Η πρόοδος μιας ομάδας μετριέται με ένα σωρό δείκτες, όχι μόνο με τις νίκες και τις ήττες που γράφονται στην κατάταξη. Παίκτες που βελτιώνονται, προσθέτουν επιπλέον πράγματα στο ρεπερτόριο τους, μασκαρεύουν ή σβήνουν κάποιες από τις αδυναμίες τους, χημεία που αποκτάται, αυτοματισμοί που γίνονται επίκτητα αντανακλαστικά, καλές συνήθειες που αποκτώνται.
Σε μια χρονιά που ο Ολυμπιακός έγινε ξανά κανονική ομάδα, που ήταν εξ΄ ορισμού ιδιαίτερη όπως είναι πάντα τα τελευταία χρόνια των παικτών – θρύλων, που η θαλπωρή της έδρας δεν φέρνει πια 2-3 παραπάνω νίκες, οι ερυθρόλευκοι έχουν πάρει καλούτσικο βαθμό σε κάποιους τομείς, σε κάποιους η ανέλιξη υπήρξε υποτυπώδης, σε άλλους υπήρξε στασιμότητα. Για κακή του τύχη, στην αδυναμία του να προσεγγίζει τα παιχνίδια με την ίδια ένταση ανεξαρτήτως συνθηκών και περιστάσεων έχει παραμείνει, όλη τη χρονιά και με ελάχιστες εξαιρέσεις, θλιβερά μεταξεταστέος.
Προφανώς η χθεσινή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Γιώργος Μπαρτζώκας ανέφερε στο ημίχρονο πως «μας λείπει η σκληράδα» ή πως «το κάνουμε πολύ εύκολο για τον αντίπαλο». Για τους ξεχασιάρηδες, η τελευταία φορά ήταν στη εντός έδρας ήττα από τον Παναθηναϊκό.
Φυσικά οι τραυματισμοί και κυρίως τα δομικά προβλήματα της έλλειψης ενός επιπλέον γκαρντ με δημιουργικό ταλέντο και ενός αμυντικογενούς 7-footer δεν κάνουν πιο εύκολη την κατάσταση, όμως αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος να προσπαθεί κανείς σε σταθερή βάση να καλύψει μέρος του χάντικαπ στη βάση της αγωνιστικότητας και της σκληράδας – όχι το αντίθετο.
Ουδείς στο επιτελείο της ομάδας έχει καταφέρει να δώσει μια αληθοφανή έστω απάντηση στο ερώτημα του ενός εκατομμυρίου της φετινής σεζόν: γιατί ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να δράσει, πριν αναγκαστεί να αντιδράσει. Το θέμα είναι προφανώς ανάμεσα στα κυρίαρχα για το τεχνικό επιτελείο, το οποίο ως το τέλος της σεζόν θα πρέπει να αποφασίσει ποιος έχει την νοοτροπία που απαιτείται σε αυτό το επίπεδο και ποιος όχι. Φυσικά η κουλτούρα μιας ομάδας χτίζεται καθημερινά και απαιτεί χρόνο μέχρι να εγκαθιδρυθεί, όμως η εξίσωση διαβάζεται και ανάποδα: δεν μπορείς να φτιάξεις μια πνευματικά σκληρή ομάδα χωρίς πνευματικά σκληρούς τύπους.
Η μνημειώδης χθεσινή αντεπίθεση απέναντι στην δύο φορές καλύτερη από αυτόν, αλλά σε μεταβατική περίοδο και ζαλισμένη από τις σκοτούρες και αναποδιές ΤΣΣΚΑ θα ήταν μια όμορφη αναλαμπή, όπως όταν τρως ένα λαχταριστό επιδόρπιο χωρίς να έχεις χορτάσει από το κυρίως γεύμα. Με τον Σλούκα να παγιδεύεται από την αντίπαλη άμυνα και εν τέλει να βραχυκυκλώνει (6 λάθη), τους Χάρισον-Τζένκινς-Λαρεντζάκη να προσφέρουν μαζί 4(!) πόντους με 1/9 σουτ και τον Σπανούλη μοναδικό διακριθέντα αν και άστοχο, ήταν μάλλον στα όρια του μπασκετικού θαύματος που ο Ολυμπιακός κατάφερε να δαμάσει την αρκούδα πριν της χαρίσει τη νίκη στο φινάλε, όταν ο αρχηγός έπεσε άτσαλα πάνω στον b
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έπαιξε το χαρτί του ψηλού σχήματος, ο Βεζένκοφ ανταποκρίθηκε, ο Ζαν Σαρλ ανέβασε τον δείκτη αθλητικότητας από το «4» και μαζί βοήθειες στον Έλις και ο υπέροχος Μακίσικ βάλθηκε να κλέβει μπάλες όταν ο ορίζοντας των Ρώσων μίκρυνε και η κυκλοφορία της μπάλας δεν ήταν πια υπόθεση ρουτίνας. Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός βρήκε στο ανοιχτό γήπεδο πόντους και αυτοπεποίθηση, από αυτούς που μετατρέπουν οποιαδήποτε μέτρια και δυσλειτουργική επίθεση να θυμίζει καλοκουρδισμένη ορχήστρα. Την ίδια στιγμή αποτυπώθηκε για άλλη μια φορά πόσο κομβική ήταν η απώλεια του Κώστα Παπανικολάου, το μέγεθος και τα χαρακτηριστικά του οποίου ήταν σε θέση να μασκαρεύουν πολλές από τις εγγενείς αδυναμίες του ρόστερ.
Στο τέλος της ημέρας, η μυθολογία των αγώνων Ολυμπιακού και ΤΣΣΚΑ διανθίστηκε με ένα ακόμα ξεχωριστό κεφάλαιο, ακόμα και αν ο Γιώργος Πρίντεζης δεν έβαλε μπάζερ-μπίτερ-τρίποντο-πεταχτάρι, να το λες και να μη σε πιστεύουν και να σου πετούν πατσαβούρες σε είκοσι χρόνια από τώρα. Ο Αντρέι Βατούτιν έδωσε ρεσιτάλ class με τις δηλώσεις του, ο Δημήτρης Ιτούδης σχεδιάζει δεύτερη προετοιμασία λίγο πριν έρθει η άνοιξη, ο Κώστας Κουφός θα παλέψει να πετάξει τη σκουριά από πάνω του και οι Πειραιώτες να αποφύγουν στην Βιτόρια το χειρότερο αρνητικό σερί τους στην Ευρωλίγκα.