Ο ΠΑΟΚ κατάφερε ν’ αφήσει δύο βαθμούς στη Λάρισα ή μάλλον οφείλει να είναι ευχαριστημένος που έφυγε από το «Αλκαζάρ» με έναν, αφού στο 96’ μ’ εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Βιεϊρίνια ισοφάρισε σε 1-1 (69’ Πινακάς).
Τί κι αν εξ αρχής, μέχρι το χρονικό σημείο που δέχτηκε το γκολ, ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του ματς χάνοντας τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλην; Τί κι αν τελείωσε το ματς με 17 τελικές έναντι 5 των γηπεδούχων, εκ των οποίων οι έντεκα ήταν με σουτ εντός μεγάλης περιοχής έναντι … ενός, δηλαδή του γκολ; Τί κι αν εκτέλεσε δώδεκα κόρνερ έναντι δύο; Τί κι αν είχε τη συντριπτική κατοχή της μπάλας στο μεγαλύτερο μέρος της αναμέτρησης; Το αποτέλεσμα ήταν πως για όλα τα παραπάνω εισέπραξε έναν βαθμό κι αυτόν στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων απέναντι στην προτελευταία ομάδα της βαθμολογίας.
Για μια ομάδα που θέλει να υποστηρίζει πως ο στόχος της είναι το πρωτάθλημα τα παραπάνω δεν επιτρέπονται. Τα διαρκή σκαμπανεβάσματα στην απόδοση βασικών της ποδοσφαιριστών δεν επιτρέπονται. Η αδράνεια, η χαλαρότητα και η πληθώρα λαθών δεν επιτρέπονται. Το να χάνει τις σταθερές της αντί να τις αυξάνει από ματς σε ματς δεν επιτρέπεται. Το να μη βγάζει αντίδραση στις δύσκολες στιγμές δεν επιτρέπεται. Το να προσπαθεί ν’ αντιστρέψει την εις βάρος της κατάσταση με άναρχο τρόπο δεν επιτρέπεται. Κι οι … δικαιολογίες απαγορεύονται, εφόσον – επαναλαμβάνω – θέλει ο οιοσδήποτε πως στοχεύει την κορυφή.
Και για να μην εθελοτυφλεί κανείς, η συγκεκριμένη ομάδα έχει αρκετές από δαύτες, ειλικρινείς και τεκμηριωμένες. Μόνον που βάσει αυτών ορίζονται κι οι πραγματικές της δυνατότητες βάσει και των λοιπών συνθηκών. Μια νέα ομάδα, που δομήθηκε το περασμένο καλοκαίρι, από άλλην τεχνική ηγεσία, με άλλο αγωνιστικό στιλ και σχηματισμό, που κλήθηκε μεσούσης της περιόδου ν’ αλλάξει αγωνιστικές συνήθειες και που βάσει των επιλογών που είχαν προηγηθεί, το έμψυχο δυναμικό της είτε αδυνατεί είτε δεν είναι αυτό που χρειάζεται η νέα τάξη πραγμάτων.
Ακόμη κι έτσι όμως, δεν είναι δυνατόν να περιμένει κανείς – αν όχι τα πάντα – τα περισσότερα στην επίθεση από έναν 18χρονο ή να έχει ελάχιστες βοήθειες μεσοεπιθετικά – και δημιουργικά και εκτελεστικά – από τη … «ραχοκοκκαλιά» της ομάδας, δύο ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στον άξονα κι αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους ανάμεσα στην άμυνα, τα χαφ και τη μεσοεπιθετική γραμμή. Όταν κάποιος ή κάτι δεν αποδίδει σωστά οι υπόλοιποι αναγκάζονται σε υπερπροσπάθεια για να καλυφθούν τα κενά και να ξεπεραστούν οι όποιες αντιξοότητες.
Έτσι όμως υστερούν σε διάρκεια με συνέπεια στο τελευταίο μέρος του κάθε αγώνα να επέρχεται η κατάρρευση και να υιοθετείται το πλέον άναρχο στιλ με μακρινά «γεμίσματα». Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για κάτι πλέον ουσιαστικό παραγωγικά αλλά τα τελειώματα από Γιαννούλη και Τζόλη στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, αμφότεροι με κεφαλιές, ήταν απογοητευτικά. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν η επικείμενη ενίσχυση μέσα από την τρέχουσα μεταγραφική περίοδο θα σταθεί ικανή ν’ αλλάξει δραστικά την ομάδα. Μόνον ο χρόνος θα δείξει.
Είναι ένα πλάνο που στηρίζεται και θα συνεχίσει να στηρίζεται πάνω σ’ ένα νέο προπονητή σ’ αυτό το επίπεδο και που και αυτός χρειάζεται τις παραστάσεις και τη διαρκώς προοδευτική εμπειρία για να προχωρήσει σε μια αποτελεσματική και με καλύτερα αντανακλαστικά διαχείριση αγώνων. Φέτος, ο «Δικέφαλος» βρέθηκε τέσσερις φορές πίσω στο σκορ, με ΑΕΚ, ΠΑΣ Γιάννινα, Άρη και ΑΕΛ με απολογισμό μια νίκη, δύο ισοπαλίες και μια ήττα. Χωλαίνει σημαντικά όταν βρίσκεται πίσω στο σκορ, χάνει τον χαρακτήρα του και την ψύχραιμη σκέψη, που τόσο καθοριστική κι απαραίτητη είναι στην προσπάθεια αντιστροφής των δεδομένων.
Συνοψίζοντας, ο ΠΑΟΚ αυτήν τη χρονική στιγμή είναι μια ομάδα που τελεί υπό κατασκευή. Θα ήταν φρόνιμο έτσι ν’ αντιμετωπιστεί, με ψυχραιμία και προτεραιότητα στην ορθολογική δημιουργία του, κομμάτι-κομμάτι προσέχοντας να μη χάσει ακόμη κι αυτό μέσα στην πίεση του αποτελέσματος και της βραχυπρόθεσμης επιτυχίας μεν αλλά με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης και τερματισμό δε. Καλή συνέχεια, καλή δύναμη …