Μέρα Νο 1 (Virus Alert)
Το παράξενο πλάσμα που στεκόταν μπροστά στην πόρτα του διαμερίσματος μου ήταν γυναίκα. Έμοιαζε βγαλμένη από μια άλλη εποχή της ανθρωπότητας, πιθανώς από τον προηγούμενο αιώνα. Τα μαλλιά της έμοιαζαν με μια κακοφτιαγμένη εκδοχή του ουράνιου τόξου. Σε κάποια σημεία ξέχρωμα ξανθιά, κάπου αλλού είχαν πορτοκαλί ανταύγειες, στη δεξιά πλευρά του κροτάφου της τα είχε ξυρίσει. Στα μάτια της φορούσε ψεύτικες βλεφαρίδες και στο κάτω μέρος τους ένα μαύρο μακιγιάζ.
Δεν ήμουν εξοικειωμένος με επισκέψεις που σημαίνουν άσκοπες κοινωνικές συναναστροφές. Περισσότερο από περιέργεια πάτησα το πλήκτρο στο μόνιτορ και η πόρτα άνοιξε αυτόματα.
Η δεύτερη ματιά που της έριξα δεν άλλαξε το αρχικό μου συμπέρασμα. Ήταν παράταιρη από πάνω μέχρι κάτω. Το ντύσιμο της δεν είχε την παραμικρή σχέση με τη μόδα της εποχής που θέλει τις γυναίκες να φοράνε στις καθημερινές τους υποχρεώσεις μια ολόσωμη φόρμα που ποικίλει μόνο στα χρώματα και στα συνοδευτικά διακοσμητικά. Κοινά αποδεκτά είναι το ξανθό κοντοκουρεμένο μαλλί. Ετούτη, ήταν σκέτη παραφωνία. Φορούσε ένα ριχτό φαρδύ πουκάμισο, ένα παντελόνι που αν δεν έκανα λάθος ήταν στη μόδα πριν 40-50 χρόνια και λεγόταν τζιν. Ακόμη και οι μπότες της ήταν εντελώς διαφορετικές από τις ελαστικές συνθετικές. Πρέπει να ήταν φτιαγμένες από κάποιου είδους δέρμα και στην κορυφή τους κρέμονταν μερικά κρόσσια. Από το αριστερό της αυτί κρεμόταν ένα σκουλαρίκι σε σχήμα μαχαιριού.
Ήταν λες και μια μηχανή του χρόνου την είχε πάρει από το 1960 ή το 1970 και την είχε προσγειώσει έξω από την πόρτα μου. Δεν ήταν ιδιαίτερα ψηλή, σίγουρα αρκετά κάτω από τον μέσο όρο του 1.75 των γυναικών και υπολόγισα στα γρήγορα ότι πρέπει να ήταν κοντά στην ηλικία μου αλλά δύο-τρία χρόνια πάνω κάτω σε μια ζωή που μπορεί να διαρκέσει ένα αιώνα δεν παίζουν και μεγάλο ρόλο.
Τα λιγοστά δευτερόλεπτα που ‘’σκάναρα’’ αμίλητος την αλλοπρόσαλλη φιγούρα δεν την πτόησαν. ‘’Καλημέρα’’, μου είπε με μια τραχιά και ελαφρά βραχνιασμένη φωνή. ‘’Λες να είναι από τους τελευταίους καπνιστές του πλανήτη;’’, σκέφτηκα αλλά προτίμησα να την κοιτάζω αμίλητος. ‘’Μπορώ να περάσω;’’. Η παρατεταμένη σιωπή μου δεν έμοιαζε να την ενοχλεί, λες και ήταν κάτι που περίμενε. ‘’Εντάξει, μπορώ να στα πω από εδώ. Στις 9 το βράδυ, κάτω στην αυλή θα κάνουμε μια συγκέντρωση όλοι οι ένοικοι του μπλοκ των κτιρίων να συζητήσουμε πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Μια συνέλευση. Θα ήταν χρήσιμο να παραβρεθείς και να μας πεις τη γνώμη σου’’. Συγκέντρωση, συνέλευση; Μάλλον είχα πολλές άγνωστες λέξεις μαζεμένες στην ίδια πρόταση.
