Η ιστορία μιας κλεμμένης ζωής.
Το πολυβραβευμένο βιβλίο της Donna Tartt, μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη απ’ τον John Crowley με τη Nicole Kidman δίπλα στους Ansel Elgort και Sarah Paulson. Ο Theo Decker, ένα δεκατριάχρονο αγόρι, χάνει τη μητέρα του σε βομβιστική έκρηξη, κάτι που του στίγμα ενοχής και θλίψης. Ο Decker,προσπαθεί να βρει τη λύτρωση και την ελπίδα, ενώ πάντα κράτα μέσα του το κομμάτι εκείνο του πίνακα, που απεικονίζει μια καρδερίνα σ’ένα κλουβί.
Με το αξιόλογο cast να περιλαμβάνει τη βροντερή συμμετοχή της Nicole Kidman, το Goldfinch είναι ξεκάθαρα ένα κοινωνικό δράμα, που προσπαθεί να ξεδιπλώσει όλη την προσωπικότητα και ψυχολογία του άτυχου νεαρού Decker, μέσα από πλήθος flash back και μπρος πίσω στο χρόνο, καταγράφοντας όλο το χρονικό απ’ το τραγικό αρχικό περιστατικό, μέχρι την ενηλικίωση και εξέλιξή του. Όλα αυτά μέσα από μια προσεγμένη ταινία, απ’ το σκηνοθέτη του Brooklyn, John Crowley, ο οποίος κάνει μεγάλη προσπάθεια να παραδώσει ένα δράμα αξιόλογο, με ποιότητα και φαντασία, στηριγμένος σε μεγάλο βαθμό στις επιτυχείς και αισθαντικές ερμηνείες, τόσο της Nicole Kidman, όσο και του πρωταγωνιστή Ansel Elgort, που προσπαθεί να δημιουργήσει ένα χαρακτήρα πολύπλευρο και γεμάτο εσωτερική ένταση. Το σύνολο του Godlfinch, θα λέγαμε πως είναι ανάμεικτο, με στιγμές και σκηνές αξιόλογες, αλλά και πολλά σημεία που κουράζουν και ταυτόχρονα φαίνονται υπερβολικά, με κάποιες παραπάνω δόσεις μελό, που φορτώνουν το φιλμ με ένα στόμφο πομπώδη, που ξεπερνά κάποια όρια και χαλάει τα όμορφα σημεία της ταινίας και κάποιες απ’ τις προσπάθειες των φιλότιμων πρωταγωνιστών της.
Σίγουρα τα πάντα εδώ είναι φροντισμένα στο έπακρον ως παραγωγή και οι ηθοποιοί και η φωτογραφία και τα πλάνα ακριβείας του Crowley, σε κάτι που δείχνει γεμάτο και χορταστικό απ’ την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ το όλο θέαμα είναι πολύ φιλόδοξο και θα μπορούσε να χαρίσει έξοχες κινηματογραφικές στιγμές, με λίγη ίσως καλύτερη διαχείριση σε κάποιους τομείς. Ενώ όλα λειτουργούν σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή, υπάρχει μια διαρκής αίσθηση άνισης διαχείρισης του ρυθμού, που μοιάζει να ξεχειλώνεται κατά την εξέλιξη του φιλμ, με κάποια σημεία κουραστικά, ειδικά σε κάποιες στιγμές flash back, το φαινόμενο αυτό είναι έκδηλο, ενώ μείον, είναι και η μεγάλη διάρκεια, που δικαιολογείται μεν λόγω του ομώνυμου βιβλίου, ωστόσο φαντάζει να δημιουργεί προβλήματα με κάποιες κοιλιές στα ενδιάμεσα σημεία. Το Goldfinch πάσχει επίσης από υπερβολικό overacting και υπερβολικές μελοδραματικές κορυφώσεις, κάτι που αποτελεί παγίδα για κάθε κινηματογραφιστή, ώστε να καταφύγει σε εύκολες λύσεις σαν τις παραπάνω, ενώ αυτό που πραγματικά χρειάζεται είναι η εσωτερική ένταση και η σιωπή σε πολλές περιπτώσεις, κάτι που τα περισσότερα μελοδράματα αρνούνται να καταλάβουν. Φυσικά βέβαια, το Goldfinch διαθέτει και τις καλές του στιγμές, την προσεγμένη του αισθητική και σκηνοθετική φροντίδα σε κάθε πλάνο του John Crowley, που προσπαθεί να δώσει ένα έργο πολυποίκιλο και να προβληματίσει με τις θεματικές που συζητά και ασχολείται, όντας παράλληλα μια σπουδή στα τραύματα της παιδικής ηλικίας, τις μετέπειτα επιπτώσεις, την ενδοοικογενειακή βία και τις συνέπειες αυτών. Πολλά απ’ αυτά τα θέματα, ο John Crowley, χρησιμοποιώντας το υλικό του βιβλίου βέβαια, διαχειρίζεται με σοβαρότητα, αντικειμενικότητα και ευαισθησία, αίσθηση διάχυτη σε όλο το φιλμ, που μοιάζει σαν σύγχρονο ξαδελφάκι του Oliver Twist του Dickens υπό μια έννοια, παρουσιάζοντας όλο αυτό το τοξικό κλίμα ψυχολογικής βίας και εσωτερικών επιπτώσεων στον δεκατριάχρονο συμπαθή ήρωα, με διάθεση κυρίως ανθρωπιστική.
Όλα αυτά πετυχαίνουν το στόχο τους αρκετές φορές, μα κάποιες άλλες μένουν απλά ως προθέσεις, καθώς οι χαρακτήρες ενώ έχουν όλο το χρόνο να ξεδιπλωθούν, μένουν κάπως επιφανειακά γραμμένοι απ’ το σενάριο και ολίγον μονοδιάστατοι, κάτι που τους στερεί κάτι απ’ όλη αυτή την προσπάθεια να ταυτιστούν με το θεατή, να φανερώσουν περισσότερο βάθος και εν τέλει να μείνουν στην κινηματογραφική μνήμη σαν μνημειώδεις χαρακτήρες. Αυτό δεν επιτυγχάνεται δυστυχώς στο Goldfinch, που αφήνει τελικά ανάμεικτα συναισθήματα και εντυπώσεις, μια προσπάθεια υπερφιλόδοξη που χάνει την ευκαιρία για κάτι καλύτερο, με αξιόλογα σημεία, αλλά και ελαττώματα που δεν το κατατάσσουν στις κορυφές του φιλμικού είδους που πρεσβεύει.
IGN Greece
Θρίλερ είναι η νέα δουλειά της Sansa από το “Game of Thrones”- Τέσσερις σατανάδες θα έχει η ταινία “The Last Planet”
- Face/Off: Τα Αδίστακτα Πρόσωπα μάλλον θα επιστρέψουν ανανεωμένα
Πηγή: IGN Greece