Στο ποδόσφαιρο θα συναντήσει κανείς στην ζωή του εκατοντάδες ανθρώπους οι οποίοι μπορούν να επηρεάσουν την ποδοσφαρική του συνείδηση και να βοηθήσουν τα μέγιστα στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Υπάρχουν και πολλοί από τους οποίους δε θα πάρει απολύτως τίποτα και οι περισσότεροι είναι τέτοιοι, οπότε το παιδί θα πρέπει να έχει γερές βάσεις από την οικογένειά του για να μην απογοητευτεί.
Ο Κώστας Ταράσης, από προσωπική εμπειρία, είναι ένας άνθρωπος ο οποίος μπορεί μόνο να σε βοηθήσει να εξελιχθείς, να ξεπεράσεις εμπόδια, να γίνεις πιο δυνατός και να συνεχίσεις την προσπάθεια γι’ αυτό που αγαπάς. Ένας υπερσυγχρονος life coach στα 63 του χρόνια. Προϊόν της ανεκτίμητης εμπειρίας του από τα γήπεδα, αλλά και της ενασχόλησής του με παιδιά που ονειρεύονται να παίξουν ποδόσφαιρο. Δούλευε και δουλεύει πάντα με το χαμόγελο, και με το χαμόγελο του και αξιοπρέπεια πήγε σήμερα, Πέμπτη (16/7), για τελευταία φορά στα γραφεία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός για να υπογράψει την ξαφνική απόλυσή του.
Έτυχε να τον έχω προπονητή για δύο χρόνια στον ΑΟ Βουλιαγμένης την περίοδο 2000-02 όταν είχε έρθει στην ομάδα για να βοηθήσει τον φίλο του, τον Γιώργο Γονιό που ήταν πρόεδρος στον σύλλογο. Ήταν στο μεταίχμιο της απόφασης του που θα άλλαζε τη ζωή του, καθώς μετέπειτα προτίμησε οριστικά την ενασχολήση με τα παιδιά, για να δουλέψει στην πράσινη Ακαδημία από το 2005 ως το 2020 από όλα τα πόστα.
Εκείνα τα δύο χρόνια οι συμβουλές του γύρω από το ποδόσφαιρο και τη ζωή ήταν τόσο δυνατές που ακόμα και σήμερα τριγυρνούν στο μυαλό μου. “Αν προσπαθείς, μπορεί και να αποτύχεις. Αν δεν προσπαθείς, θα αποτύχεις σίγουρα” μας έλεγε, ενθυμούμενος τα λόγια που ο Χρήστος Αρχοντίδης του είχε μεταφέρει, και είχε δημιουργήσει μια ερασιτεχνική ομάδα κόσμημα που χαιρόταν το ποδόσφαιρο. Το χαιρόταν κι εκείνος. Ήταν στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα οι έξοδοι όλης της ομάδας μαζί με τον προπονητή για καφέ, για φαγητό, για φιλοσοφικές συζητήσεις.
Προσπαθούσε να μας μεταδώσει το πάθος του όχι μόνο για το ποδόσφαιρο, αλλά και για τη ζωή.“Για να παίξει κανείς ποδόσφαιρο” έλεγε “πρέπει να παθιάζεται για κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκεται στο χορταρι. Να το τρώει το χορτάρι”. Αλλά ποτέ να μην το καταπιέζει. “Βρείτε κορίτσια” μας έλεγε μεταξύ σοβαρού κι αστείου. Μόνο με καλή ψυχολογία θα αποδώσεις καλύτερα και στο γήπεδο αρκεί όλα να τα κάνεις με μέτρο.
Από τακτικής άποψης έδινε πάντα ελευθερίες. Ήθελε όμως και συνεχές τρέξιμο. Ήθελε να το ζεις το ποδόσφαιρο χωρίς δεύτερες σκέψεις. Δύναμη και διεκδίκηση κάθε μπάλας, συνεχές pressing, όπως έκανε κι εκείνος, ειδικά τα πέντε χρόνια στον Παναθηναϊκό, από το 1982 ως το 1987 όταν μέτρησε δύο νταμπλ και εξαιρετικές ευρωπαϊκές πορείες.
Όλη του την εμπειρία και τη γνώση για το ποδόσφαιρο τη μετέδιδε με αγάπη στον Παναθηναϊκό, την αγαπημένη του ομάδα. Ρωτήστε τον Σερπέζη, τον Αθανασακόπουλο, τον Αλεξανδρόπουλο, τον Ξενόπουλο, τον Βαγιαννίδη. Την τελευταία από πολλές φουρνιές με τις οποίες έχει συναναστραφεί ο Κώστας Ταράσης και έχει βάλει το λιθαράκι του για να τις διαμορφώσει τόσο ποδοσφαιρικά, όσο και κοινωνικά.
Ποτέ δε θα τον ακούσει κανείς να πει “Εγώ έβγαλα τον Νίνη. Εγώ έβγαλα τον Βαγιαννίδη”. Πάντα έλεγε στην Ακαδημία, σε όλους τους προπονηετές με τους οποίους συνεργάστηκε και σε όλους του διευθυντές που είχε πως “στη δουλειά μας δεν υπάρχει Εγώ. Κάθε παιδί παίρνει κάτι από όλους όσους εργάζονται στην Ακαδημία. Εμείς βγάλαμε τον Νίνη. Η Ακαδημία του Παναθηναϊκού έβγαλε τον Μπουζούκη”.
Είναι από τους ανθρώπους που σέβονται την ομάδα και βάζουν το “εγώ” κάτω από αυτήν. Το υποτάσσουν. Κι αυτό θέλει μεγάλο αυτοσεβασμό. Και αυτό έκανε και κάνει με αξιοπρέπεια μέχρι και τα 63 του χρόνια. Τρία χρόνια πριν βγει στη σύνταξη…