‘’Δεν με ενδιαφέρει’’ της είπα και έκλεισα την πόρτα βγάζοντας την από το οπτικό μου πεδίο. Πρακτικά, μέχρι να μάθω νεότερα για την εξέλιξη της επιδημίας δεν είχα τίποτε άλλο να κάνω. Σε ένα εφεδρικό υπολογιστή που δεν ήταν συνδεδεμένος με το ουσιαστικά ανενεργό Worldnet υπήρχαν ασφαλισμένα τα σχέδια για την δουλειά που είχα αναλάβει. Προτίμησα να πάρω ένα χάπι ‘’ταχείας ύπνωσης’’ και να βυθιστώ σε ένα λήθαργο χωρίς το παραμικρό όνειρο. Η τελευταία μου σκέψη πριν επιδράσει το χάπι, ήταν ότι όταν ξυπνούσα όλα θα είχαν διορθωθεί, η επιδημία θα είχε εξαλειφθεί και η ζωή μου θα επέστρεφε στους κανονικούς ρυθμούς.
Μέρα Νο. 2 (Ο 4ος καβαλάρης της Αποκάλυψης)
To ψηφιακό ρολόι τοίχους έδειχνε 7.35 όταν ξύπνησα. Χρειάστηκαν οι ασθενικές ακτίνες του ήλιου που έμπαιναν από την πόρτα του μικρού μπαλκονιού για να αντιληφθώ ότι είχα κοιμηθεί πάνω από 12 ώρες. Η δεύτερη σκέψη μου ήταν ότι είχα δει ένα κακό όνειρο για ένα ιό που εξαπλωνόταν σε όλο τον πλανήτη και απειλούσε δισεκατομμύρια, ίσως και τρισεκατομμύρια ζωές. Αυτή όμως η ψευδαίσθηση κράτησε μερικά δευτερόλεπτα. Άνοιξα από το ρολόι του χεριού μου την οθόνη του τοίχου ελπίζοντας σε ένα ευχάριστο μήνυμα. Η χθεσινή εικόνα ήταν εκεί ίδια και απαράλλαχτη για να με πείσει ότι δεν υπήρχε κανένα κακό όνειρο αλλά μια παράξενη πραγματικότητα. Το ίδιο σήμα της νεκροκεφαλής με το μήνυμα Virus Alert και η εικόνα της γυναίκας. Δεν χρειαζόταν να δυναμώσω την ένταση του ήχου, ήξερα καλά τι έλεγε. Η μοναδική διαφοροποίηση στην οθόνη ήταν ένα μήνυμα που περνούσε στη βάση της. ‘’Ο πρωθυπουργός της χώρας θα ενημερώσει για τις εξελίξεις με μήνυμα του στις 8.30 το πρωί όλους τους πολίτες’’.
