Όλες οι χώρες στις οποίες αποφάσισαν να συνεχίσουν το ποδόσφαιρο μετά τη διακοπή των διοργανώσεων την άνοιξη έγινε τελικός κυπέλλου.
Κι εδώ θα γίνει. Θα είναι Αύγουστο, Σεπτέμβριο, Χριστούγεννα, θα είναι άνοιξη να το ονομάσουμε και «κύπελλο άνοιξης», καμία σημασία δεν έχει.
Θα είναι διαφορετικά τα ρόστερ των ομάδων, είτε ενισχυμένα είτε αποδυναμωμένα, ποιος νοιάζεται.
Ούτως ή άλλως χρόνια τώρα αυτό το παιχνίδι είναι υποχρέωση. Υπάρχει στο ετήσιο καλεντάρι, οπότε πρέπει να γίνει. Κανείς δε περιμένει πως στη χώρα που δεν υπάρχει τίποτα οργανωμένο, θα διοργανωθεί αγώνας γιορτή στο ποδόσφαιρο.
Θα περίμενε όμως κάποιος μετά από τόσα «στραπάτσα», αλλεπάλληλες φαρσοκωμωδίες σε όλα τα επίπεδα σε προηγούμενα χρόνια, πως θα υπήρχε μια στοιχειώδης πρόοδος. Σε νοοτροπία και οργάνωση. Ένα σχέδιο δράσης ούτως ώστε αφενός να μη γελάει το σύμπαν με τις γραφικότητες που βλέπουμε κάθε χρόνο. Από το που θα γίνει το ματς, με πόσο κόσμο θα διεξάγεται ο τελικός, ποιοι θα πάρουν τα εισιτήρια και πάει λέγοντας…
Το εφετινό κατόρθωμα (περί αυτού πρόκειται) είναι ότι ολοκληρώθηκε το πρωτάθλημα. Το ότι δε μπορεί να αποφασίσει κανείς το που και πότε θα γίνει ο τελικός κυπέλλου, το να συζητούν ημέρες πριν τη διεξαγωγή, την αναβολή του, απλά προσθέτει μια κόμη σελίδα στη βίβλο της ανικανότητας της ομοσπονδίας για τη διοργάνωση ενός αγώνα που θα έπρεπε να είναι γιορτή.
Κάποτε τον παρακολουθούσε ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Σε άλλες χώρε ακόμη συμβαίνει. Τώρα δε μπορούμε να φιλοξενήσουμε (ως ποδόσφαιρο) τον πρώτο πολίτη της χώρας για δύο λόγους. Ο ένας είναι γιατί δε ξέρουμε που και πότε θα γίνει το ματς. Ο άλλος είναι ότι μπορεί – αν αργήσει να πάει στο γήπεδο – να έχει πιάσει τη θέση του κάποιους από τους εκλεκτούς φιλάθλους (80-100-200) που παίρνουν τα εισιτήρια για να υποστηρίξουν τις ομάδες τους.
Κάποτε ο αγώνας γέμιζε το Ολυμπιακό Στάδιο και ήταν πρώτο θέμα για καιρό. Μετά αφήσαμε ζώνες για να μη σκοτώνονται οι πολεμιστές. Μειώσαμε τη χωρητικότητα στο 1/3 γιατί οι ζώνες δε σταματούσαν τους… εκτοξευτήρες πυραύλων.
Κλείσαμε τις κερκίδες γιατί η αστυνομία αδυνατεί να ελέγξει μετακινήσεις είτε από άλλο νομό είτε από γειτονιά σε γειτονιά. Μπήκαν συγγενείς και φίλοι οπότε αν έχουμε εντάσεις να τις λύσουμε ως οικογένεια. Δέκα διμοιρίες για να ελέγχουν 150 άτομα.
Το επόμενο στάδιο δε μπορεί να είναι άλλο, από το να σταματήσουμε εντελώς το θεσμό – όπως κάποτε το Σούπερ Καπ και το Λιγκ Καπ – ούτως ώστε να απαλλαχθούμε από χρονοβόρες επίπονες συσκέψεις οργάνωσης του ανοργάνωτου. Προφανώς και για να σταματήσουν οι λαοί του κόσμου να μας χρησιμοποιούν ως παράδειγμα προς αποφυγή για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα σπορ.
Άλλωστε περίπου η ίδια διαδρομή έχει επιλεγεί και στο μπάσκετ…
Πλήρης ανικανότητα διοργάνωσης ενός κανονικού αγώνα όταν υπάρχει αντιπαλότητα δύο συλλόγων.
Υ.Γ. Η λύση της διεξαγωγής των τελικών στο εξωτερικό ασφαλώς και θα προσφέρει έναν κανονικό αγώνα. Μιας εντελώς ανίκανης ακόμη και για τα στοιχειώδη χώρας.