7η ημέρα
Μπορεί ν’ απομένουν δυο ημέρες μέχρι την … καρό σημαία κι αυτής της προετοιμασίας, ωστόσο αυτό είναι και το τελευταίο ημερολόγιο για φέτος. Δεδομένου πως ακολουθούν δυο φιλικοί αγώνες αύριο και μεθαύριο, τη θέση του θα πάρουν αντίστοιχα blog καθιστώντας το συγκεκριμένο κείμενο και το … αποχαιρετιστήριο αυτής της διαδικτυακής γωνιάς. Οπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, όπως στα περισσότερα πράγματα στη ζωή έτσι κι εν προκειμένω, μια ολόκληρη σεζόν περιμένεις να έρθει η συγκεκριμένη χρονική περίοδος, να ζήσεις από κοντά μια από τις πλέον ζωτικές στιγμές της ομάδας, αυτήν της δημιουργίας της, ν’ αφήσεις πίσω σου ότι σε προβληματίζει και ν’ απολαύσεις μια νέα καθημερινότητα με τις δικές της διαφορετικές δυσκολίες, μια ιδιαίτερη ρουτίνα για διάστημα – σχεδόν – τριών εβδομάδων και προτού προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ασχετα αν στην αρχή δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως ο χρόνος σταμάτησε. Οχι μόνον δε σταμάτησε αλλά καλπάζει κιόλας. Αλλωστε για κάθε τί ωραίο κι απολαυστικό ο χρόνος τρέχει και για οτιδήποτε δύσκολο και στενάχωρο … φρενάρει.
Ηταν η πρώτη σεζόν που βιώσαμε το βασικό στάδιο της προετοιμασίας να χωρίζεται σε δυο μέρη. Το πρώτο στο Χορστ και το δεύτερο στο Οοστερμπεεκ. Δώδεκα κι εννιά ημέρες αντίστοιχα. Στην αρχή, όταν πρωτοακούστηκε το συγκεκριμένο σενάριο, σε προσωπικό επίπεδο δε μου ακούστηκε καλά. Τόσο που έψαξα να βρω τρόπο να μην επιστρέψω στο διάστημα 3-8 Ιουλίου αλλά να παραμείνω και να περιμένω την ομάδα να γυρίσει στην Ολλανδία. Ωστόσο, ευτυχώς που δεν έγιναν τα πράγματα έτσι. Είχαν δίκιο όσοι υποστήριζαν πως θα ήταν πολύ καλύτερο για την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών, το ηθικό τους, να επανέλθουν στις βάσεις τους για λίγες ημέρες και μετά να συνεχίσουν, όπως κι έγινε.
Σε γενικές γραμμές ήταν μια ήρεμη και ομαλή προετοιμασία. Σ’ ότι αφορά την ομάδα, θα μπορούσε να έχει διεξαχθεί με καλύτερες προϋποθέσεις, αν η πολυαναμενόμενη μεταγραφική ενίσχυση είχε ολοκληρωθεί κι η τεχνική ηγεσία είχε εξ αρχής στη διάθεσή της όλες τις νέες μονάδες. Ομως ακόμη κι αυτό είναι ένα πρόβλημα που λύνεται μέσα από την περισσότερη δουλειά όλων των υπολοίπων. Πιστεύουν σ’ αυτό που κάνουν και από τη στιγμή που πέρσι δικαιώθηκαν, έχουν το δικαίωμα να το εφαρμόσουν και φέτος. Το ίδιο ισχύει και για εκτός ομάδας, πλην μιας εξαίρεσης ίσως, αλλά είναι και ανάξια αναφοράς. Μεγάλη χαρά για ανθρώπους που (ξανα)είδαμε εδώ, στις προπονήσεις, στα φιλικά, πρόσωπα που δεν είναι απλώς οικεία αλλά αποπνέουν αίσθηση οικογένειας.