Ένα φαινομενικά αθώο μήνυμα που όμως πρόσθετε μια μεγαλύτερη δόση ανησυχίας στην αισιόδοξη, μέχρι τώρα, σκέψη. Ο κύριος Χ. δεν συνήθιζε τις δημόσιες εμφανίσεις. Για την ακρίβεια απεχθανόταν οποιαδήποτε δημόσιας μορφής έκθεση. Το επίσημο βιογραφικό του ήταν λιτό: ήταν 50 ετών, αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας που είχε γίνει θρύλος στον τομέα της τεχνολογίας, της βιο-τεχνολογίας, της νανοτεχνολογίας και της ρομποτικής. Στην επίσημη εγκυκλοπαίδεια του Worldnet αναφερόταν ως ένας από τους μεγαλύτερους οραματιστές του ανθρώπινου γένους , εφάμιλλος με κάποιους προγενέστερους όπως ο Μπιλ Γκέιτς που είχε αλλάξει, στην εποχή του, όλη τη λογική στη χρήση των υπολογιστών. Στα 45 του, ιδιοκτήτης τεσσάρων εταιρειών που έλεγχαν σχεδόν μονοπωλιακά την αγορά τεχνολογίας είχε αποφασίσει να αποσυρθεί και να βάλει υποψηφιότητα για πρωθυπουργός της χώρας, κερδίζοντας τις ηλεκτρονικές εκλογές μέσω Worldnet με μια τεράστια διαφορά ψήφων. Ήταν η εποχή που φοιτούσα στο πανεπιστήμιο και η δικιά μου γενιά αποτέλεσε τη μεγαλύτερη, ίσως, δεξαμενή υποστηρικτών του. Γιατί να μην ψηφίζαμε ένα άνθρωπο που όλοι μέσα μας θέλαμε να του μοιάσουμε; Έναν άνθρωπο που δεν χρειαζόταν καν να πεις το όνομα του. Αρκούσε η λέξη ‘’ανώτατος’’. Άλλοι τον αποκαλούσαν ‘’τεχνο- Πάπα’’ σε μια προσπάθεια υπενθύμισης του ύπατου της παλιάς καθολικής θρησκείας, που μαζί με τις άλλες θρησκείες είχαν πλέον καταργηθεί. Οι αντίπαλοι του είχαν ισχνά επιχειρήματα και κατατροπώθηκαν. Έλεγαν ότι η δύναμη συγκεντρώνεται στα χέρια ενός ανθρώπου και αυτό μπορούσε να οδηγήσει σε εκτροπές. Αλλά ήδη είχε όση δύναμη ήθελε στα χέρια του. Εκείνος υποσχέθηκε απλά πράγματα: Ότι θα οδηγούσε τη χώρα στην κορυφαία θέση του πλανήτη, ότι θα την μετέτρεπε στον πιο επιτυχημένο εμπορικό κόμβο της σύγχρονης ιστορίας. Είχαμε λόγο να μην τον πιστέψουμε, όταν το ίδιο διάστημα μια από τις εταιρείες του ανακοίνωσε ότι απείχε λιγότερο από μια δεκαετία πριν την πιο συναρπαστική ανακάλυψη. 2027. Το πρόγραμμα Spirit στο οποίο ο καθένας μπορεί να γίνει αυτό που θέλει ή ονειρεύεται αγοράζοντας εμφυτευμένες μνήμες. Ήδη, υπήρχαν φήμες ότι ένα πρώτο πειραματικό στάδιο του προγράμματος με την ονομασία Second Life θα κυκλοφορούσε σύντομα. Και η εμφάνιση του θα ήταν μια από τις σπάνιες δημόσιες μετά την εκλογή του. Ούτως ή άλλως στο Worldnet κυκλοφορούσαν ελάχιστα βίντεο με ομιλίες ή συνεντεύξεις και αυτά πολύ παλαιότερα, πριν φτάσει στην κορυφή της επιχειρηματικής ακμής του.
Περιμένοντας τις δηλώσεις του Ανώτατου έκανα μια προσπάθεια να επικοινωνήσω με φίλους μου από τα χρόνια του πανεπιστημίου που ζούσαν πλέον σε άλλες χώρες. Οι περισσότερες λειτουργίες του Worldnet ήταν ανενεργές ή απενεργοποιημένος λες και ο παράξενος ιός είχε διαλύσει την παγκόσμια δικτύωση. Βίντεο-μηνύματα δεν μπορούσα να στείλω, αρκέστηκα σε μερικά φωνητικά, χωρίς μεγάλες ελπίδες ότι θα απαντηθούν. Πέντε λεπτά αργότερα, είχε μετανιώσει για την κίνησή μου, όχι γιατί δεν πήρα απόκριση αλλά για την απάντηση που έφτασε στα ακουστικά μου.
Η Β. ήταν μια Γαλλίδα που σπούδαζε στο ίδιο τμήμα μαζί μου για τρία χρόνια. Μια ζωντανή κοπέλα, αυταρχική και φωνακλού. Η φωνή της αυτή τη φορά έμοιαζε με ένα πέτρινο ψίθυρο και δεν προοιώνιζε τίποτε καλό.
le bacille … ici …. la mort, ήταν όσα είπε με παύσεις ανάμεσα στις λέξεις. Η αυτόματη μετάφραση γκρέμισε τα τελευταία τείχη της αισιοδοξίας μου. ‘’Ο βάκιλος…εδώ….θάνατος’’.
