Ανεξάρτητα από το αν θα διεξαχθεί ή όχι κάποτε ο τελικός του… καταραμένου πλέον κυπέλλου (αν και δεν υπάρχει λόγος να συνεχιστεί η δυσφήμιση του αθλήματος), είμαι πλέον πεπεισμένος ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει παράγοντας ή αρχή που να αγαπά το ποδόσφαιρο.
Γιατί αν πράγματι αγαπάς το λαοφιλέστερο των ομαδικών αθλημάτων, απλά το αφήνεις να εξελιχθεί ΜΟΝΟ μέσα στα γήπεδα, όπως ακριβώς συνέβη χθες στην Ολλανδία, όπου στους αγώνες των διεκδικητών του τίτλου Αϊντχόφεν και Άγιαξ (βλέπε εδώ) έσπασαν καρδιές και τα συναισθήματα πλημμύρισαν την ατμόσφαιρα!
Εδώ αγαπάμε τις κόντρες, τις ίντριγκες, τις καρέκλες μας, το εγώ μας, τη νίκη και μόνο τη νίκη (ακόμα και με κάθε κόστος) αγνοώντας ότι στο λατρεμένο αυτό άθλημα υπάρχουν από καταβολής του και η ισοπαλία και η ήττα!
Αγαπάμε μόνο εκείνους που βλέπουν το… δικό μας “δίκιο” και είμαστε εχθροί με όσους δεν το ασπάζονται και θεωρούν ότι μπορεί να υπάρχει και η άλλη άποψη. Γιατί “δίκιο” έχουμε μόνο εμείς και ποτέ οι άλλοι! Γι αυτό άλλωστε η χώρα έφτασε στην κατάντια που βρίσκεται σήμερα και κανένας δεν μπορεί να φανταστεί που ακόμα μπορεί να κατρακυλήσει.
Από το 1821 μέχρι και σήμερα σε πολιτικοκοινωνικό επίπεδο υπήρχαν “εμείς” και οι “άλλοι”. Μέση λύση και κοινό σημείο για την όποια συνεννόηση που θα είχε ως στόχο το κοινό συμφέρον υπήρξε από σπάνια έως ποτέ.
Στο ποδόσφαιρο σήμερα αν είσαι με τον Μαρινάκη, είσαι εχθρός του Μελισσανίδη και το αντίστροφο. Αν είσαι με τον Αλαφούζο, είσαι εχθρός του Μαρινάκη. Αν είσαι με τον Σαββίδη, μπορεί να είσαι και εκτός… κλίματος! Αν είσαι με τον Κοντονή, είσαι απέναντι από τον Γκιρτζίκη! Και πάει λέγοντας.
Μα κανείς δεν είναι με το ποδόσφαιρο επιτέλους; Το αληθινό, το κανονικό ποδόσφαιρο. Γιατί να μην μιλάμε για τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Παναθηναϊκό και τις άλλες ομάδες ως ομάδες που παίζουν ποδόσφαιρο και πρέπει να υποχρεωνόμαστε να ασχολούμαστε με τους μεγαλοπαράγοντες, τους εκάστοτε Γκιτζίκηδες και Κοντονήδες;
Γιατί πρέπει να είναι ΑΥΤΟΙ το ποδόσφαιρο, ενώ ΔΕΝ είναι. Πότε επιτέλους θα το αντιληφθούν. Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ θα υπάρχουν και μετά από αυτούς. Όπως και το ποδόσφαιρο. η ΕΠΟ θα υπάρχει και μετά τον Γκιρτζίκη και ο αθλητισμός και μετά τον Κοντονή. Όχι επειδή το γράφω εγώ, αλλά επειδή είναι νόμος της ζωής.
Σήμερα είναι απλά οι διαχειριστές μια συγκεκριμένης εποχής, για τα τεκταινόμενα της οποίας είναι υπεύθυνοι. Όπως στο παρελθόν ο Γουλανδρής ή ο Νταϊφάς κι ο Κόκκαλης, όπως ο Νικολαΐδης, ο Ματζαβελάκης ή ο Βαρδινογιάννης, όπως ο Μπάρλος, ο Ζαφειρόπουλος ή ο Τροχανάς, όπως ο Παντελάκης, ο Σαββίδης ή ο Γούμενος. Με τα θετικά και τα αρνητικά τους ο καθένας.
Ορισμένοι όμως έτρεφαν και κάποια αισθήματα αγάπης για το άθλημα. Σήμερα αντί να το βλέπουν ως ένα ευχάριστο διάλλειμα στο βουνό των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων τους, το βλέπουν ως πόλεμο! Και δεν το βοηθούν. Αντίθετα το πυροβολούν.
Και μόνο οι ανακοινώσεις και οι διαρροές των τελευταίων ημερών από κάθε πλευρά, ακόμα και από αυτή της επίσημης Πολιτείας, φτάνουν και περισσεύουν για να το αντιληφθεί και ο πλέον αδαής. Κύριοι δεν αγαπάτε το ποδόσφαιρο. Αν το αγαπούσατε, θα αποδεχόσαστε ότι αυτό προσφέρει, δηλαδή και τα τρία αποτελέσματα.
Ποιος ο λόγος λοιπόν, να διεξαχθεί ένας τελικός κυπέλλου χωρίς κόσμο και με την καχυποψία για τους διαιτητές και τους επόπτες να έχει χτυπήσει κόκκινο; Και μόνο η εικόνα των 70.000 κενών καθισμάτων αποτελεί δυσφήμιση για το ποδόσφαιρο και για τη χώρα που είναι ανίκανη να διοργανώσει ένα γεγονός που θα έπρεπε να έχει τον χαρακτήρα γιορτής.
Οπότε μαζευτείτε στις εγκαταστάσεις της ομοσπονδίας στο Γουδή, στρίψτε ένα νόμισμα και δώστε το κύπελλο στον πιο τυχερό για να τελειώνουμε. Αν και εδώ υπάρχει περίπτωση έντονης διαφωνίας στην κορώνα και στα γράμματα! Δεν το αποκλείω καθόλου!