Προτού προσεγγίσουμε τον πέμπτο τελικό της Κυριακής, που εντέλει θα καθορίσει τον πρωταθλητή, ας σταθούμε σε ορισμένα καθοριστικά σημεία της χθεσινής τέταρτης αναμέτρησης:
– Ο Ολυμπιακός ανέβασε κατακόρυφα σε σχέση με τα δύο προηγούμενα παιχνίδια τους δείκτες ενέργειας και έντασης. Έγινε κατά συνέπεια, πιο επιθετικός σε άμυνα και επίθεση.
– Ο Παναθηναϊκός διέθετε την αυτοκυριαρχία ως σύνολο και την κλάση και την προσωπικότητα ορισμένων παικτών, για να απαντήσει στα δύο από τρία σερί του αντιπάλου του.
– Παρότι ο ΜακΛιν ήταν το σημείο αναφοράς στην επίθεση των «ερυθρολεύκων», ο συνεπέστερος σε βάθος χρόνου και ο MVP της αναμέτρησης, το παιχνίδι έγειρε οριστικά προς την πλευρά των γηπεδούχων χάρη στην τριάδα των γκαρντ, που υποστηρίζουν τον Σπανούλη: Στρέλνιεκς, Μάντζαρης, Ρόμπερτς. Αυτοί ήταν που βγήκαν ο ένας μετά τον άλλο μπροστά απ’ την στιγμή που ο Παναθηναϊκός, με το τρομερό ξέσπασμα του Λοτζέσκι, μείωσε σε 53-50 στο 24.15’.
– Την ίδια ώρα που οι «ερυθρόλευκοι» είχαν σωστή καθοδήγηση από τους χειριστές τους και καθαρές επιλογές στην επίθεση, στην άλλη πλευρά του παρκέ οι «πράσινοι» απέτυχαν να βρουν δεύτερο πόλο πέρα από τον Μάικ Τζέιμς. Ο Αμερικανός έβαλε φωτιά στο καλάθι με 12 σερί πόντους, παίρνοντας την σκυτάλη από τον Λοτζέσκι, ωστόσο ελλείψει εναλλακτικής οδού, κάποια στιγμή αυτό γύρισε μπούμερανγκ για την ομάδα του.
Το χθεσινό ήταν το πρώτο ραντεβού των τελικών, που ο ρυθμός και το μοτίβο γενικότερα δεν παρέπεμπαν σε μια μάχη χαρακωμάτων. Όπως όμως συμβαίνει στα περισσότερα παιχνίδια χωρίς αύριο, έτσι και ο πέμπτος τελικός λογικά θα επιστρέψει στα… γνωστά στάνταρ της σειράς. Ο Παναθηναϊκός έχει θεωρητικά ένα μικρό προβάδισμα λόγω της έδρας, ωστόσο τα τελευταία χρόνια έχει αποδειχτεί περίτρανα ότι ο συγκεκριμένος παράγοντας δεν είναι πλέον ο πιο καθοριστικός, όπως ίσχυε στο παρελθόν.
Οι διαφορές είναι μικρές και οι δύο ομάδες γνωρίζουν η μία την άλλη σαν κάλπικη δεκάρα. Πρωταθλητής εν κατακλείδι θα αναδειχτεί αυτός που θα αποδειχτεί πιο σκληρός, τόσο σωματικά όσο και πνευματικά. Εκείνος που θα έχει τόσο την ορμή, όσο και την οξυδέρκεια για να προσαρμόζεται και να απαντά πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά στα δεδομένα που θα προκύπτουν μέσα από την εξέλιξη της αναμέτρησης. Όλο το ζουμί συμπυκνώνεται λοιπόν σε μια ατάκα-κλισέ: θα κερδίσει αυτός που το θέλει περισσότερο.