ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 3 Σεπτεμβρίου 2006, ο Άντρε Άγκασι έχοντας ηττηθεί στον 3ο γύρο του Αμερικανικού Όπεν από τον Μπέντζαμιν Μπέκερ, ολοκλήρωσε με αλησμόνητο επίλογο τη σπουδαία καριέρα του.
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ πριν από δεκατέσσερα χρόνια…
Ήταν τότε που όπως ο ίδιος είπε αργότερα έζησε τη μεγαλύτερη στιγμή του σε κορτ του τένις. Ήταν ο εμπνευσμένος λόγος για τους τίτλους τέλους στην καριέρα του!
Ξύνοντας το ξυρισμένο κεφάλι του, έστρεψε το βλέμμα του προς το κοινό, προσπάθησε να χαμογελάσει αλλά του βγήκε κλάμα και με φωνή που πνιγόταν από τα συναισθήματα κατάφερε να ψελλίσει τις –ίσως – ομορφότερες λέξεις που έχουν ακουστεί ακόμη και σήμερα στον αθλητικό κόσμο.
«Ο πίνακας σήμερα λέει ότι έχασα. Αυτό που δε λέει είναι αυτό που βρήκα. Τα τελευταία 21 χρόνια βρήκα αφοσίωση. Με τραβήξατε στη ζωή και στα κορτ. Βρήκα έμπνευση. Μου δώσατε θέληση να πετύχω, κάποιες φορές ακόμη και στις χειρότερες στιγμές μου. Βρήκα και γενναιοδωρία. Μου δώσατε τους ώμους σας να στηρίζομαι, να φτάσω στο όνειρα μου. Όνειρα στα οποία δε θα έφτανα ποτέ χωρίς εσάς. Τα τελευταία 21 χρόνια βρήκα εσάς και θα έχω εσάς και την ανάμνηση σας μαζί μου για το υπόλοιπό της ζωής μου»!
Σύντομο, θεαματικά συνοπτικό, ευαίσθητο, ήταν μια κατάθεση καρδιάς πενήντα δευτερολέπτων…
Αμέσως μετά κάθισε στη θέση του, μάζεψε γρήγορα τα πράγματα του. Είχε διώξει πια από πάνω του το βάρος για το μετέωρο βήμα πάνω από την άβυσσο, το άνοιγμα της οποίας καλείται να δρασκελίσει στο τέλος της καριέρας του κάθε αθλητής αυτού του διαμετρήματος.
Ο Άγκασι όμως έδειξε σαν από καιρός προετοιμασμένος. Όταν κοίταξε την άβυσσο, δεν είδε σκοτάδι αλλά φως. Εκείνο που του πρόσφερε η λάμψη στα μάτια των 23.000 θεατών στις κερκίδες του «Άρθουρ Ας» και των εκατομμυρίων σε όλο τον πλανήτη που έβλεπαν εκείνη τη στιγμή!
Όσο για τα λόγια του; Η ηχώ τους ακόμη αντηχεί…