Κοιτάζωντας αργά χθες το βράδυ τις φωτογραφίες από τη φιέστα του Ολυμπιακού, σταμάτησα ίσως στην πιο “φασαριόζα”. Είναι η στιγμή που το τρόπαιο του πρωταθλητή έχει σηκωθεί μετά από δύο χρόνια ξανά στον ουρανό του Πειραιά. Πρόσωπα χαρούμενα και εξτασιασμένα, προσωπικότητες, εθνικότητες, κουλτούρες διαφορετικές, όλες να δουλεύουν με τον τρόπο τους για έναν κοινό σκοπό. Όπως μια οικογένεια.
Βαγγέλης Μαρινάκης, Βασίλης Τοροσίδης, Ομάρ Ελαμπντελαουί, Πέδρο Μαρτίνς, Ανδρέας Μπουχαλάκης, Κριστιάν Καρεμπέ, Σάββας Θεοδωρίδης, Ρούμπεν Σεμέδο, Γκιλιέρμε, Ματιέ Βαλμπουενά. Μια ομάδα ανθρώπων που έγινε μια αγκαλιά, μια γροθιά. Όχι χθες για να σηκώσουν και να πανηγυρίσουν το πολυπόθητο για εκείνους πρωτάθλημα, αλλά όλη την προηγούμενη σεζόν, για να επαναφέρουν τον Ολυμπιακό σε τροχιά τίτλου.
Από το ξεκίνημα της σεζόν ο Πέδρο Μαρτίνς επαναλάμβανε πως κύριος στόχος της ομάδας του είναι το πρωτάθλημα. Το ανέφερε πολλές φορές στις δηλώσεις του στα μέσα και προφανώς και στους ποδοσφαιριστές του. Στα όρια της “ψύχωσης” ο Πορτογάλος κατάφερε να παρουσιάσει στα γήπεδα της Super League το πιο πλήρες σύνολο και το ομορφότερο ποδόσφαιρο. Παράλληλα δεν έκανε “σκόντο” στη δίψα και στα όνειρα της διοίκησης, τα δικά του, των ποδοσφαιριστών και των φιλάθλων. Ο Ολυμπιακός είναι ζωντανός σε ακόμα δύο διοργανώσεις και συνεχίζει να ονειρεύεται!
Το ντέρμπι με την ΑΕΚ δεν ήταν άσκηση επί χάρτου για Μαρτίνς και Καρέρα. Ήταν ένα παιχνίδι επιβολής στο πνυεματικό κομμάτι για τον τελικό της Κυριακής. Ο Ολυμπιακός έχει ξεκάθαρα το επάνω χέρι μετά το 3-0. Κέρδισε νέα πρόσωπα που μπορούν να παίξουν ρόλο στον τελικό, όπως ο Φορτούνης και ο Ραντζέλοβιτς και άφησε τον Μάσιμο Καρέρα προβληματισμένο για την απόδοση των ποδοσφαιριστών του.
Ο Πέδρο Μαρτίνς πανηγύρισε τον τίτλο φορώντας δύο σημαίες ραμένες σε μία. Πορτογαλία και Ελλάδα. Η πατρίδα και το δεύτερο σπίτι. Εδώ όλοι τον αναγνωρίζουν και τον αποδέχονται επαγγελματικά και σαν προσωπικότητα. Δεν θα ξεχάσει ποτέ την ελληνική περιπέτεια. Από την αμφισβήτηση στην επιτυχία, μέσω της αυστηρής προσήλωσης και της σκληρής δουλειάς. Αυτός είναι ο Πέδρο Μαρτίνς και ίσως απέχει λίγα αγωνιστικά… εκατοστά από ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό παραμύθι.