Λένε ότι η αχαριστία είναι ανθρώπινη διαστροφή. Η σύνθεση των διαφορετικών είναι παράλληλα ουσία της Δημοκρατίας. Αυτής που επιτρέπει (δυστυχώς) το… κρεσέντο των αχάριστων.

Είναι δεδομένο πως αν ταΐσουμε ένα πεινασμένο σκυλί στο δρόμο, αυτό δεν πρόκειται ποτέ να επιχειρήσει να μας δαγκώσει. 

Δυστυχώς τείνει να γίνει δεδομένο πως αν συμπεριφερθούμε με καλοσύνη και ευγένεια σε άνθρωπο κάποια στιγμή θα φερθεί με τον χειρότερο τρόπο. Είτε μπροστά είτε πίσω από την πλάτη μας.

«Είναι ανθρώπινο να ακούς να σε κακολογούν μετά από μια ευεργεσία που έκανες» είχε πει ο Μέγας Αλέξανδρος

«Η αχαριστία είναι παιδί της ευεργεσίας» ανέφερε κάποτε ο Έλληνας ιστορικός Πολύβιος.

Κάτι ανάλογο είχε στο μυαλό του μεταγενέστερα ο Ουίλιαμ Σέξπηρ λέγοντας πως τον αχάριστο άνθρωπο όταν τον βάλεις στον ώμο σου θα προσπαθήσει να ανέβει στο κεφάλι σου.

Οι συμπεριφορές ανθρώπων απεικονίζουν ξεκάθαρα τον χαρακτήρα του. Όταν σου φέρονται καλά και φεύγεις είναι επιλογή. Όταν φεύγεις μόνος σου και φτύνεις εκεί που έγλειφες είναι αχαριστία.

Άξιο συγχωρήσεως είναι το ακούσιο σφάλμα έλεγε ο Θουκυδίδης. Όταν δεν είναι ακούσιο είναι σφάλμα και η συγχώρεση προφανώς. Γιατί αυτός που είναι μια φορά αχάριστος, παραμένει για πάντα αχάριστος. 

Υ.Γ. Για να κάνεις υποδείξεις και να κρίνεις άλλους δημοσίως πρέπει να έχεις ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ πράγματα που δύσκολα σου φτάνει μια ζωή.

Υ.Γ1 Για να «απαιτείς» να αλλάξουν γνώμη οι άλλοι επειδή διαφωνούν με εσένα πρέπει να είσαι τουλάχιστον γραφικός.