Μέρα Νο 1 (Virus Alert): Η μέρα μου ξεκινούσε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Όπως κάθε τυπική μέρα. Ξύπνησα στην ώρα μου, έφαγα το συνηθισμένο μου πρωινό πλούσιο σε πρωτεϊνες: Τεσσάρων ειδών διαφορετικές βιταμίνες και μπόλικα μπισκότα λαχανικών. Ήταν μια από τις σπάνιες μέρες που έπρεπε να δουλέψω μακριά από το διαμέρισμα μου. Κάθε άσκοπη μετακίνηση ήταν βαρετή διαδικασία. Για κάποιο ανεξακρίβωτο λόγο ο διευθυντής του τμήματος μου ήθελε η συνάντηση μας να μη γίνει μέσω δικτύου αλλά δια ζώσης. Χαμένος χρόνος αλλά δεν είχα λόγο να διαφωνήσω.
Το έβλεπα και ως μια καλή ευκαιρία να πεταχτώ μια βόλτα μέχρι την άλλη άκρη της πόλης, τη Λεωφόρο του Αύριο. Τον δρόμο που στεγάζονται οι μεγαλύτερες ερευνητικές και επιστημονικές εταιρείες της χώρας. Ποτέ δεν έχω καταλάβει την ανόητη συνήθεια των ανθρώπων να βγαίνουν στους δρόμους, να μιλάνε ο ένας στον άλλο άσκοπα, να διατηρούν ακόμη άχρηστες συνήθειες του παρελθόντος όπως οι κοινωνικές σχέσεις.
Ειδικά, από τη στιγμή που μπορείς να κάνεις τα πάντα, χωρίς την ανάγκη να βγεις από το σπίτι σου χάρη στο Worldnet. Η δικιά μου γενιά είναι ευλογημένη. Μερικές φορές από απλή περιέργεια, μπαίνω στο Worldnet και ρίχνω μια ματιά σε σελίδες που αναφέρονται στο παρελθόν. Κάποτε, έβλεπαν εικόνες και άκουγαν μουσική από απαρχαιωμένα μηχανήματα, ραδιόφωνο και τηλεόραση τα έλεγαν. Πάνε πολλά χρόνια που τα κατάργησαν και πλέον ήχος και εικόνα είναι αποκλειστική υπόθεση του Worldnet που και αυτό κάποτε λεγόταν αλλιώς: Ίντερνετ, διαδίκτυο, κυβερνοχώρος.
Είχα ακόμη μερικά λεπτά διαθέσιμα. Ο φορητός υπολογιστής ‘’τσέπης’’ που έχω στο ρολόι μου υπολογίζει ότι για να είμαι στην ώρα μου στη συνάντηση μπορώ να ξεκινήσω σε είκοσι λεπτά. Η απόσταση από τα γραφεία της εταιρείας που δουλεύω δεν είναι τόσο μεγάλη αλλά μάλλον οι δρόμοι έχουν αυξημένη κυκλοφορία. Από τη στιγμή που οι ανόητοι και οι απροσάρμοστοι συνεχίζουν να δουλεύουν μακριά από τα σπίτια τους αυτά συμβαίνουν.
Βάζω τον δείκτη μου στην πρώτη οθόνη του μικρο-υπολογιστή που βρίσκεται στο γραφείο. Ταυτοποίηση πλήρης. Μπαίνω για μια γρήγορη ματιά στο Worldnet. Δεν έχω καινούργιες ειδοποιήσεις, εκτός από αυτή που μου υπενθυμίζει τη συνάντηση στα γραφεία της εταιρείας Smart World Co.
