Αυθεντικότητα, συγκίνηση, και στιγμιότυπα από το έργο και τις απόψεις του Πιερ Πάολο Παζολίνι μοιράστηκε με Έλληνες δημοσιογράφους και σκηνοθέτες ο Νινέττο Ντάβολι, ο πρωταγωνιστής των περισσότερων ταινιών του πολυσχιδούς κινηματογραφιστή, ποιητή, συγγραφέα. Μαζί του και ο φωτογράφος Ρομπέρτο Βίλλα στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στην ιταλική πρεσβεία, παρουσία του πρεσβευτή Λουίτζι Μάρρας. Την αφορμή της επίσκεψης τους στην Αθήνα δίνει το αναδρομικό αφιέρωμα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος « Pier Paolo Pasolini ο μεγάλος αιρετικός» για πρώτη φορά με όλες τις ταινίες του κινηματογραφιστή σε αποκατεστημένες κόπιες.
«Φαντάσου Νινέττο… Αν ανέβαινες σ’ ένα μπαλκόνι θα παρατηρούσες να περνούν από κάτω διαφορετικές κοινωνικές τάξεις- εργάτες, αγρότες, μικροαστοί, μεγαλοαστοί. Σήμερα τι βλέπεις; όλοι ίδιοι, όλοι ισοπεδωμένοι, στρατιωτάκια του καταναλωτισμού που θα γίνουν στρατός. Ένα σύστημα εν εξελίξει που μάς μετατρέπει σε ρομπότ. Αν θέλουμε να γίνουμε απλοί άνθρωποι και ειλικρινείς πρέπει να ξεκινήσουμε από το μηδέν, να αρχίσουμε να οργώνουμε την γη μας όπως γινόταν παλιά» είχε πει κάποτε ο Πιερ Πάολο Παζολίνι στον Νινέττο Ντάβολι, ηθοποιό του και μεγάλο του έρωτα . Και μ ‘ αυτά τα λόγια, ο Ντάβολι απάντησε σε ερώτηση για το ποιο κατά τη γνώμη του θα ήταν το βλέμμα του Παζολίνι στην ιταλική κοινωνία στις μέρες μας. Ο Παζολίνι, ανάμεσα σ’ άλλα, παρέμεινε πολέμιος του πλήρους καταναλωτισμού και της συνεπακόλουθης πολιτισμικής ομογενοποίησης.
Η ρετροσπεκτίβα της Ταινιοθήκης σε συνεργασία με την ιταλική πρεσβεία, δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ανακαλύψουν οι νεότεροι το έργο του Παζολίνι και να το απολαύσουν οι παλιότεροι, συμπληρώνοντας τις γνώσεις τους γύρω από το παζολινικό κινηματογραφικό σύμπαν που επέδρασε καθοριστικά στον τρόπο με τον οποίο οι πιστοί οπαδοί του βλέπουν τον κόσμο, βλέπουν τον κινηματογράφο.
«Ο Πιερ Πάολο υπήρξε ένας μεγαλειώδης άνθρωπος, μέγας σε ό,τι καταπιανόταν. Αγαπήθηκε όσο και μισήθηκε επειδή ασχολούνταν με πολλές πτυχές της κοινωνίας και προκαλούσε ακραία συναισθήματα. Παρότι ο ίδιος ήταν ένας γλυκός άνθρωπος, διόλου επιθετικός, ιδιαίτερα ευγενής στον τρόπο που δούλευε με τους συνεργάτες του και με βαθιά στοργή για όλα τα ζωντανά πλάσματα, ακόμα και σε σκύλους» είπε ο Νινέττο Ντάβολι σκιαγραφώντας τον δικό του Παζολίνι και μέντορά του. ΄Ηταν μόλις 15 ετών όταν τον γνώρισε τυχαία το 1963 σ’ ένα γύρισμα στα περίχωρα της Ρώμης όπου ο αδελφός του δούλευε στα σκηνικά της ταινίας. Πλησίασε το συνεργείο από περιέργεια και βρέθηκε μπροστά στον σκηνοθέτη.« Ήμουν μικρός, ντροπαλός, από φτωχή οικογένεια της Καλαβρίας, αφήστε που δεν είχα ιδέα από κινηματογράφο. Εκείνος μου χαμογέλασε, χάιδεψε τις μπούκλες των μαλλιών μου. Κάτι συνέβη μέσα μου, μ’ έκανε να νιώσω ασφάλεια, σιγουριά».
Εκείνη η συνάντηση έμελλε ν’ αλλάξει τη ζωή του τότε νεαρού Ντάβολι ο οποίος έκανε την πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση στη μικρού μήκους Ρικόττα (1962-63) του Παζολίνι και εν συνεχεία στο αξεπέραστο «κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο» (1964) σ΄ ένα μικρό ρόλο χωρίς λόγια. «Τι είδε εκείνος σ΄εμένα; φαντάζομαι την αθωότητα και την πονηριά ενός νεαρού παιδιού» είπε χαρακτηρίζοντας τη συνάντηση τους «ένα θαύμα από το οποίο προέκυψε μια δυνατή φιλία κι ένα προνομιακό περιβάλλον για μένα ».
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr