Σε μια από τις χειρότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας της χώρας, όπου περισσότεροι από ογδόντα ανθρώπους έχασαν τις ζωές τους με τραγικό τρόπο, πολλοί περισσότεροι τραυματίστηκαν, αρκετοί αγνοούνται, άλλοι έχασαν τα σπίτια τους κι άλλοι (απλός κόσμος, παθόντες κι εθελοντές, πυροσβέστες, τραυματιοφορείς και γιατροί, στρατιώτες, ναυτικοί και πολλοί άλλοι) παρέμειναν στους τόπους της τραγωδίας να πασχίζουν για να περισώσουν ότι (περι)σώζεται, αναγκαστικά υπήρξε και το … ποδόσφαιρο. Σ’ ένα σκηνικό απόλυτα συνυφασμένο με την οδυνηρή ιδιαιτερότητα της ημέρας, με απόλυτο σεβασμό στον πόνο των παθόντων, με σχετικά μηνύματα πένθους και οργής κι ενός λεπτού σιγής γιατί ο αδόκητος πόνος είναι πάντα σιωπηλός. Το απόλυτο πένθος …
Ενας πόνος για όλα τα παραπάνω κι ακόμη περισσότερα αλλά κυρίως γιατί όλο αυτό μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Μια τεράστια ανθρωποθυσία που δεν μπορεί να περικλείει μέσα της τίποτα καλό και τίποτα αισιόδοξο, παρά τη συσπείρωση, την αντίδραση της συντριπτικής πλειοψηφίας που επέδειξε αλληλεγγύη κι έμπρακτη έγνοια. Παρά τις προσφορές σε χρήματα, είδη πρώτης ανάγκης κι ότι άλλο μπόρεσε να συνεισφέρει ο κάθε ένας, όπως έκαναν κι οι διοικούντες την ΠΑΕ ΠΑΟΚ προσφέροντας τις εισπράξεις της αναμέτρησης με τη Βασιλεία. Πάρα μα πάρα πολύ σημαντικές κινήσεις ανθρωπιάς από όλους, όμως οι ζωές πολλών (συν)ανθρώπων δεν πρόκειται να είναι ποτέ πια ίδιες. Καλή δύναμη να έχουν και αντίστοιχα κουράγια, όσο αυτό μπορεί να είναι δυνατό …
Και κάπου εδώ, αν κάποιος έχει συνηθίσει να βάζει τον εαυτό του στη θέση του άλλου, αναρρωτιέται για όλους αυτούς που είτε προκάλεσαν όλην αυτήν την τραγωδία, είτε γι’ αυτούς που δεν μπόρεσαν να την αποτρέψουν (σ.σ. μακριά από κάθε απόχρωσης πολιτική πλευρά), πώς μπορούν κι ανέχονται τους εαυτούς τους; Πώς μπορούν και συνεχίζουν τις ζωές τους; Συνείδηση; Τσίπα; Τίποτα; Ρητορικά ερωτήματα με τις απαντήσεις να δίνονται καθημερινά, ειδικά μέσα στο – ανεξέλεγκτο – διαδίκτυο με τα παραδείγματα να είναι … αναρίθμητα.
Μέσα σ’ αυτήν την κάκιστη συγκυρία κι από τη στιγμή που οι αρμόδιες αρχές αποφάνθηκαν πως ο αγώνας του ΠΑΟΚ με τη Βασιλεία έπρεπε να διεξαχθεί κανονικά, δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Οι δυο ομάδες, μπήκαν στην κατάμεστη Τούμπα για το πρώτο ενενηντάλεπτο του Β’ προκριματικού γύρου για το Champions League. Το τελευταίο σφύριγμα του βρετανού διαιτητή, Ρόμπερτ Μάντλεϊ, βρήκε τον Ραζβάν Λουτσέσκου και τους ποδοσφαιριστές του νικητές 2-1 (32’ Κάνιας, 80’ Πρίγιοβιτς – 82’ Αγέτι) και με ένα ελαφρύ προβάδισμα εν όψει του αγώνα της επόμενης Τετάρτης στη Βασιλεία αυτή τη φορά. Ενα πλεονέκτημα που θα ήταν πολύ πιο ισχυρό, αν μια στιγμή ολιγωρίας, δυο λεπτά μετά το τέρμα του διεθνή Σέρβου επιθετικού, δεν κόστιζε τη μείωση του σκορ. Αλλά ακόμη κι έτσι η αίσθηση της ικανοποίησης συνολικά ήταν μεγαλύτερη κι αυτή του … «θυμού» για το «φτηνό» γκολ που δέχτηκε ο «Δικέφαλος» μικρότερη.
Ηταν ο πρώτος επίσημος αγώνας της σεζόν, απέναντι σε μια ομάδα με σπουδαία εμπειρία στη διοργάνωση, με συγκεκριμένες αγωνιστικές λύσεις και συνδυάστηκε με ένα θετικό αποτέλεσμα. Δεν είναι δα και λίγο αλλά αυτό από μόνο του δεν προσφέρει τίποτα. Υπάρχει ακόμη ένα ενενηντάλεπτο, που σαφώς και θα είναι πιο δύσκολο, πιο απαιτητικό από τη στιγμή που δε θα υπάρχει το περαιτέρω περιθώριο και για τους δυο, στην έδρα του αντιπάλου όπου κι αναμένεται να βρεθούν χίλιοι οκτακόσιοι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Ναι, το παρελθόν έχει δείξει πως η συγκεκριμένη ομάδα έχει πάρει τις μεγαλύτερες προκρίσεις της μακριά από την έδρας της, όμως μεγαλύτερη σημασία έχει το παρόν και το μέλλον. Κι αυτό εν προκειμένω το ορίζουν ο Ραζβάν Λουτσέσκου κι οι ποδοσφαιριστές του.