Και φέτος προσπαθήσαμε να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούσαμε για να σας φέρουμε νοερά στην προετοιμασία της ομάδας, να δείτε μέσα από τα μάτια μας, να μάθετε μέσα από τη γνώση μας. Ελπίζουμε έστω και κατά τι να σας βοηθήσαμε. Γεροί να είμαστε κι αν μας αξιώσει ο Θεός, να είμαστε κάπου εδώ και του χρόνου με το καλό … Προς το παρόν … αντίο και καλό καλοκαίρι …
6η μέρα
Στα τόσα χρόνια που βρισκόμαστε στο Αρνεμ, μ’ εξαίρεση την περσινή σεζόν, μια στο Μπρούκεναου της Γερμανίας και μια στο Λέομπεν της Αυστρίας έχουμε μάθει αρκετά πράγματα για τους Ολλανδούς, την καθημερινότητά τους και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τους Ελληνες στην πατρίδα τους. Οι συμπατριώτες είναι ελάχιστοι στη συγκεκριμένη περιοχή, με τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών να μένει στην Ουτρέχτη. Δεν είναι λίγοι αυτοί που εγκαταλείπουν την πατρίδα αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον και στη συγκεκριμένη χώρα, καθώς το σύστημα των Ολλανδών σε σχέση με άλλες χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης είναι πιο … βατό για τους περισσότερους. Ωστόσο, δεν είναι όπως τα προηγούμενα χρόνια, όταν ο κάθε ερχόμενος εδώ, δίνοντας ένα συμβολικό ποσό της τάξεως των εκατό – διακοσίων ευρώ, μπορούσε να φοιτήσει σε σχολείο προκειμένου να μάθει τη γλώσσα. Πλέον οι αξιώσεις ανέρχονται σε υπερπολλαπλάσια ποσά λόγω της έλευσης πληθώρας Συρίων, με συνέπεια οι περισσότεροι να μη γίνονται πλέον αποδεκτοί.
Πολλά από τα νέα πράγματα που ισχύουν νομοθετικά στη χώρα μας, ταιριάζουν με το μοντέλο των Ολλανδών. Κι αυτό, γιατί όπως μας έλεγε ο κ. Γιώργος που μένει χρόνια εδώ, η Ελλάδα έχει υιοθετήσει το δικό τους μοντέλο, με σαφή επιρροή από τις διαπροσωπικές σχέσεις πολιτικών με Ολλανδούς. Ως πλέον χαρακτηριστικό μας ανέφερε το παράδειγμα της φορολόγησης που για τις επιχειρήσεις ανέρχεται στο 42% των κερδών τους με διαβάθμιση στο 50% και στο 60% (!) αν το ποσό των εσόδων ξεπερνά τις διακόσιες χιλιάδες ευρώ. Παρόλα αυτά είναι εντελώς διαφορετικά τα δεδομένα σε υλικές υποδομές, σε μισθούς και σε παροχή υπηρεσιών προς τον πολίτη. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να μπορέσει η Ελλάδα να φτάσει σ’ αυτό το επίπεδο συνολικά, αν ποτέ το καταφέρει, μας έλεγε χαρακτηριστικά και πρόσθεσε πως το καλύτερο σύστημα είναι των Γερμανών, αλλά η αυστηρότητα κι η δικαιοσύνη που το διέπει, δίχως ν’ αφήνει το παραμικρό περιθώριο διαφυγής σε πολλά επίπεδα είναι αυτό που το … απέκλεισε για τα δικά μας δεδομένα.
Οι Ολλανδοί αντιμετωπίζουν τους Ελληνες ως υποδεέστερους. Ιδιαίτερα τα προηγούμενα χρόνια με τα capital controls σε ισχύ τα σχόλια ήταν συνεχή κι άκρως υποτιμητικά, τονίζοντας διαρκώς πως αυτοί πληρώνουν τα χρέη των Ελλήνων. «Η απάντησή μου ήταν, καλά σας κάνουν … (σ.σ. γέλιο) Αφού δεν αντιδράτε … Ολοι οι μεσογειακοί λαοί είναι πιο … μαφία από εσάς εδώ πάνω, τους έλεγα και δεν είχαν τί να μου απαντήσουν», μας εξομολογήθηκε ο κ. Γιώργος, ιδιοκτήτης αλυσίδας καταστημάτων στην Ολλανδία, με την οικογένειά του πλέον, τα παιδιά του και όχι μόνον να είναι μόνιμοι κάτοικοι στις Κάτω Χώρες. «Αλλά θα σας πω και κάτι. Πίσω από αυτά που έλεγαν, στα οποία σε μερικά έχουν δίκιο, κρύβεται η ζήλεια κι ο φθόνος. Γιατί αυτό το δώρο Θεού που έχουμε, ο τόπος μας … δεν μπορούν να τον αποκτήσουν και δε θα τον αποκτήσουν ποτέ». Καλή δύναμη και καλή συνέχεια ….
