Η Ίντερ δεν πέτυχε κάτι από την πρώτη αγωνιστική. Δεν έφερε καμία ποδοσφαιρική επανάσταση, δεν κατέκτησε κανέναν τίτλο. Κέρδισε όμως το πρώτο – σημαντικό – στοίχημα. Έδειξε αποφασισμένη να παίζει 90 λεπτά και να προσφέρει ότι μπορεί στον κόσμο που σχεδόν… γέμισε το Μεάτσα από την πρεμιέρα.
Η διάθεση, ο ενθουσιασμός, το «θέλω» των παικτών δεν έχει να κάνει με τακτικές, συστήματα και σχηματισμούς. Έχει να κάνει ξεκάθαρα με ψυχολογία και κατεύθυνση. Αμφότερα τα παρέχει στην ομάδα ο προπονητής. Εκείνος δημιουργεί τις συνθήκες δουλειάς που αρέσουν στους παίκτες. Εκείνος τους δίνει καθημερινά κίνητρα προσπάθειας για να γίνουν ατομικά και ομαδικά καλύτεροι.
Ο Αντόνιο Κόντε έχει αποδείξει από την μέχρι τώρα θητεία του ότι προπονητικά επιβάλει… κανονικότητα σε μία ομάδα. Αυτή η κανονικότητα έμοιαζε να απουσιάζει κάποιες στιγμές από τα αποδυτήρια των «νερατζούρι». Όταν προηγείσαι 3-0 στην πρεμιέρα και παλεύεις για κάθε μπάλα σε άμυνα και επίθεση, είναι ποδοσφαιρική κανονικότητα. Όταν αντιλαμβάνεσαι πως οφείλεις να επιστρέφεις στον κόσμο μέσω του θεάματος το αντίτιμο του εισιτηρίου που πληρώνει, δείχνει σεβασμό. Άρα και πάλι μιλάμε για κανονικότητα.
Το καλοκαίρι που πέρασε η Ίντερ άλλαξε σε καίρια πόστα. Η μεγαλύτερη αλλαγή της ήταν η ανάληψη καθηκόντων στη θέση του προπονητή από τον Κόντε. Όταν ο προπονητής έχει πάθος πρωτάρη (κι ας μην είναι τέτοιος) δε γίνεται να μην το έχει μεταδώσει και στους παίκτες. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ίντερ και τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν η ποιότητα και το ρόστερ. Ήταν οι σχέσεις, τα αποδυτήρια, η φιλοσοφία, οι στόχοι. Στοιχεία που μοιάζει να τα έχει βάλει στη θέση τους. Λέμε μοιάζει γιατί είναι νωρίς ακόμη για ασφαλή συμπεράσματα και προφανώς τα αποτελέσματα θα παίξουν τον ρόλο τους.
Ο Κόντε άλλαξε το 4-2-3-1 σε 3-5-2. Στην πρεμιέρα απέναντι στη Λέτσε, ομάδα που αν και νεοφώτιστη έπαιξε ανοικτά, δεν κλείστηκε ούτε τη στιγμή (μετά το 2-0) που το παιχνίδι έδειχνε να πηγαίνει σε μεγάλο σκορ. Ο αντίπαλος δεν προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα όμως και τακτικά η Ίντερ άλλαξε πολλά.
Με τον Ντ’ Αμπρόσιο ως 3ο στόπερ δίπλα σε Ρανόκια και Σκρίνιαρ, και τους Ασαμόα και Καντρέβα να παίζουν όλη τη γραμμή. Εσωτερικούς χαφ τρεις παίκτες που έχουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Μπρόζοβιτς, Σένσι και Βεσίνο είναι ποδοσφαιριστές που κόβουν, τρέχουν πολύ, δημιουργούν αλλά και σκοράρουν. Κοινώς διαθέτουν τα απαραίτητα στοιχεία για την εύρυθμη λειτουργία σε άμυνα και επίθεση. Μένει να δούμε αν οι Σένσι και Βεσίνο έχουν και την προσωπικότητα σε ματς όπως με τη Γιουβέντους, τη Νάπολι, τη Μίλαν…
Μπροστά η παρουσία του Μαρτίνες έχοντας παρτενέρ ήταν πιο γεμάτη σε σχέση με τις περυσινές εμφανίσεις του. Ο Λουκάκου αναμφίβολα είναι σπουδαίος ποδοσφαιριστής.
Που να είχε και τον Ικάρντι μπροστά η ομάδα του Κόντε…