Από την αρχαιότητα η λεκάνη της Μεσογείου ήταν ένας “χώρος-κίνηση”, όπου μετακινούνταν και συνδιαλέγονταν άνθρωποι, λαοί, εμπορεύματα, ιδέες, πολιτισμοί, πνευματικές και θρησκευτικές δοξασίες. Ειδικά η ανατολική Μεσόγειος και οι πυκνοκατοικημένες ακτές της υπήρξαν ανέκαθεν μια χοάνη πολιτισμών, εμποτισμένη στην πνευματικότητα και στο θρησκευτικό συγκρητισμό. Ενώ κατά το παρελθόν η διάκριση γινόταν μεταξύ Μεσογείου και μη-Μεσογείου, δηλαδή μεταξύ “ζώνης του ελαιολάδου” και “ζώνης του βουτύρου” ή μεταξύ “ιχθυόφιλων” και “ιχθυόφοβων” λαών, από τις αρχές του 20ου αιώνα η διάκριση στη Μεσόγειο άρχισε να γίνεται διάκριση μεταξύ Ευρώπης και μη-Ευρώπης, και ο διαχωριστικός παράγων ήταν πλέον το Ισλάμ.
Η ανομοιογένεια της μουσουλμανικής Μέσης Ανατολής
Όταν ακούμε τη λέξη Ισλάμ οι περισσότεροι από εμάς φανταζόμαστε έναν κόσμο όπου επικρατεί απόλυτα η πεποίθηση πως “ένας είναι ο Αλλάχ (Θεός) και προφήτης Αυτού ο Μωάμεθ”. Πως πρόκειται για έναν ομοιογενή κόσμο, όπου κυριαρχεί απόλυτα η μουσουλμανική θρησκεία που ως ένας μισαλλόδοξος οδοστρωτήρας έχει ισοπεδώσει τα πάντα και ιδιαίτερα το πλούσιο ιστορικό και πολιτισμικό παρελθόν και τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των λαών της περιοχής. Ωστόσο αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.
Οι λαοί της Μέσης Ανατολής, της ανατολικής Μεσογείου και ειδικά της Συρίας και της Μικρά Ασίας (σημερινής Τουρκίας) εμφανίζονται ως αποκαλυπτικοί πανάρχαιοι τόμοι, με ημικατεστραμμένες, σχισμένες και μισοσβησμένες σελίδες μυστηριακού κι αποκρυφιστικού περιεχομένου. Για να αναγνωρίσει κανείς την αρχαία καταγωγή τους θα πρέπει να αποξύσει το παχύ ισλαμικό ή χριστιανικό επίχρισμα που τους καλύπτει.
Από τα παράλια της Μικρά Ασίας ως την Περσία, εκτός από τους ορθόδοξους (Σουνίτες) μουσουλμάνους, συναντά κανείς Αλεβήδες, Κιζηλμπάσηδες, Μπεκτασήδες, Μεβλεβήδες, Γιουρούκους, Κούρδους, Αρμένιους, Ασσύριους κ.α. Στη Συρία και στο Λίβανο συναντά επιπλέον Αλαουίτες (ή Νουσαϊρί), Ισμαηλίτες, Ιμάμις, Δρούζους κι ένα πλήθος χριστιανικών μειονοτήτων όλων των δογμάτων.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr