Λουτσέσκου «Θέλω Πρωτάθλημα και Κύπελλο στην Ελλάδα»

Ο Ραζβάν Λουτσέσκου αναδείχτηκε ως ο κορυφαίος προπονητής στη χώρα του από αθλητική ιστοσελίδα για το 2018. Μια ιδιαίτερα τιμητική διάκριση καθώς η συγκεκριμένη διαδικασία αποτελεί θεσμό στη χώρα του. Εκπρόσωποι της ιστοσελίδας βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη για να του το παραδώσουν κι επί τη ευκαιρία πραγματοποίησαν μια μεγάλη κουβέντα μαζί του. Ο 49χρονος τεχνικός ευχαρίστησε για την ιδιαίτερη τιμή που του έγινε σχολιάζοντας μόλις πήρε το βραβείο στα χέρια του: «Φαίνεται καλό (σ.σ. γέλια). Πόσα τέτοια έχει ο πατέρας μου; Τέσσερα; Πρέπει ακόμη να πάρω το πρωτάθλημα. Τότε θα είμαι πλήρης».

– Ανταγωνίζεστε με τον Μιρτσέα;

«Δεν το ήθελα και δεν το θέλω ποτέ. Δε ζω για τα μεμονωμένα βραβεία, προτιμώ το πρωτάθλημα, αλλά μπορώ να παραδεχτώ ότι είμαι πολύ ευτυχής που κερδίζω μια τέτοια διάκριση. Είναι η αναγνώριση μιας δουλειάς. Εντάξει, υπάρχουν και πολλοί άλλοι προπονητές σε χαμηλότερο επίπεδο που κάνουν εξαιρετική δουλειά, αλλά οι οποίοι αποτυγχάνουν να πάρουν αυτά τα πλεονεκτήματα επειδή δεν είναι σε μεγάλη ομάδα».

– Θα του το πείτε;

«Θέλω να διαβάσει γι’ αυτό κι έπειτα θέλω να δω το πρόσωπό του όταν διαβάζει αυτή τη συνέντευξη. Σίγουρα, θα είναι πολύ περήφανος και πολύ χαρούμενος. Ξέρω πως όλη η οικογένεια είναι υπερήφανοι γι ‘αυτόν, για μένα, είμαστε υπερήφανοι ότι μεγάλωσα και μου μετέδωσε κάποιες βασικές αξίες και είναι καλό όλοι να θυμούνται πως ο γιος του πήρε απ’ αυτόν.

– Είναι ενοχλητική η φράση «ο γιος του μπαμπά»;

(γέλια)
Θα είμαι πάντα το αγόρι του πατέρα μου, αν και με διασκεδάζει! Ναι, είμαι υπερήφανος για αυτό, μου έχει περάσει ως ένας τρόπος ύπαρξης, μ’ έχει εκπαιδεύσει και θα του είμαι πάντα ευγνώμων. Το μόνο που έχω είναι οι ευχαριστίες του. Ήμουν σε θέση να κάνω επιλογές, να πάω σε μικρές ομάδες που έχουν μια προσωπικότητα, μου έμαθε να μην συμβιβάζομαι, να λαμβάνω αποφάσεις που πιστεύω ότι έχουν δίκιο κι αυτός φρόντισε γι’ αυτό. Κι αυτό οφείλεται σε αυτόν! Αν αφήσω το ποδόσφαιρο τώρα, θα είμαι εντάξει χωρίς να κάνω τίποτα, παίζοντας τένις και τρέχοντας μέσα στο πάρκο. Κι αυτό οφείλεται σε αυτόν. Σ ‘αγαπώ, μπαμπά!»

– Είναι περήφανος για σας; Με την έννοια ότι εργάζεστε στο εξωτερικό, παίρνετε ένα βραβείο στη χώρα που ίσως δεν σας έχει εκτιμήσει ποτέ;

«Ναι, είναι αλήθεια αυτό που λέτε. Είναι πιο περίπλοκο για να το αναλύσουμε. Ευχαριστώ για το βραβείο, τώρα θέλω το πρωτάθλημα και το Κύπελλο στην Ελλάδα και στη συνέχεια να πάρω το δρόμο μου. Οπότε …το σφύριγμα της λήξης μετά την κατάκτηση του τίτλου, να πάρω το σακάκι μου, δεν πρόκειται μου γλιστρήσει και να πάω σπίτι μου. Αυτό θέλω, ησυχία!».

– Γιατί; 

«Επειδή το κόστος είναι μεγάλο. Όταν κερδίζεις όλα είναι φυσιολογικά, όταν χάνεις όμως σε μια μεγάλη ομάδα όπως είναι ο ΠΑΟΚ όλα είναι δύσκολα. Η ευτυχία σου τότε είναι μια τεράστια σιωπή που εγκαθίσταται στην καρδιά σου και το μόνο που υέλεις είναι να πας σε μια γωνία μακριά από όλους και όλα».

– Αν κατακτήσετε το πρωτάθλημα με τον ΠΑΟΚ θα είναι πιο σημαντικό από την πορεία με τη Ραπίντ στο UEFA τη σεζόν 2005-2006;

«Δε συγκρίνονται. Μιλάμε για έναν τίτλο σε μια ξένη χώρα μετά από 33-34 χρόνια για την ομάδα. Σε μια περίπλοκη κατάσταση που θα έρθει μετά τον πρώτο τίτλο (υψώνει τη φωνή), επειδή τηνπροηγούμενη σεζόν ήταν και πάλι δικό μας!, Αλλά είχε κλαπεί επειδή το κέρδισε στο γήπεδο ο ΠΑΟΚ. Το χάσαμε με απίστευτο τρόπο! Η Θεσσαλονίκη δε θα το ξεχάσει ποτέ!»

Και συνέχισε αναφορικά με το μέλλον του, απαντώντας στην ερώτηση για το αν θα επέστρεφε στη Ρουμανία να εργαστεί: «Με μεγάλη χαρά. Αλλά τώρα δεν είναι η ώρα. Αν μπορώ να σταθώ έξω, θα προσπαθήσω να μείνω όσο το δυνατόν περισσότερο. Εάν υπάρχει μια πιθανότητα να επιστρέψω, θα επιστρέψω».

– Ποιός σας «βάφτισε» στρατηγό στην Ελλάδα;

«Κάποιοι μέσα από την ομάδα μου, που ασχολούνται με τον Τύπο. Το μόνο πράγμα που με ενδιαφέρει είναι να κερδίσω τον τίτλο, τότε τη νύχτα μετά τη νίκη θα πάω στο κρεβάτι στις 4:00 το πρωί και στη συνέχεια θα ξυπνήσω ανακουφισμένος! Ούτε χαρούμενος, ανακουφισμένος. Διαφορετικά, σας λέω, το πράγμα που μισώ περισσότερο στη ζωή είναι η νύχτα μετά από μια ήττα. Είναι τρομερό. Το σώμα μου καίγεται, δεν μπορώ να κοιμηθώ, είναι τρομακτικό, ξυπνάω με εφιάλτες σε δέκα λεπτά».

– Σε εκείνες τις στιγμές δε θα θέλατε ν’ αλλάξετε δουλειά;

«Ναι. (γέλια) Πάντα λέω, ‘φεύγω στο τέλος του χρόνου’. Είναι μια σκέψη που έχει περάσει από το μυαλό μου».