Η εθνική πέρασε στους 16 του παγκοσμίου νικώντας τη Νέα Ζηλανδία, αλλά οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ήρθε η πρόκριση και κυρίως το εξαιρετικά δύσκολο και νεφελώδες κοντινό μέλλον της ομάδας δεν δίνουν πολλούς λόγους για χαμόγελα.
Η εθνική πέρασε στους 16 σκοράροντας 103 πόντους και υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πόσο καλή ήταν η επιθετική λειτουργία της, να επικεντρώσουμε στις όχι λίγες στιγμές που βρήκε και αξιοποίησε ανοιχτό γήπεδο ή κάποιες καλές συνεργασίες στο πέντε εναντίον πέντε.
Μόνο που αυτό θα ήταν ένα ωραίο σενάριο που θα ταίριαζε απόλυτα σε ένα αντίπαλο όπως ας πούμε η Βραζιλία. Όταν βάζεις 103 πόντους στους μαχητικούς μεν αλλά αφελείς και χαμηλού μπασκετικού επιπέδου Νεοζηλανδούς πιο πολύ κοιτάς την άλλη άκρη του ταμπλό. Εκεί (ατυχώς) έγραψε παθητικό 97 πόντων.
Και το τελικό αποτέλεσμα δείχνει ότι η συγκεκριμένη εθνική συνεχίζει να είναι μονοδιάστατη και οι λέξεις ‘’επιθέσεις μισού γηπέδου’’ να δυναμιτίζουν τις όποιες προοπτικές της στη διοργάνωση.
Οι Νεοζηλανδοί έπαιξαν όπως ακριβώς ήθελαν ένα παιχνίδι που ήταν επίσης τελικούς και για τους ίδιους. Τους κερδίσαμε στο παιχνίδι τους και όχι στο δικό μας παιχνίδι. Και το κάναμε επειδή απλά έχουμε ταλέντο, έχουμε ποιότητα και πολύ καλύτερους παίκτες.
Οι επιστροφές μας ήταν μάλλον χειρότερες ακόμη και από τις τραγικές του δευτέρου ημιχρόνου με τη Βραζιλία. Ένας παίκτης ονόματι Γουέμπστερ που πέρασε απαρατήρητος από το ελληνικό πρωτάθλημα όταν έπαιξε ένα μάτσο παιχνίδια στην όχι ακριβώς υπερδύναμη της Basket League τον Κόροιβο Αμαλιάδας έκανε την all star γραμμή περιφερειακών της εθνικής μας να τον κοιτάζει λες και έβλεπε τη μετάλλαξη του Μάικλ Τζόρνταν.
Επιθέσεις μισού γηπέδου λοιπόν… Η Βραζιλία μας εγκλώβισε σε αυτές και δεν βρήκαμε λύσεις μετά το ημίχρονο. Με τη Νέα Ζηλανδία μάλλον μας βόλευε περισσότερο να παίξουμε σκληρή άμυνα και να χαμηλώσουμε τον ρυθμό αλλά τελικά το ματς εξελίχθηκε σε ένα ατελείωτο run and gun.
Ευτυχώς, το ξαναλέμε ο Γουέμπστερ δεν είχε 3-4 ακόμη τρελούς πιστολέρο δίπλα του γιατί τότε η εθνική θα ετοιμαζόταν να υποστεί την ταπείνωση των αγώνων κατάταξης για τον πάτο ενός παγκόσμιου πρωταθλήματος με αντιπάλους μπασκετικά τριτοκοσμικές ομάδες.
Αντ΄ αυτού πήραμε παράταση ζωής αλλά η ήττα από τη Βραζιλία στοιχειώνει και μάλλον θα στοιχειώνει μέχρι την επόμενη Τρίτη τις ελπίδες μας για μια θέση στην οκτάδα. Προφανώς, και η αλλαγή ομίλου, πόλης και αντιπάλων ενδέχεται να λειτουργήσει θετικά στο μυαλό των διεθνών μας και του Θανάση Σκουρτόπουλου. Το ευχόμαστε…
Ο ομοσπονδιακός προπονητής σίγουρα είχε καλύτερες ιδέες στον αγώνα με τη Νέα Ζηλανδία απ΄ αυτές απέναντι στη Βραζιλία. Έκανε καλύτερο rotation και το προσάρμοσε στον αντίπαλο που είχαμε απέναντι μας. Προτίμησε τα ημίψηλα σχήματα χρησιμοποιώντας σχεδόν αποκλειστικά τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στη θέση 5.
Λογικό αφού η Νέα Ζηλανδία δεν διέθετε κανένα ψηλό με κορμί που γεμίζει τη ρακέτα και προκαλεί δέος, απόδειξη ότι το μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα προσπάθησε να αμυνθεί με ζώνες για να κλείσει χώρους και διαδρόμους στον ΜVP.
Είναι όμως ξεκάθαρο ότι η συγκεκριμένη ομάδα μάλλον μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα με ένα ημίψηλο σχήμα που θα έχει μέσα δύο καθαρούς περιφερειακούς και όχι ένα πλέι μέικερ και τέσσερις φόργουορντ.
Το φόρτωμα του Σλούκα με 3 φάουλ ενδεχόμενα απαγόρευσε στον Σκουρτόπουλο να κρατήσει στο παρκέ ένα τέτοιο σχηματισμό.
Ο αγώνας με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι στην πραγματικότητα παιχνίδι χωρίς αύριο για την εθνική αν θέλει να μπει στη δεύτερη εβδομάδα του τουρνουά και να ελέγχει την τύχη της.
Και επειδή τα μεγάλα παιχνίδια χρειάζονται εκτός από καθαρό μυαλό και γενναίες αποφάσεις μάλλον ήρθε η ώρα ο ομοσπονδιακός προπονητής να αναθεωρήσει μερικά από τα πλάνα και τα σχέδια της προετοιμασίας και να κάνει τις αναγκαίες προσαρμογές.
Άλλωστε στην περίπτωση αυτή ισχύει το ή τώρα ή ποτέ.