Ταλαντούχος, ακαταμάχητος γόης και την ίδια στιγμή, μαχητικός αριστερός και ενεργός πολίτης, που πλήρωσε τις ιδέες του με διώξεις, ένας άνθρωπος προικισμένος με σπάνια ευγένεια, γενναιοδωρία, ταπεινότητα και χιούμορ.
Λέγεται ότι, ο Δημήτρης Χορν είχε στοιχηματίσει στην επιτυχία του Αλεξανδράκη. Τόσο σίγουρος ήταν για το ταλέντο του 17χρονου νεαρού που έδινε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο.
Από την πρώτη του εμφάνιση στην Επίδαυρο το 1954, μέχρι τους ρόλους του στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, τη βραβευμένη«Συνοικία το Όνειρο» που έφερε τη σκηνοθετική σφραγίδα του και τις ερμηνείες του στο θέατρο -περισσότερα από εκατό έργα- ο Αλεξανδράκης υπήρξε ένας μεγάλος ηθοποιός.
«… Είτε έπαιζε τραγωδία είτε κλασικό δράμα είτε μοντέρνο θέατρο είτε κωμωδία ηθών είτε φάρσα είτε μπουλβάρ, επέβαλλε τον κωδικό του, τον έξοχο εσωτερικό του ρυθμό, τη λιτότητα των μέσων που η συμπύκνωση της πείρας απέδιδε πολλαπλάσια μιμητικά σήματα, επέβαλλε στους συμπαίκτες του ένα ευγενές γούστο που διέκρινε την εν γένει αγωγή του και προσέδιδε στους ρόλους του ένα βάθος και μια στοχαστική διάσταση» έγραφε ο Κώστας Γεωργουσόπουλος στον πρόλογο του λευκώματος «Αλέκος Αλεξανδράκης. Ευχαριστώ…» (εκδ. «Αγκυρα», 2003).
Ένα ελάχιστο δείγμα της ματιάς του για την τέχνη του και τη ζωή ήταν τα λόγια του σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην «Καθημερινή», το 1998, όταν μετά από 40 ολόκληρα χρόνια, πάτησε ξανά στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με το έργο της Λουίζ Πέιτζ «Σαλόνικα». «[…] Δεν ήρθα για να μείνω. Είμαι πολύ μεγάλος πια για να ανήκω κάπου. Δεν μ’ ενδιαφέρει να βρίσκομαι συνέχεια στο σανίδι, αλλά αυτή είναι η δουλειά μου και δεν θα μπορώ να ζήσω αν δεν την κάνω. Όσο για φιλοδοξίες, δεν είχα ποτέ…» είχε πει.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr