Όχι προς Θεού, δεν θα το πάμε έτσι. Δεν έχει χώρο στη μεγαλειώδη πρόκριση του Ολυμπιακού η φτηνή και τετριμένη καζούρα εγχώριου βεληνεκούς! Απλά ήταν ένας τίτλος για να προκαλέσει τα βλέμματα. Όπως ακριβώς τα προκάλεσε σε ευρωπαϊκό επίπεδο η εμφατική νίκη του Ολυμπιακού στο Λονδίνο επί της Άρσεναλ, με όρους ίσου προς ίσο και όχι “φτωχού” συγγενή.
Οι Πειραιώτες ήξεραν μέχρι που μπορούν να “βρέξουν τα πόδια τους” στο Emirates και ακολούθησαν το πλάνο μέχρι το φινάλε του εξωθενωτικού ματς (να παίζεις πρωτίστως, αλλά και να παρακολουθείς δευτερευόντως). Δεν ταμπουρώθηκαν, ήταν επικίνδυνοι για 120 λεπτά, ποτέ δεν άφησαν την Άρσεναλ να πιστέψει πως είναι το απόλυτο αφεντικό, παρά την σφυκτική πίεση που δέχτηκαν ανά διαστήματα.
Είναι από τα ματς που σου θυμίζουν πόσο όμορφο είναι αυτό το άθλημα για τις στιγμιαίες διακυμάνσεις που προσφέρει, πόσο δίκαιο είναι από τη φύση του και πόσο σκληρό μπορεί να γίνει μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Οι πρωταγωνιστές πολλοί στο ματς, αλλά θα σταθώ στον πιο θεατρικό ρόλο απ’ όλους, εκείνον που αποπνέει αισιοδοξία. Ο Παπέ Σισέ απ’ το σκοτάδι και την ασθένεια στο πρώτο μισό της σεζόν, βρέθηκε να παίζει αναπάντεχα σ’ ένα ματς και να πρωταγωνιστεί με γκολ.
Ο Πέδρο Μαρτίνς μετά το διπλό στην Τούμπα, τα κατάφερε και στο Emirates. Ο Πορτογάλος και μαζί του ολόκληρος ο Ολυμπιακός δρέπει πλέον τους καρπούς της συνεχούς σκληρής προσωπικής δουλειάς και της εμπιστοσύνης της διοίκησης που αποτυπώνονται στην ομοιογένεια της ομάδας, τη διάκριση των ρόλων, τον αφανισμό του “εγώ” για χάρη του “εμείς”.
Τα λόγια είναι περιττά και δύσκολα μπορούν να περιγράψουν όσα -πανηγυρικά- έλαβαν χώρα στο χορτάρι του Emirates με το τελευταίο σφύριγμα. Εκεί που επιστρατεύθηκαν από ταξιθέτες μέχρι πυροσβέστες για να αναχαιτίσουν την αναπόφευκτη μεγάλη αγκαλιά μεταξύ παικτών και φιλάθλων!