Το μήνυμα του Ανώτατου δεν άλλαξε στο ελάχιστο τη διάθεση. Ήταν λιγόλογο, αόριστο και διόλου επεξηγηματικό. Για μια ακόμη φορά απέφυγε να εκθέσει το πρόσωπο του. Μιλούσε με σταθερή φωνή και το κείμενο πέρναγε στην οθόνη του μικρο-υπολογιστή μου δίπλα σε μια φωτογραφία του που ενδεχόμενα τον απεικόνιζε πολλά χρόνια νεότερο. ‘’Αγαπητοί συμπολίτες, η ανθρωπότητα έχει δεχτεί ένα από τα φοβερότερα πλήγματα στην ιστορία της. Ένας βάκιλος άγνωστης προέλευσης έχει διασκορπιστεί σε διάφορες χώρες με άμεσα και θανατηφόρα αποτελέσματα. Οι επιστήμονες σε όλο τον πλανήτη δουλεύουν πυρετωδώς για να βρουν την προέλευση του και το αντίδοτό του. Μέχρι να συμβεί αυτό ζητάω την απόλυτη συνεργασία και υπακοή σας. Η κυκλοφορία στους δρόμους απαγορεύεται αυστηρά. Πριν από μερικές ώρες έδωσα εντολή να σχηματιστούν ξανά και να αναλάβουν υπηρεσία οι Μ.Ε.Κ., οι Μονάδες Ένοπλης Καταστολής που θα περιπολούν σε 24ωρη βάση στους δρόμους και θα συλλαμβάνουν οποιονδήποτε παραβαίνει τις συγκεκριμένες οδηγίες. Μέσα στις επόμενες ώρες είμαι βέβαιος ότι θα επανέλθει στην ομαλή καθημερινή λειτουργία του το Worldnet που λόγω υπερφόρτωσης τις τελευταίες ώρες παρουσιάζει μικρά τεχνικά προβλήματα. Όλοι θα μπορούν να έχουν πρόσβαση στις εργασίες τους αλλά και σε καταναλωτικά αγαθά, ακριβώς όπως συνέβαινε μέχρι τώρα. Για οποιαδήποτε εξέλιξη θα ενημερωθείτε άμεσα’’.
Παρότι, οι τοποθετήσεις του πρωθυπουργού ήταν αρκετά καθησυχαστικές και είχα τη βεβαιότητα ότι γρήγορα η επιστήμη θα έδινε λύσεις στο πρόβλημα έπρεπε να ασχοληθώ με μερικά βασικά ζητήματα που ως εκείνη τη στιγμή δεν ήταν κομμάτι της καθημερινότητας μου.
Η παραγγελία τροφίμων, για παράδειγμα, ήταν μια απλουστευμένη διαδικασία: Δεν υπήρχε πια άνθρωπος στον πλανήτη ή έτσι πίστευα που να μην έχει στερεωμένο πάνω στα ρούχα του το Ηλεκτρονικό πάσο, μια μικρή ασύρματη κάρτα Fastrack που πλήρωνε τα πάντα για λογαριασμό του χωρίς διακόπτη απενεργοποίησης. Κάποτε, οι άνθρωποι έκαναν ουρές στα μαγαζιά αλλά εδώ και πολλά χρόνια όποιος ήθελε να πληρώσει με μετρητά χρεωνόταν το ίδιο προϊόν τέσσερις φορές πιο ακριβά. Αρκούσε, μια απλή εντολή και όποιο αγαθό ήθελες έφτανε σε χρόνο-ρεκόρ στην είσοδο του σπιτιού σου. Χωρίς δυνατότητα μετακίνησης έπρεπε για πρώτη φορά να κάνω μια επίσκεψη στα μαγαζιά του ισόγειου ορόφου στο μπλοκ που έμενα.