Στη δεξιά άκρη της οθόνης εμφανίζεται ένα εικονίδιο. ‘’Καθημερινή ιατρική ενημέρωση’’. Το εμφυτευμένο μικροτσίπ στον βραχίονα μου δίνει τη δυνατότητα στο σύστημα να αποθηκεύει όλα τα ιατρικά στοιχεία που με αφορούν. Το μήνυμα είναι το συνηθισμένο. Είμαι νέος, υγιής, προσέχω τη διατροφή μου που γίνεται με όλους τους κανόνες και ακολουθώ όλες τις οδηγίες των αρμόδιων. ‘’Οργανική λειτουργία 100%, ζωτικά όργανα 100%’’. Εάν κάτι πάει στραβά με το σώμα μου θα πάρω έγκαιρη ειδοποίηση. Άλλωστε ποιος αρρωσταίνει σοβαρά στις μέρες μας. Το μεγαλύτερο μέρος των ασθενειών έχουν εξαλειφθεί και όσες έχουν απομείνει δεν είναι θανατηφόρες. Πριν από είκοσι χρόνια η συνεργασία δύο εταιρειών από τη Νέα Ζηλανδία και την
Κίνα βρήκε το φάρμακο που θεραπεύει ακαριαία τον καρκίνο που ήταν η βασική αιτία θανάτου. Κάποτε…όχι τώρα πλέον. Αν αληθεύουν οι φήμες που κυκλοφορούν στο Worldnet μια Ρωσική εταιρεία είναι έτοιμη να αναγγείλει ότι βρήκε τον τρόπο ο άνθρωπος να μην κοιμάται ποτέ και να είναι παραγωγικός όλη τη μέρα και τη νύχτα. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα γίνει αυτό. Με μικροτσίπ, με χάπια ή κάψουλες που θα προσθέτουν αδρεναλίνη και ενέργεια; Ούτως ή άλλως, οι δικές μου γνώσεις και δεξιότητες δεν έχουν σχέση με την ιατρική και την βιολογία.
Είμαι απόφοιτος του ανώτατου τμήματος Ψηφιακού σχεδιασμού Αστικού Περιβάλλοντος με ειδίκευση τον σχεδιασμό Έξυπνων Σπιτιών. Αυτό που παλαιότερα έλεγαν αρχιτέκτονας ή διακοσμητής. Η Smart World Co. με προσέλαβε πέντε λεπτά μετά τη στιγμή που είχα δημοσιεύσει στο Worldnet την πτυχιακή μελέτη μου με θέμα μια καινούργια διαμόρφωση στα ειδικά φίλτρα παροχής αέρα και κλιματισμού στα σπίτια. Δεν ήταν κάποια ευρεσιτεχνία αλλά μια έξυπνη ιδέα. Και όπως συνηθίζουν οι εταιρείες-κολοσσοί μαζί με την ιδέα προσλαμβάνουν και τον εμπνευστή της που υπογράφει μαζί με την πρόσληψη του και το έγγραφο εκχώρησης της για εμπορική εκμετάλλευση.
Και λέω ότι δεν ήταν κάποια ευρεσιτεχνία υψηλού επιπέδου γιατί η προσφορά ταίριαζε σ’ αυτό ακριβώς που εξασφάλισα: Μια θέση ημι-προνομιούχου στελέχους με πληρωμένο το διαμέρισμα που βρίσκομαι τώρα και ένα εταιρικό αυτοκίνητο που με περιμένει στο πάρκινγκ του συγκροτήματος κατοικιών. Μετά τον πρώτο χρόνο δουλειάς δεν άλλαξα επίπεδο αλλά μου δόθηκαν κάποιες έξτρα παροχές. Ένα καινούργιο υβριδικό μοντέλου αυτοκινήτου με ηλεκτροκινητήρα και χαμηλές ταχύτητες. Πολύ όμορφο και ας το χρησιμοποιούσα σπάνια. Η κίνηση γίνεται με κυψέλες οξυγόνου, ο ηλεκτροκινητήρας είναι στη μέση του αμαξώματος, το σασμάν είναι αυτόματο. Η μεγαλύτερη δυνατή απλότητα, οικονομία στο μέγιστο και καμία ανάγκη καυσίμων.
