Το τέλος της σχέσης του Γιάννη Σφαιρόπουλου με τον Ολυμπιακό ήταν δεδομένο πολύ πριν το τέλος της σεζόν. Και ήταν στην ουσία μια κοινή απόφαση. Ούτε ο Σφαιρόπουλος ήθελε να συνεχίσει, εάν και εφόσον υπήρχε περίπτωση να τεθεί τέτοιο θέμα συζήτησης, ούτε ο Ολυμπιακός είχε ανάλογη διάθεση. Όσοι γνώριζαν πρόσωπα και καταστάσεις ήξεραν ότι ο κύκλος είχε κλείσει και το Novasports.gr αποκάλυψε το τέλος εποχής στον πάγκο του Ολυμπιακού λίγο μετά τη λήξη του 5ου τελικού του πρωταθλήματος.
Φυσικά, το κλίμα που είχε δημιουργηθεί τους τελευταίους μήνες στην ομάδα δεν άλλαξε ούτε τις καλές σχέσεις των δύο πλευρών, ούτε διαμόρφωσε κάποιας μορφής πολεμικής ατμόσφαιρας. Στην ουσία είναι ελάχιστες οι φορές που επί ημερών Αγγελόπουλων στην ηγεσία του Ολυμπιακού τα διαζύγια με τους εκάστοτε προπονητές ήταν… περιπετειώδη!
Ο Σφαιρόπουλος ανέλαβε σε μια δύσκολη συγκυρία τον Ολυμπιακό την 1η Νοεμβρίου του 2014 και έγινε από τους μακροβιότερους προπονητές στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας αφού έφυγε σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα. Όταν κλήθηκε να αναλάβει την ομάδα η συγκυρία δεν ήταν ακριβώς η καλύτερη δυνατή. Τα γεγονότα που οδήγησαν στην παραίτηση του Γιώργου Μπαρτζώκα είχαν βαρύνει την ατμόσφαιρα λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του δεύτερου σερί Ευρωπαϊκού τίτλου. Επιπρόσθετα, ο Σφαιρόπουλος δεν ήταν η πρώτη επιλογή των Αγγελόπουλων που είχαν μιλήσει με ουκ ολίγους προπονητές και είχαν πολιορκήσει για αρκετές εβδομάδες τον Βινσέν Κολέ, προπονητή της Στρασμπούρ και της εθνικής Γαλλίας. Για να γίνει λίγο πιο δύσκολη η συνθήκη ο Σφαιρόπουλος επέστρεφε σε μια ομάδα που αρκετά μέλη της τον γνώριζαν από το παρελθόν όταν είχε διατελέσει συνεργάτης του Γκέρσον και (για μερικούς μήνες) του Γιαννάκη. Προφανώς και αυτός ο συνδυασμός έκανε πολύ πιο δύσκολη τη ζωή του Σφαιρόπουλου. Τουλάχιστον στο ξεκίνημα της δεύτερης περιόδου που δούλεψε στους ερυθρόλευκους η οποία επιπρόσθετα αντιπροσώπευε και την πιο απαιτητική δουλειά που είχε αναλάβει μέχρι εκείνο το σημείο στην προπονητική του καριέρα.
Όποιος κάνει fast forward τον χρόνο και φτάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια αργότερα θα βγάλει συμπεράσματα «κατά το δοκούν» για το αν τελικά πέτυχε ή όχι το πείραμα Σφαιρόπουλου. Στο διάστημα αυτής της τετραετίας ο Ολυμπιακός πήγε δύο φορές σε φάιναλ φορ και έπαιξε σε τελικούς στην έδρα του αντιπάλου, κατέκτησε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα Ελλάδος και έχασε τον μοναδικό τελικό Κυπέλλου (τον φετινό με την ΑΕΚ) που έπαιξε. Στην ουσία η παρουσία του Σφαιρόπουλου στον πάγκο του Ολυμπιακού χωρίζεται σε δύο διαφορετικές περιόδους: Την πρώτη και τη δεύτερη διετία. Η πρώτη διετία –μέχρι το καλοκαίρι του 2016- ήταν απολύτως πετυχημένη και η δεύτερη κυμάνθηκε στη μετριότητα καταλήγοντας στην αποτυχημένη φετινή σεζόν όπου ο Ολυμπιακός απέτυχε σε όλους τους στόχους του. Συνεπώς, η αποτίμηση με βάση τα αποτελέσματα είναι ανάλογα την οπτική γωνία του καθενός.
Φεύγοντας λοιπόν από την απαρίθμηση επιτευγμάτων (όπως για παράδειγμα ότι ο Σφαιρόπουλος κατόρθωσε να γίνει ρέκορντμαν νικών στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις στην ιστορία της ομάδας) ή ματαιωμένων προσδοκιών ας μου επιτραπεί να πάω το θέμα λίγο πιο μακριά αφού τα τελευταία 14 χρόνια –λόγω μεταδόσεων και ταξιδιών- έχω την τύχη να ζω αρκετά κοντά την ατμόσφαιρα τόσο του Ολυμπιακού όσο και του Παναθηναϊκού. Ο Σφαιρόπουλος από την πρώτη μέρα του στον Ολυμπιακό λειτούργησε όπως ακριβώς έπρεπε να λειτουργήσει. Δεν εμφανίσθηκε με συμβατική λογική στην ομάδα. Επέβαλλε εντός της ομάδας τους όρους του, λειτούργησε πάνω από όλους, έβαλε τις αρχές του –όχι μόνο σε προπονητικό επίπεδο- και προσπάθησε να ελέγξει τη λειτουργία της εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Ο Γιάννης είναι άνθρωπος με αρχές και κανόνες, πιστεύει αυτό που κάνει, δεν κάνει κατά κανόνα εκπτώσεις στις σχέσεις του και όσοι τον γνωρίζουν μπορούν να προσυπογράψουν ότι είναι ακέραιος χαρακτήρας. Όλη αυτή την τετραετία η ομάδα είχε τη σφραγίδα του όχι μόνο μέσα στο παρκέ αλλά κυρίως έξω απ΄ αυτό. Ο προπονητής που αναλαμβάνει μια ομάδα σαν τον Ολυμπιακό για να επιβιώσει πρώτα και πριν απ΄ όλα τα άλλα χρειάζεται δύο πράγματα: Γερό στομάχι και δυνατή προσωπικότητα. Ο Σφαιρόπουλος απέδειξε ότι διαθέτει και τα δύο, διαφορετικά οι μέρες του στην ομάδα θα ήταν πολύ λιγότερες και μετρημένες σε μήνες και όχι σε χρόνια.
