Μισό αιώνα νωρίτερα ο Παναθηναϊκός δεν ήταν η ομάδα των έξι Ευρωπαϊκών τίτλων. Ήταν μια ομάδα που προσπαθούσε να βρει τρόπο να κτίσει μια μικρή δυναστεία εντός συνόρων και να προσθέσει μερικούς τίτλους πρωταθλητή Ελλάδος στην τροπαιοθήκη του. Από την άλλη, η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ένα μέγεθος που προξενούσε….δέος όχι τόσο για μπασκετικούς αλλά για….ποδοσφαιρικούς λόγους! Κάπως έτσι συναντήθηκαν για πρώτη φορά οι δρόμοι τους στο μπάσκετ πριν από 55 ολόκληρα χρόνια, τον Γενάρη του 1963!!!
Ο Παναθηναϊκός ένα χρόνο νωρίτερα είχε πάρει για πρώτη φορά μέρος στο νεότευκτο ακόμη Κύπελλο Πρωταθλητριών δίνοντας τους πρώτους επίσημους διεθνείς αγώνες της ιστορίας του. Είχε αποκλειστεί με δύο ήττες από τη Χαποέλ Τελ Αβίβ. Ούτε στη δεύτερη συμμετοχή του είχε ελπίδες για κάτι παραπάνω από συμμετοχή στους προκριματικούς γύρους της διοργάνωσης. Η κλήρωση δεν του άφηνε περιθώρια να ελπίζει ούτε καν για μια νίκη γοήτρου αφού με την πρώτη βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Ρεαλ Μαδρίτης. Ο πρώτος αγώνας ορίστηκε να γίνει στην Αθήνα στις 20 Ιανουαρίου, ημέρα Κυριακή και έτυχε πολύ μεγάλης δημοσιότητας όχι μόνο λόγω του αντιπάλου αλλά γιατί στην Αθήνα βρισκόταν και το πριγκηπικό ζεύγος της Ισπανίας, ο Χουάν Κάρλος και η σύζυγος του Σοφία.
Η παρουσία τους στο παιχνίδι είχε κεντρίσει προκαταβολικά το ενδιαφέρον του τύπου. Μάλιστα, έπρεπε να γίνουν και….δομικές αλλαγές στο κλειστό της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, τον θρυλικό ‘’τάφο του Ινδού’’ που είχε δεν είχε ζωή τριών χρόνων αφού εγκαινιάστηκε στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’60. Κάπως έτσι για πρώτη και τελευταία φορά οι πάγκοι των δύο ομάδων μεταφέρθηκαν στην απέναντι πλευρά, μπροστά και όχι απέναντι από την κεντρική εξέδρα του γηπέδου. Το πριγκηπικό ζεύγος και οι Έλληνες επίσημοι είχε προγραμματιστεί να καθίσουν σε μεγάλες πολυθρόνες στον χώρο που βρίσκονται ακόμη και σήμερα οι πάγκοι των ομάδων. Αυτό δηλαδή που λέμε σήμερα court seats! Οι καιρικές συνθήκες δε βοηθούσαν καθόλου και παρότι το γήπεδο ήταν κλειστό, έμπαζε νερά από την οροφή του. Χρειάστηκε να δουλέψουν ακόμη και παιδιά από τα τμήματα υποδομής του συλλόγου για ένα διήμερο ώστε να εξαφανιστούν οι λίμνες του νερού που είχαν σχηματιστεί μέσα στον αγωνιστικό χώρο του….υπόγειου κλειστού γηπέδου που για τα επόμενα 20 χρόνια ήταν η έδρα του μπασκετικού Παναθηναϊκού. Αφού ξεπεράστηκαν όλα τα….τεχνικά προβλήματα ο αγώνας έγινε με κάθε επισημότητα και λαμπρότητα. Η πριγκίπισσα Σοφία ντυμένη στα λευκά χαιρέτισε πριν το τζάμπολ έναν προς έναν τους παίκτες των δύο ομάδων που είχαν σταθεί σε….παράταξη στο κέντρο του γηπέδου.
Ο αγώνας φυσικά δεν ήταν ανταγωνιστικός. Η Ρεάλ με ένα φοβερό κορμό γηγενών παικτών που αποτελούσαν ο μετέπειτα προπονητής της Λόλο Σάινθ, οι θρύλοι της εποχής Κάρλος Σεβιγιάνο και Εμιλιάνο Ροντρίγκεθ και ο τρομερός Αμερικάνος σκόρερ Κλίφορντ Λιουκ ήταν απλά ακτύπητη. Σύμφωνα πάντως με το ρεπορτάζ του ΕΘΝΟΥΣ την επόμενη ‘’ο παίκτης που έκανε τη διαφορά ήταν ο θηριώδης νέγρος σέντερ Μπομπ Μπέρτζες’’. Εκείνη την εποχή η λέξη ‘’νέγρος’’ γραφόταν και λεγόταν χωρίς καμία ρατσιστική νότα! Κάπως έτσι η Ρεάλ πήρε το προβάδισμα από την αρχή, προηγήθηκε με 50-34 στο ημίχρονο και νίκησε καθαρά με 97-73 αφού ο Παναθηναϊκός μόνο με Έλληνες παίκτες στη σύνθεση του δεν είχε ελπίδες να προβάλει σοβαρή αντίσταση.
Για την ιστορία οι συνθέσεις των δύο ομάδων σε εκείνο τον αληθινά ιστορικό αγώνα:
ΠΑΝΑΘΗΝΑΊΚΟΣ (Πάνος Κουκόπουλος): Κουκόπουλος 4, Λιαμής 17, Παναγιωταράκος 24, Κατσικίδης 2, Ταβουλαρέας 16, Ζάνος 6, Βασιλακόπουλος 2.
ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ (Ζοακίν Χερνάντεζ): Σάινθ 7, Σεβιγιάνο 25, Ροντρίγκεθ 25, Λιουκ 15, Μπέρτζες 17, Ντουράντ, Ντεσκαρτέν 8.
Η Ρεάλ δεν είχε πρόβλημα ούτε στη ρεβάνς της Μαδρίτης που έγινε μια εβδομάδα αργότερα. Χωρίς ανάλογες επισημότητες νίκησε άνετα με 90-60 και πήρε την πρόκριση για τον επόμενο γύρο του Πρωταθλητριών. Στο τέλος της Ευρωπαϊκής της σεζόν θα έπαιζε για δεύτερη σερί χρονιά στον τελικό της διοργάνωσης αλλά θα έχανε τον τίτλο από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, όπως ακριβώς τον είχε χάσει ένα χρόνο νωρίτερα από τη Ντινάμο Τιφλίδας. Θα χρειαζόταν να περιμένει ένα χρόνο ακόμη για τον πρώτο από τους 10 τίτλους πρωταθλήτριας Ευρώπης.