Είχε και τα καλά της τελικά εκείνη η κρίση που ξέσπασε στον πλανήτη όταν σχεδόν εξαντλήθηκαν οι πηγές άντλησης πετρελαίου. Η αλήθεια είναι ότι το είχα οδηγήσει δύο φορές όλες κι όλες. Ένα βράδυ αισθάνθηκα την ανάγκη να γυρίσω λίγο την πόλη. Κατευθύνθηκα στη λεωφόρο του εμπορίου, αυτή που εναλλακτικά αποκαλούν λεωφόρο των διαφημίσεων. Το θέαμα ήταν υπέροχο. Πελώρια φώτα νέον και εντυπωσιακές βίντεο διαφημίσεις που έτρεχαν με φοβερή ταχύτητα σε τεράστιες οθόνες προβολής. Και η τελευταία τάση στη διαφήμιση: Ολογραφικές τριών διαστάσεων που φωσφόριζαν μέσα στη νύχτα.
Πατώντας το κατάλληλο πλήκτρο στον μικρο-υπολογιστή ο μεταλλικός –χωρίς διακόσμηση- τοίχος που βρίσκεται απέναντι μου άνοιξε. Στο άνοιγμα κατέβηκε και προσαρμόστηκε μια επίπεδη οθόνη και σε δευτερόλεπτα είχα συνδεθεί στο συνδρομητικό τηλεοπτικό δίκτυο BOX 1.
Το διάστημα που είχα στη διάθεση μου για άσκοπες σκέψεις κόντευε να εξαντληθεί αλλά προλάβαινα να ενημερωθώ για ότι συνέβαινε στην πόλη ή την χώρα. Αντί για κάποιο πρόγραμμα είδα απέναντι μου μια σκοτεινή μαύρη επιφάνεια. ‘’Τι διάβολο’’, σκέφτηκα. Έριξα μια ματιά στο ρολόι-φορητό υπολογιστή που είχε επίσης μαυρίσει λες και κάτι είχε μπλοκάρει τη λειτουργία του.
Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, στην οθόνη εμφανίστηκε η εικόνα μιας γυναίκας. Με κοίταζε στα μάτια όπως και εκατομμύρια άλλους συνδρομητές της πλατφόρμας που πρόσφερε πακέτα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Δίπλα της αναβόσβηνε μια επιγραφή με κόκκινα γράμματα και μια νεκροκεφαλή. Virus alert, έγραφε και μετά το ίδιο μήνυμα άρχισε να προβάλλεται με μεγάλη ταχύτητα σε διάφορες γλώσσες. Το πρόσωπο της ήταν εντελώς ουδέτερο όταν άρχισε να διαβάζει ένα κείμενο στα αγγλικά και το οποίο σχεδόν ταυτόχρονα με μορφή υποτίτλων περνούσε στο κάτω μέρος της οθόνης μεταφρασμένο στη γλώσσα της χώρας μου.
‘’Είμαι εκπρόσωπος του Διεθνούς Συστήματος Υγιεινής και προστασίας πολιτών. Τις τελευταίες ώρες έχει εξαπλωθεί στον πλανήτη μια θανατηφόρα επιδημία. Δεν υπάρχουν στοιχεία για τον τρόπο εξάπλωσης της. Η κοινή οδηγία των κυβερνήσεων είναι σαφής: Όλοι οι πολίτες μέχρι νεότερης εντολής πρέπει να μείνουν στα σπίτια τους ή στο χώρο εργασίας τους και να αποφύγουν οποιαδήποτε μετακίνηση. Θα υπάρξουν σύντομα νεότερες ανακοινώσεις’’.
Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να το θεωρήσω ένα κακόγουστο αστείο ή μια παρέμβαση των πειρατών του δικτύου. Συνήθως όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο τα συστήματα ασφαλείας δρούσαν ακαριαία και απέκλειαν σε δευτερόλεπτα την παρεμβολή. Δεν έγινε όμως τίποτε τέτοιο. Το μήνυμα συνέχισε να επαναλαμβάνεται χωρίς καμία αλλαγή. Έσβησα την οθόνη και είδα ότι τόσο στο ρολόι μου, όσο και στον μικρο-υπολογιστή προβαλλόταν το ίδιο μήνυμα κάτι που απέκλειε την πιθανότητα λάθους.