Προφανώς και έκανε λάθη. Λάθη δεν κάνει μόνο όποιος κάθεται σπίτι του και κάνει κριτική σε όσους δουλεύουν! Όλοι οι υπόλοιποι θα κάνουμε μπόλικα. Η τέταρτη χρονιά του στην ομάδα –αυτή που μόλις τελείωσε- έφερε την λογική και αναμενόμενη φθορά στις σχέσεις του με τους παίκτες. Αυτοί που γνωρίζουν μπορούν να πουν ότι σε ορισμένα θέματα είναι «δογματικός». Δεν δέχεται την απειθαρχία, είναι οπαδός ακόμη και τις εποχές που το καλεντάρι είναι πολύ σκληρό της σκληρής προπόνησης στα «κόκκινα» και δεν δίστασε να πάρει αμφιλεγόμενες αποφάσεις όπως για παράδειγμα την «εκδίωξη» (με μάλλον άκομψο τρόπο) του άμεσου συνεργάτη του Χρήστου Μαρμαρινού, παραμονές ενός ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Σε κάποια από τα θέματα που διαχειρίστηκε ήταν σωστός, σε κάποια έκανε λάθος χειρισμούς αλλά είπαμε ότι λάθη δεν κάνει μόνο ο ακαμάτης.
Ενδεχόμενα η σχέση που θα συζητηθεί περισσότερο στο μέλλον είναι αυτή που είχε αναπτύξει με τον Βασίλη Σπανούλη. Ο Ολυμπιακός σε πολλές περιπτώσεις τη φετινή χρονιά έμοιαζε «αιχμαλωτισμένος» στον τρόπο που έπαιζε ο αρχηγός του. Και ήταν απόλυτα εξαρτώμενος είτε τις καλές, είτε τις κακές βραδιές του Σπανούλη από την αγωνιστική συμπεριφορά του. Ο Σφαιρόπουλος κατηγορήθηκε για την «αγωνιστική ασυλία» του Σπανούλη αλλά πήγε μέχρι το τέλος σε αυτή τη λογική και στην ουσία δεν την άλλαξε ποτέ. Ακόμη και το διάστημα που ο Σπανούλης ήταν τραυματίας στο ξεκίνημα της σεζόν τα συστήματα του Ολυμπιακού ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτά που θα έπαιζε η ομάδα όταν θα επέστρεφε στα παρκέ ο αρχηγός της. Ο Σφαιρόπουλος τίμησε τις αρχές του και δεν προσπάθησε να «κάψει» τον Σπανούλη ή να του μεταθέσει τις ευθύνες για το στείρο επιθετικό παιχνίδι του Ολυμπιακού σε πολλά σημεία της σεζόν. Αντίθετα, στήριξε και τις δικές του επιλογές μέχρι το τέλος. Και στην ουσία αυτό είναι που καθόρισε την πρώτη από τη δεύτερη διετία του στον πάγκο της ομάδας. Στο τελείωμα της σεζόν 2015-16 ήταν ο Σπανούλης αυτός που κέρδισε τον τελευταίο τίτλο για τον «Ολυμπιακό του Σφαιρόπουλου» με τους ηρωισμούς της τελευταίας στιγμής. Στο τελείωμα της σεζόν 2017-18 ήταν ο Σπανούλης –σε μεγάλο ποσοστό- αυτός που αποτελούσε το βαρόμετρο για μια επίθεση που δεν ήταν ίδια κάθε βράδυ και από αγώνα σε αγώνα.
Από τη στιγμή που στο μυαλό του Σφαιρόπουλου ήταν ξεκάθαρο ότι κυριαρχούσε η λογική «ο Σπανούλης θα είναι μέχρι τέλους και με κάθε όρο ο ηγέτης αυτής της ομάδας» πήρε και τις ανάλογες αποφάσεις στην επιλογή των ξένων παικτών. Ζήτημα που είχε να κάνει όχι μόνο με στενά αγωνιστικά ζητήματα αλλά και με τα οικονομικά δεδομένα της ομάδας, βάση των οποίων κλήθηκε να κάνει τις επιλογές του. Για όλα αυτά και για αρκετά ακόμη που είναι πρακτικά δύσκολο να απαριθμηθούν ο Σφαιρόπουλος κρίθηκε και θα κριθεί. Ας μου επιτραπεί μετά λόγου γνώσεως να πω ότι ο Σφαιρόπουλος είναι κάτι παραπάνω από μια σούπερ πετυχημένη διετία, κάτι περισσότερο από τον μακροβιότερο και πολυνίκη κόουτς του Ολυμπιακού στη σύγχρονη ιστορία του ή από τις «αστοχίες» μιας σεζόν. Είναι κύριος. Και αυτό είναι απείρως σημαντικότερο από όλα τα προηγούμενα. Κύριος πήγε στον Ολυμπιακό και κύριος έφυγε.