Διαπίστωσα όμως ότι την ίδια σκέψη με μένα είχαν κάνει σχεδόν όλοι οι γείτονες μου. Δέκα λεπτά αργότερα, είδα ότι έξω από όλα τα μαγαζιά υπήρχε ουρά πολλών ατόμων. Η βόλτα μου στον προαύλιο χώρο του μπλοκ κατοικιών που ανήκε το διαμέρισμα μου με έφερε δίπλα σε εκατοντάδες ανθρώπους. Όσοι από αυτούς δεν περίμεναν υπομονετικά για να αγοράσουν κάτι είχαν σχηματίσει ομάδες όπως το προηγούμενο βράδυ. Συζητούσαν μεγαλόφωνα την κατάσταση, διαφωνούσαν, έλεγαν σκόρπιες απόψεις. Χωρίς καμία διάθεση συμμετοχής στις κουβέντες πέρασα ή στάθηκα κοντά τους και άκουσα διάφορες εικασίες για αυτά που συνέβησαν.
‘’Σίγουρα, τους ξέφυγε κάποιο πείραμα’’, έλεγε κάποιος. ‘’Μπορεί να είναι εισβολή εξωγήινων. Τα βιβλία επιστημονικής φαντασίας τα έχουν γράψει όλα αυτά’’, ένας άλλος.
‘’Αν η επιδημία εξαπλώνεται με τον αέρα έχεις σκεφτεί τι θα συμβεί;’’, αναρωτιόταν μια άλλη φωνή.
‘’Θα μας κλείσουν στα σπίτια μας για χρόνια και θα απαγορεύσουν κάθε κοινωνική συναναστροφή. Να το δείτε ότι έτσι θα γίνει’’, έλεγε μια μεσόκοπη γυναίκα.
Και διάφορα άλλα τέτοια ακραία σενάρια έφταναν σκόρπια στα αυτιά μου.
Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο μου και η ανθρώπινη επαφή, στην οποία ήμουν ασυνήθιστος τον τελευταίο καιρό σχεδόν λειτούργησε σαν ηλεκτρινό ρεύμα στο σώμα μου. Γύρισα απότομα, έτοιμος να διαμαρτυρηθώ και βρέθηκα μπροστά σε ένα αιωνόβιο με παράξενο ντύσιμο.
‘’Μην τους ακούς. Η αλήθεια έχει ειπωθεί εδώ και πολύ καιρό στην Αποκάλυψη. Είναι η εποχή του τέταρτου καβαλάρη της Αποκάλυψης, νεαρέ’’.
‘’Τι στο καλό μου λες;’’, πρόλαβα να ρωτήσω αλλά ο γέροντας δεν είχε σκοπό να σταματήσει το λογύδριο του. ‘’Ο Ιωάννης το έχει γράψει ξεκάθαρα. Η αποστολή του τέταρτου καβαλάρη είναι να σκορπίσει τον θάνατο με τη ρομφαία του. Πείνα και θάνατο στους ανθρώπους και τα θηρία της γης’’. Άρχισε να απαγγέλει ένα κείμενο που μάλλον είχε αποστηθίσει: «Όταν το Αρνίο άνοιξε την τέταρτη σφραγίδα, άκουσα τη φωνή του τέταρτου όντος να λέει: ‘‘Έλα’’. Κοίταξα, και είδα ένα πρασινοκίτρινο άλογο· ο καβαλάρης του λεγόταν Θάνατος, κι από πίσω του ακολουθούσε ο Άδης. Τους δόθηκε η εξουσία να σκοτώσουν το ένα τέταρτο της οικουμένης με ρομφαία, με πείνα, με θανατικό και με τα θηρία της γης». Το καταλαβαίνεις; Δεν είναι το τέλος, είναι η αρχή. Είναι ο τελευταίος πρόδρομος πριν τη θλίψη τη μεγάλη. Θα έρθει καβάλα σε ένα ωχρό άλογο, στο χρώμα των πληγών της λέπρας. Και πίσω του θα είναι ο Άδης που θα εξολοθρεύσει όλους τους άπιστους’’.
(Συνεχίζεται)