτελικά του Roland Garros το 2010 από το Γιούργκεν Μέλτζερ. 

Δεν είναι το γεγονός ότι παρότι ο Φέντερερ και ο Ναδάλ μπορούν να συναγωνιστούν το forehand του, δε μπορούν να ακολουθήσουν το backhand του, ιδίως στην ευθεία, ενώ ο Μάρεϊ που «ζωγραφίζει» υπέροχες γωνίες με το backhand, αδυνατεί να φέρει το forehand στην ίδια οξύτητα με εκείνο του Σέρβου. 

Είναι πάνω απ’ όλα το γεγονός ότι ουδείς καταφέρνει να δημιουργήσει με την ευκολία που το κάνει ο Τζόκοβιτς – είτε βρίσκεται σε συνθήκη πίεσης, είτε σε συνθήκη ελέγχου – μια αλυσίδα χτυπημάτων ύψιστης ποιότητας, που κάνει το Σέρβο άτρωτο στα «ράλι» πάνω σε κάθε επιφάνεια. Με αυτό τον τρόπο απενεργοποίησε το Φέντερερ στον τελικό του περυσινού Wimbledon, όπου κι άρχισε να «συναρμολογεί» αυτό το εκθαμβωτικό ψηφιδωτό των τεσσάρων διαδοχικών Grand Slam. Συνέχισε με τον ίδιο τρόπο απέναντι πάλι στον Ελβετό και στο US Open, πριν το αντιληφθεί ο Μάρεϊ στα δύο που ακολούθησαν στο Australian Open και το Roland Garros. 

Ο Τζόκοβιτς κατέχει πλέον περίοπτη θέση στο πάνθεον του τένις, έχοντας πετύχει την προσωπική του κάθαρση με την κατάκτηση του γαλλικού Όπεν μετά από 12 προσπάθειες…