Στη διάρκεια του 1ου Μουντομπάσκετ το 1950 στην Αργεντινή η ΦΙΜΠΑ προσπάθησε να βρει την επόμενη χώρα που θα διοργάνωνε τους αγώνες, τέσσερα χρόνια αργότερα.
Καμία Ευρωπαϊκή χώρα δεν προσφέρθηκε αφού ακόμη ήταν νωπά τα σημάδια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου στη γηραιά ήπειρο και έτσι οι αγώνες ανατέθηκαν στη Βραζιλία που ήθελε να τους συνδυάσει με τις εορταστικές εκδηλώσεις για την επέτειο των 400 χρόνων από την ίδρυση του Σάο Πάολο.
Τα προβλήματα ξεκίνησαν από νωρίς. Το πρώτο είχε να κάνει με την αδυναμία του Σάο Πάολο να κατασκευάσει ένα γήπεδο αντάξιο της διοργάνωσης. Το αποτέλεσμα ήταν οι αγώνες να μεταφερθούν στο Ρίο ντε Τζανέιρο που διέθετε το 40.000 θεατών γήπεδο Μαρακαζίνιο, που βρισκόταν δίπλα ακριβώς από το θρυλικό ποδοσφαιρικό στάδιο Μαρακανά!
Το δεύτερο και άλυτο πρόβλημα όπως αποδείχθηκε ήταν το γεγονός ότι η κυβέρνηση της Βραζιλίας δεν διατηρούσε διπλωματικές σχέσεις με τις σοσιαλιστικές χώρες και έτσι δεν μπορούσαν να παίξουν η πρώην ενιαία Σοβιετική Ένωση, η Ουγγαρία και η ενιαία Τσεχοσλοβακία που ένα χρόνο νωρίτερα είχαν πάρεις τις τρεις από τις τέσσερις πρώτες θέσεις στο Ευρωμπάσκετ.
Αν αυτό συνδυαστεί με την απουσία της Αργεντινής που οι παίκτες της είχαν θεωρηθεί επαγγελματίες μετά τη νίκη τους στο πρώτο Μουντομπάσκετ του 1950 το επίπεδο δυναμικότητας του τουρνουά χαμήλωσε επικίνδυνα. Οι πολιτικοί είχαν μόλις αναδειχθεί νικητές του Μουντομπάσκετ πριν αυτό ξεκινήσει καλά-καλά!
Παράλληλα, οι Ηνωμένες Πολιτείες συνέχισαν την τακτική που θα τηρούσαν για τις επόμενες δύο δεκαετίες στέλνοντας μια εθνική που αποτελούσαν ερασιτέχνες παίκτες από εργοστασιακά πρωταθλήματα και… συμπλήρωμα μερικούς μπασκετμπολίστες κολεγίων. Οι ομάδες που είχαν αυξηθεί από 10 σε 12 χωρίστηκαν σε ομίλους των τριών και τα φαβορί πήραν εύκολα την πρόκριση.
Μόνο ο όμιλος της Παραγουάης, της Γαλλίας και της Γιουγκοσλαβίας αποδείχθηκε όχι μόνο ανταγωνιστικός αλλά και… σκανδαλώδης. Στον καθοριστικό αγώνα Παραγουάης-Γιουγκοσλαβίας η γραμματεία μέτρησε αντικανονικά καλάθι της πρώτης και το παιχνίδι οδηγήθηκε στην παράταση (κανονικά οι Γιουγκοσλάβοι είχαν νικήσει με 51-49) και εκεί επικράτησε η Παραγουάη. Η ήττα κόστισε τον αποκλεισμό των Γιουγκοσλάβων.
Μάλιστα, η συγκεκριμένη φάση υποχρέωσε τη ΦΙΜΠΑ να αλλάξει και τους κανονισμούς της και να καθιερώσει την επαναφορά της μπάλας από τις πλάγιες γραμμές όταν δεν σημειώνεται καλάθι!
Και πάλι με βάση το σύστημα διεξαγωγής δεν υπήρχε τελικός, ούτε νοκ άουτ παιχνίδια. Οι ομάδες που προκρίθηκαν από την πρώτη φάση δημιούργησαν ένα καινούργιο όμιλο. Από σύμπτωση πάντως οι Βραζιλιάνοι που είχαν τη συμπαράσταση 40.000 θεατών σε κάθε αγώνα τους έφτασαν αήττητες την τελευταία αγωνιστική όπως και ο αντίπαλος τους, οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Αρχικά, οι υπεύθυνοι της Αμερικάνικης ομάδας αρνήθηκαν να κατέβουν στον αγώνα ζητώντας έξτρα μέτρα προστασίας απέναντι στους εκδηλωτικούς Βραζιλιάνους φιλάθλους.
Τελικά, όχι μόνο κατέβηκαν αλλά κέρδισαν μπροστά σε 40.000 φιλάθλους πολύ εύκολα τη Βραζιλία με 62-41 κατακτώντας τον πρώτο τους τίτλο σε Μουντομπάσκετ.
Η βραδιά μετατράπηκε σε εθνικό αθλητικό πένθος για τους Βραζιλιάνους με τον τύπο της χώρας να κατηγορεί την επόμενη τους παίκτες ως… αδιάφορους με το αιτιολογικό ότι η μισή Βραζιλιάνικη ομάδα απαρτιζόταν από αθλητές που έπαιζαν σε αμερικάνικα κολέγια!!!
MVP της διοργάνωσης αναδείχθηκε ο Κέρμπι Μίντερ, απόφοιτος του Σαουθίστερν Οκλαχόμα Στέιτ που έπαιζε ημιεπαγγελματικό μπάσκετ στο πρωτάθλημα AAU.
Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης ήταν ο Ουρουγουανός ‘Οσκαρ Μολία με μέσο όρο 18,3 πόντους ανά αγώνα. Δυο χρόνια αργότερα θα αναδεικνυόταν πρώτος σκόρερ και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης.
Εκτός από τον Μίντερ και τον Μολία στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης επιλέχθηκαν ακόμη ο Φιλιππινέζος σκόρερ Κάρλος Λοιζάγκα, ένας θρύλος για το μπάσκετ της χώρας του και δύο σπουδαίοι Βραζιλιάνοι.
Ο Ζένι ντε Αζεβέδο ή Αλγκοδάο και ο σμολ φόργουορντ (με μπόι 1μ.85) Βλαμίρ Μάρκες που εκείνη την εποχή θεωρείτο ο καλύτερος μπασκετμπολίστας του πλανήτη!
Άλλοι σπουδαίοι παίκτες που αγωνίστηκαν στο 2ο Μουντομπάσκετ ήταν ο Καναδός Καρλ Ριντ, ο Γάλλος Ζαν Πολ Μπενιό (πατέρας των αδελφών Μπενιό που έκαναν μεγάλη καριέρα αργότερα και ο ένας εξ΄ αυτών ο Γκρεγκόρ συνεχίζει ως προπονητής), ένας άλλος θρυλικός Βραζιλιάνος ο Αμαουρί Πάσος και ο συμπατριώτης του Ανχελο ‘’Ανχελίμ’’ Μπονιφιέτι.
Στις φωτογραφίες είναι οι Φιλιππίνες (πήραν το χάλκινο μετάλλιο) και η παγκόσμια πρωταθλήτρια ομάδα των ΗΠΑ.