4η μέρα
Αυτό που συμβαίνει με τον καιρό σ’ αυτά τα μέρη πολύ απλά δεν … υπάρχει. Η ξαφνική αλλαγή από ηλιοφάνεια σε βροχή και το αντίθετο προκύπτει μέσα σε … δευτερόλεπτα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το σημερινό, με φίλο που μετακίνησε δέκα φορές – τουλάχιστον – την καρέκλα του είτε για να είναι στον ήλιο είτε για να μπει κάτω από το σκέπαστρο για να καλυφθεί από τη βροχή. Μέχρι που αγανάκτησε, μπήκε οριστικά από κάτω και δεν ξανακουνήθηκε. Ξεκινήσαμε με συννεφιά, θερμοκρασία στους είκοσι βαθμούς, λίγος ήλιος, μικρή άνοδος, βροχή, αεράκι και πάλι ήλιος μέχρι το βράδυ. Ομως γι’ αυτό έρχονται οι ομάδες εδώ πάνω. Κι η μόνη αναποδιά που μπορεί να τους τύχει είναι οι υψηλές θερμοκρασίες, κάτι που όταν συμβαίνει στέλνει τον κόσμο στα συντριβάνια, στις λίμνες, στα ποτάμια και σε … ουρές στα … παγωτατζίδικα.
Τελικώς πάντως αυτή η … διακοπή της προετοιμασίας και το πήγαινε έλα στην Ελλάδα σε καλό βγήκε σε όλους. Η διάθεση των ποδοσφαιριστών παραμένει στα ύψη και το γέλιο δε λείπει ανάμεσά τους. Ακόμη κι οι όποιες εντάσεις, που είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν, όπως αυτήν ανάμεσα στον Ελ Καντουρί και τον Μάτος στο φιλικό με τη Στεάουα Βουκουρεστίου. Μια παρατήρηση σε έντονο ύφος του πρώτου στον δεύτερο προκάλεσε την αντίδραση του βραζιλιάνου, οι τόνοι ανέβηκαν κι όλοι φοβήθηκαν τα … χειρότερα. Ωστόσο, μετά το τέλος της αναμέτρησης το γέλιο τους μέσα στα αποδυτήρια έφερε τις καρδιές όλων στις θέσεις τους. Χρειάζονται κι οι εντάσεις, προδίδουν ζωντάνια, διάθεση, ενέργεια, όπως όλα όμως έτσι κι αυτό με … μέτρο.
Σ’ ένα άλλο περιστατικό, ποδοσφαιριστής που τραυματίστηκε ελαφρώς στον ίδιο αγώνα, ερωτηθείς μετά το ματς για την κατάστασή του αποκρίθηκε ως εξής: «Πονάω λίγο, μάλλον θα χρειαστώ δυο – τρεις ημέρες για να επανέλθω», με σαφώς … στεναχωρημένη έκφραση, που έκρυβε μια διάθεση … λούφας. Για κακή του τύχη όμως το επόμενο πρωϊνό τον βρήκε κανονικά στην προπόνηση, αφού προφανώς οι ευσεβείς του πόθοι για λίγες ανάσες δεν ευωδόθηκαν. Οι υποχρεώσεις είναι διαδοχικες, οι απαιτήσεις υψηλές και δεν περισσεύει κανείς. Μέρα φιλικού αγώνα η επόμενη κι η προετοιμασία όλων απαραίτητη. Συνεπώς, καλή δύναμη και καλή συνέχεια προς το παρόν ….