Στα γρήγορα φόρεσα την μάσκα εικονικής πραγματικότητας και πέρασα στα χέρια μου τα γάντια με τους αισθητήρες δακτύλων. Δεν τα πολυσυμπαθούσα αλλά μου έδιναν πρόσβαση τις λιγοστές φορές που το χρειαζόμουν στον Προμηθέα. Το πρόγραμμα της Google που επέτρεπε τη σύνδεση με το Worldnet με τη χρήση τριών αισθήσεων: Ακοή, ομιλία και αφή. Ήταν το πιο προηγμένο κομμάτι του δικτύου, αυτό που είχε αντικαταστήσει με μεγάλη επιτυχία τα παλιά δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης.
Ανακάλυψα ότι δεν είχα δυνατότητα σχεδόν καμίας πρόσβασης εκτός από την αρχική οθόνη που κάλυπτε το λογότυπο της Google και η εξελιγμένη μηχανή αναζήτησης. Έδωσα φωνητική εντολή με τις λέξεις ‘’παγκόσμια επιδημία’’. Σε δέκατα του δευτερολέπτου εμφανίστηκε στην οθόνη η ενημέρωση που δεν με έκανε σοφότερο. Είδα μόνο ένα πίνακα δεκάδων παγκόσμιων επιδημιών και τα θύματα τους. Η ματιά μου στάθηκε στις τρεις πιο πρόσφατες αλλά πουθενά δεν υπήρχε η σημερινή ημερομηνία:
19ος αιώνας, Χολέρα, δεν υπάρχει ακριβής εκτίμηση θυμάτων, ανέρχεται σε εκατομμύρια
1918-1920 Ισπανική γρίπη, κατ΄ εκτίμηση 50 εκατομμύρια νεκροί σε έξι μήνες
2020-2022 Covid ή Corona Virus, κατ΄ εκτίμηση εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί παγκοσμίως
Ήξερα λίγα πράγματα μόνο για τον τελευταίο. Όσα είχα ακούσει από τους γονείς μου και σε ένα προαιρετικό μάθημα με θέμα την ‘’πρόοδο του πολιτισμού’’ στο πανεπιστήμιο. Ήταν ο ιός που είχε αλλάξει τα πάντα στη ζωή του πλανήτη και κυρίως στις καθημερινές συνήθειες των ανθρώπων. Μετά από μια διετή καραντίνα σε όλες τις χώρες έγινε αποδεκτή η δουλειά εξ’ αποστάσεως και η ελαχιστοποίηση των κοινωνικών σχέσεων και των πάσης φύσεως ταξιδιών. Ποιος έχει ανάγκη τους άλλους όταν η τεχνολογία του προσφέρει τη δυνατότητα να κάνει τα πάντα καθισμένος μπροστά σε ένα γραφείο;
Ειδικά μάλιστα όπως το δικό μου που το είχα σχεδιάσει εκ’ ολοκλήρου, κάτι για το οποίο ήμουν πολύ περήφανος: Ατσάλινη επιφάνεια, με μια σειρά με τον φορητό μικρο-υπολογιστή να κρέμεται από πάνω του στηριγμένος σε ένα σπαστό βραχίονα που μου επέτρεπε να προσαρμόζω την οθόνη του ανάλογα με τη γωνία του φωτισμού. Και μια καρέκλα με ένα σωρό χερούλια ώστε να την προσαρμόζω σε κάθε κίνηση που με βόλευε οριζόντια ή κάθετα. Με τέτοια λειτουργικότητα στο χώρο μου δεν είχα ανάγκη κανένα.
Μπορούσα να πω τα πάντα, οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμούσα με τους λιγοστούς, ούτως ή άλλως, φίλους μου από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια που οι περισσότεροι ζούσαν σε άλλες χώρες, να δουλέψω απερίσπαστος, να παραγγείλω φαγητό, ρούχα ή τεχνολογικά εξαρτήματα. Εκείνος ο θανατηφόρος ιός εκτόπισε το παλιό διαδίκτυο και οδήγησε στη δημιουργία του Worldnet που πρόσφερε πλέον αυτάρκεια στον μέσο άνθρωπο. Οι κοινωνικές σχέσεις που απαιτούσαν άμεση συναναστροφή ήταν συνήθεια των ηλικιωμένων. Ο ιός του 2020 οδήγησε στην αλματώδη βελτίωση της ιατρικής, στην εισαγωγή της νανοτεχνολογίας και της ρομποτικής ως θεραπευτική μέθοδο, ανέβασε το προσδόκιμο ζωής στα 90-95 χρόνια και έκανε πιο παραγωγικό τον άνθρωπο.
