Το ζήτημα είναι πώς θέλει κανείς να δει το ποτήρι, μισογεμάτο ή μισοάδειο. Ο λόγος για τον Άρη και τα αποτελέσματά του στα 16 πρώτα παιχνίδια της τρέχουσας σεζόν, και ειδικότερα στα 10 από αυτά με τον Μίκαελ Ένινγκ στον πάγκο, με αφορμή τη χθεσινή (22/12) “λευκή” ισοπαλία στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
* Στα τρία από τα πέντε μεγάλα ντέρμπι μέχρι τώρα, με ΠΑΟΚ εκτός, με ΑΕΚ εκτός και Παναθηναϊκό εκτός, δεν ηττήθηκε, αλλά και δεν νίκησε. Είχε τις προϋποθέσεις να το κάνει, αλλά δεν το έκανε. Στο ένα από τα πέντε νίκησε με άνεση τον Παναθηναϊκό εντός και στο άλλο, με τον Ολυμπιακό εντός, έχασε, ενώ είχε προηγηθεί στο σκορ.
* Σε τέσσερα παιχνίδια στην Αθήνα, με Πανιώνιο, Ατρόμητο, ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, δεν νίκησε, αλλά και δεν ηττήθηκε. Θα μπορούσε σίγουρα να τα έχει πάει καλύτερα με βάση την ποιότητά του, αλλά και την εικόνα του, ιδίως στα ντέρμπι με ΑΕΚ και Παναθηναϊκό.
* Στα εννιά από τα δέκα τελευταία παιχνίδια, που κάθεται ο Μίκαελ Ένινγκ στον πάγκο, μετράει μόλις μία ήττα, αλλά και πέντε ισοπαλίες. Δηλαδή, έχει μόλις τέσσερις νίκες.
* Έχει βρεθεί στην πρώτη εξάδα, που ήταν ο πρώτος στόχος της σεζόν, και παραμένει, όμως, δεν νοιώθει ότι έχει εδραιωθεί εκεί. Συγκατοικεί με τον Παναθηναϊκό, που τυπικά είναι έβδομος, αλλά και την ΑΕΛ, που επίσης τυπικά είναι πέμπτη, είναι στο +2 από την Ξάνθη και στο +3 (απόσταση μίας νίκης, δηλαδή) από Ατρόμητο και Λαμία, όπως και στο -1 από τον τέταρτο ΟΦΗ. Δηλαδή, μία νίκη δύναται να τον στείλει ψηλά ή μία ήττα να τον κατεβάσει χαμηλά.
* Δημιουργεί τελικές, 187 συνολικά, που είναι η πέμπτη καλύτερη επίδοση στο πρωτάθλημα, όμως, δεν βάζει όσα γκολ χρειάζεται για να πάρει νίκες. Έχει πετύχει 25, που είναι πάλι η πέμπτη καλύτερη επίδοση, όμως, αν είχε κάποια περισσότερα ακριβώς στα παιχνίδια που τα χρειάζονταν, η βαθμολογική κατάταξη θα ήταν αλλιώς τώρα.
Πολλά καλά μπορεί κανείς να βρει στα παραπάνω, στοιχεία, όπως και το αντίθετο. Επαναλαμβάνουμε, το ζήτημα είναι πώς βλέπει το ποτήρι, μισογεμάτο ή μισοάδειο. Ο ίδιος προβληματισμός υπάρχει και στα αποδυτήρια της ομάδας: αφενός οι παίκτες έχουν την αυτοπεποίθηση ότι είναι πολύ σκληροί για να χάσουν, αφετέρου, όμως, ξέρουν ότι πρέπει να βγάλουν τα σωθικά τους για να φτάσουν στη νίκη. Κι αυτό δεν είναι πολύ καλό γι’ αυτούς…
Το σίγουρο, πάντως, είναι ένα. Η ομάδα εξακολουθεί να “φωνάζει” για αλλαγές στο ρόστερ. Όσες αλχημείες κι αν κάνει η τεχνική ηγεσία, η πραγματικότητα είναι ότι απαιτείται να αποκτηθούν οι σωστοί παίκτες για τις σωστές θέσεις. Για παράδειγμα, για αυτές των δύο οπισθοφυλάκων, αλλά και για αυτή του επιτελικού. Για να γίνει αυτό, είναι επίσης σίγουρο ότι πρέπει να φύγουν κάποιοι από τους υπάρχοντες, οι οποίοι και δεν υπολογίζονται (π.χ. Ντουάρτε, Μενέντεθ, Κωνσταντινίδης), αλλά και φορτώνουν χωρίς λόγο το μπάτζετ.
Κοινώς, με συγκεκριμένες κινήσεις, όχι απαραίτητα πολλές, αλλά στοχευμένες, ουσιαστικές και επιτυχημένες (χρειάζεται και η τύχη γι’ αυτό), αλλά και συγκέντρωση, χωρίς πολλά ups & downs στις αντιδράσεις της περιρρέουσας ατμόσφαιρας (συμπεριλαμβάνονται και οι διοικούντες σε αυτό), ο Άρης έχει εξαιρετικές προοπτικές για τη συνέχεια της σεζόν, γιατί έχει κάνει μια σχετικά καλή βάση. Αν το δει κάποιος έτσι, δικαιολογείται να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, για να ελπίζει ότι τελικώς θα το δει γεμάτο!