Μια ποδοσφαιρική «μηχανή» που με κάποιες διαφοροποιήσεις σε σχέση με πέρσι, αναζητά τις περσινές υψηλές στροφές της σε διάρκεια. Αναζητά τη συνοχή και τις συνεργασίες που δε θα επέτρεπαν να βγει η ευκαιρία του Στόκερ στο 12’, με την μπάλα να φεύγει λίγο άουτ ή αυτήν στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους με την κάθετη του Ντιε στον Αγέτι, που σημάδεψε ψηλά, πάνω από την εστία του Πασχαλάκη. Αυτές τις υψηλές στροφές που έδειξε στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα αποδίδοντας ποδόσφαιρο κυριαρχίας, με οργάνωση σε ανάπτυξη και άμυνα. Με πίεση από τα πρώτα μέτρα της αντίπαλης περιοχής – κομμάτι στο οποίο ανάλωσαν πολλές δυνάμεις όλοι μεσοεπιθετικά, Λημνιός, Πέλκας, Ζαμπά, Πρίγιοβιτς – και μ’ ετοιμότητα να αξιοποιήσει άμεσα την εκ νέου κατοχή της μπάλας, όπως συνέβη στο δεύτερο γκολ με τον Πρίγιοβιτς να φεύγει στον ελεύθερο χώρο, να τροφοδοτεί τον Λημνιό στην πτέρυγα και στην … ανταπόδοση του νεαρού ο Σέρβος να σκοράρει. Να ‘ξερε κανείς πόσες φορές έγινε και ξαναέγινε η συγκεκριμένη ή ελαφρώς παρόμοιες ασκήσεις στην προετοιμασία, με στόχο η επανάληψη να καταστήσει «κτήμα» των ποδοσφαιριστών τη συγκεκριμένη ποδοσφαιρική λογική.
Αυτές τις υψηλές στροφές μέσα από τις οποίες αναδεικνύονται νέα πρόσωπα και νέοι πρωταγωνιστές, όπως ο Κάνιας. Ο Ισπανός αμυντικός χαφ που αποδεικνύει πως συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε στις αρχές Μαίου κι επιβεβαιώνει ότι η πολύ καλή του εικόνα στην προετοιμασία δεν ήταν προσωρινή. Βασικό συστατικό στην κυριαρχία της μεσαίας γραμμής – στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα – με ιδανικό παρτενέρ τον Μαουρίσιο, απείλησε στο 25’ με εξαιρετική ενέργεια και τελείωμα με το αριστερό (!) υποχρεώνοντας τον Ομπλιν να διώξει σε κόρνερ, κάτι που δεν μπόρεσε να κάνει ο τερματοφύλακας των Ελβετών επτά λεπτά μετά στον … «κεραυνό» που εξαπέλυσε ο ίδιος ποδοσφαιριστής από πολλά μέτρα έξω από την περιοχή. Πρωταγωνιστές όπως ο Λημνιός κι ο Ζαμπά, είκοσι και δέκα εννιά χρονών αντίστοιχα, που πήραν την ευκαιρία από τον προπονητή τους σε μια πρωτόγνωρη ποδοσφαιρική εμπειρία γι’ αυτούς και δεν την άφησαν να πάει χαμένη. Μάλιστα, αν ο Ομλιν δεν έκανε την επέμβαση του αγώνα στο 56’, ο Βραζιλιάνος θα είχε καταγράψει μια ασίστ κι ο έτερος ένα γκολ, πέρα από την ασίστ που είχε.
Και δεν ήταν η μοναδική, ούτε για τον ίδιο αλλά – φυσικά – ούτε για την ομάδα του. Το κοντέρ σταμάτησε στις δέκα έξι τελικές έναντι έξι των αντιπάλων τους, οκτώ και τρεις αντίστοιχα εντός εστίας. Ετσι ως μια – επιπλέον – ένδειξη της όλης εικόνας της αναμέτρησης. Ολα αυτά όμως ανήκουν ήδη στο παρελθόν. Το στίγμα για τη συνέχεια δόθηκε από τον Ρουμάνο τεχνικό, αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, όπως αποκάλυψε ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου. «Δεν πάμε ν’ αμυνθούμε, πάμε για τη νίκη σεβόμενοι τον αντίπαλο, γιατί είμαστε δυνατό σύνολο κι αυτήν είναι η φιλοσοφία μας». Δεν είναι έπαρση, δεν είναι υποτίμηση – πώς θα μπορούσε άλλωστε – αλλά μαρτυρά τη σφοδρή πίστη και την ανάλογη φιλοδοξία που διέπει τα μέλη αυτής της ομάδας.
Το τί θα συμβεί δεν το ξέρει κανείς … Ομως αυτή η μυρωδιά τελικού, που ξεκίνησε με την εικόνα του Ιβάν Σαββίδη να οδηγεί την ομάδα στο γήπεδο και να την υποδέχεται έξω από τα αποδυτήρια, χαιρετώντας τα μέλη της ένα προς ένα και συνεχίστηκε με όλα όσα ακολούθησαν στο χορτάρι και στις κερκίδες, μοιάζει να είναι ο οδηγός για τη συνέχεια. Η … «φόρμα» εργασίας όλων εκεί μέσα για τη συνέχεια. Λάθη γίνονται και πάντα θα γίνονται, το θέμα είναι να διορθώνονται εγκαίρως και να μην επαναλαμβάνονται. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια, ειδικά αυτές τις ημέρες σ’ αυτούς που τη χρειάζονται περισσότερο από όλους … Πλέον θρηνούμε, να μην αδρανούμε ….