Είμαι 27 χρονών και ξέρω ότι θα δουλέψω σε πλήρη ακμή για άλλα 50 χρόνια τουλάχιστον, αν είμαι τυχερός, ίσως και κάτι παραπάνω. Οι θάνατοι πλέον είναι μόνο από φυσικά αίτια ή από κάποιο ανόητο ατύχημα. Μπορεί να είμαστε η πρώτη και τελευταία γενιά αθανάτων. Δεν είμαι αρνητικός στην ιδέα αν η επιστήμη προοδεύσει λίγο ακόμη να επιβληθούν δια νόμου οι εκτρώσεις. Δεν χρειαζόμαστε αύξηση του πληθυσμού και αν πρέπει να γίνονται κάποιες γεννήσεις ας θεσπίσουν την κλήρωση σε τυχαίες ηλικιακές ομάδες. Με βρίσκουν σύμφωνο οι σχετικές απόψεις του πρωθυπουργού της χώρας.
Την ώρα που έκανα αυτές τις σκόρπιες σκέψεις προσπάθησα να συνδεθώ με κάποιους φίλους και γνωστούς που ζούσαν σε άλλες πόλεις ή χώρες αλλά ο Προμηθέας δεν δεχόταν την παραμικρή εντολή. Με το που έλεγα το όνομα του προσώπου που με ενδιέφερε άκουγα την ίδια μονότονη απάντηση: ‘’Αδυναμία σύνδεσης, σφάλμα συστήματος’’.
Έβγαλα τα σύνεργα της εικονικής πραγματικότητας και προσπάθησα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου. Ήταν προφανές ότι η συνάντηση μου είχε αναβληθεί ή ματαιωθεί και δεν μπορούσα να έχω οποιαδήποτε ενημέρωση πέραν του διαρκώς επαναλαμβανόμενου μηνύματος. Η φωνή της εκπροσώπου του Διεθνούς Συστήματος Υγιεινής είχε ήδη αρχίσει να μου δημιουργεί ένα ασυνήθιστο αίσθημα εκνευρισμού. Για πρώτη φορά ένιωσα την ανάγκη να ρίξω μια κλεφτή ματιά έξω από τα σύνορα του διαμερίσματος μου.
Μένω σε μια συνοικία για ανθρώπους μεσαίου εισοδήματος όπως περίπου το δικό μου σε ένα συγκρότημα κατοικιών που αποτελείται από δέκα κτίρια, 25 ορόφων το καθένα, κτισμένα γύρω από ένα τετράγωνο εσωτερικό κήπο με δέντρα, λουλούδια στα παρτέρια, μια έκταση πενήντα περίπου μέτρων με γρασίδι και ένα σιντριβάνι στο κέντρο. Ο ρομαντικός κατασκευαστής διάλεξε μια πανάκριβη απομίμηση του παμπάλαιου σιντριβανιού που υπήρχε στη Ρώμη, νομίζω ότι η πλατεία λεγόταν Φοντάνα ντι Τρέβι, γεμάτο με αγάλματα από μυθικούς Τρίτωνες, όστρακα και μικρούς καταρράκτες νερού.
Στο ίδιο επίπεδο, του εδάφους, υπήρχαν πολλά μαγαζιά, οι κατοικίες ξεκινούσαν από τον δεύτερο όροφο, που πουλούσαν αγαθά πρώτης ανάγκης για όσους, κυρίως ηλικιωμένους, δεν ήταν εξοικειωμένοι στη χρήση του Worldnet και πήγαιναν εκεί για τις επί τόπου αγορές τους. Πολλοί διάλεγαν αυτό το συγκρότημα γιατί είχε ένα μεγάλο –σύμφωνα με την άποψη τους-πλεονέκτημα. Τα διαμερίσματα διέθεταν πολλά παράθυρα και ένα μικρό μπαλκόνι το καθένα που με το ζόρι μπορούσαν να καθίσουν τρεις άνθρωποι.
Από κάθε άποψη ήταν μια κατασκευή ασυνήθιστη για τα σύγχρονα δεδομένα που παρέπεμπε περισσότερο σε συγκροτήματα κατοικιών τεσσάρων ή πέντε δεκαετιών πίσω. Δεν είχα κάνει καν τον κόπο να βγω στο δικό μου μπαλκόνι παραπάνω από τρεις-τέσσερις φορές αλλά ήθελα να ρίξω μια ματιά στον έξω κόσμο. Λες και περίμενα ότι τα πάντα μπορεί να είχαν αλλάξει μέσα σε μερικά λεπτά.
Έριξα μια πρώτη ματιά στον ουρανό. Ήταν καλυμμένος από μαύρα σύννεφα που έρχονταν από το νότο, πρώτο σημάδι ότι σιγά-σιγά έφτανε το τέλος του καλοκαιριού.
Κατέβασα το βλέμμα μου 23 ορόφους πιο χαμηλά στο έδαφος. Δεν μπορούσα να διακρίνω πολλά. Το μάτι μου έπεφτε συνεχώς στις διαφημίσεις που περνούσαν χρωματιστές και φωτεινές από τα πλακάκια των δρόμων που συνέδεαν τους χώρους πρασίνου με τα κτίρια. Αυτός που είχε εμπνευστεί τις διαφημίσεις εδάφους έγινε πάμπλουτος. Είχε πετύχει το ακατόρθωτο: Όσοι περπατούσαν να μην κοιτάζουν ψηλά αλλά να βαδίζουν με σκυμμένο κεφάλι! Αληθινός αναμορφωτής των συνηθειών ενός ολόκληρου πλανήτη. Αν θυμάμαι καλά είναι Γάλλος. Αυτοί που βρίσκονταν στο έδαφος έμοιαζαν με ανθρώπινα μυρμήγκια.
Λες και όλοι είχαν κατέβει από τα διαμερίσματα τους και είχαν γεμίσει τον χώρο του κήπου, σχηματίζοντας μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες. Μάλλον συζητούσαν για το μοναδικό θέμα που μπορούσε να τους απασχολεί εκείνη τη στιγμή. Πέρασα αρκετά λεπτά ακινησίας χαζεύοντας την ίδια εικόνα και προσπαθώντας να μαντέψω τι μπορεί να έλεγαν αλλά στάθηκε αδύνατο.
Στα σχολικά μαθήματα ιστορίας είχα συσσωρεύσει μερικές άχρηστες γνώσεις για μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, κυβερνήσεις που συνεδρίαζαν μέσα σε τεράστια κτίρια που τα έλεγαν βουλές ή κοινοβούλια, γεγονότα και συμπεριφορές που έμοιαζε να ανήκουν στο πολύ μακρινό παρελθόν του ανθρώπινου γένους. Δημοκρατίες, δικτατορίες, ολιγαρχίες, πόλεμοι, η παγκόσμια κρίση του 2020 τα είχε βάλει όλα μαζί σταδιακά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κάποτε υπήρχε ο ΟΗΕ, τώρα ονομαζόταν Παγκόσμια Ένωση Εμπορίου (ΠΕΕ). Πλέον, αρκούσε μια απλή ηλεκτρονική ψήφος μέσω του Worldnet για να διαλέξουμε τη νέα τεχνο-κυβέρνηση ή να κρατήσουμε την παλιά.
Η μικρή έξοδος στο μπαλκόνι δεν ήταν το πρώτο ασυνήθιστο γεγονός εκείνων των παράξενων ωρών. Το δεύτερο ήταν ο ήχος τη βιντεοκλήσης από την κάμερα εισόδου. Κάποιος ήθελε να μπει στο διαμέρισμα μου κάτι που δεν είχε ξαναγίνει όσους μήνες έμενα εδώ. Κοίταξα το πρόσωπο που εμφανίστηκε στην οθόνη και η πρώτη εντύπωση μου ήταν ότι ο απρόσκλητος επισκέπτης ανήκε στο σύμπαν των ξωτικών.
(Συνεχίζεται)
Pic: pinterest.com