Πριν από δύο χρόνια η ΠΣΖ πραγματοποίησε τις δύο ακριβότερες μεταγραφές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αποκτώντας τον Κίλιαν Εμπαπέ και το Νεϊμάρ.
Αυτή η οικονομική δαπάνη είχε ως αποτέλεσμα να περιοριστεί το βάθος στο ρόστερ της ΠΣΖ. Για να ακριβολογούμε το ποιοτικό βάθος…
Μπορεί να αποκτήθηκαν δύο σπάνιοι ποδοσφαιριστές στη γραμμή κρούσης, όμως η ενίσχυση στις υπόλοιπες δεν ήταν ανάλογη. Περισσότερο ήταν θέμα έλλειψης βάθους, αξιόλογων εναλλακτικών επιλογών…
Κι αν αυτό το δεδομένο μπορούσε να το διαχειριστεί πιο εύκολα στη Γαλλία ο Τόμας Τούχελ, στο Τσάμπιονς Λιγκ (που παραμένει το βασικό ζητούμενο για τους Παριζιάνους) τα πράγματα δεν ήταν «ρόδινα».
Με το Βεράτι τραυματία, το Ραμπιό «στο ψυγείο», η ΠΣΖ βρέθηκε να αγωνίζεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, στη διοργάνωση των υψηλότερων απαιτήσεων, με αμυντικό χαφ το Μαρκίνιος!
«Το πάθημα έγινε μάθημα» λοιπόν κι αυτό το καλοκαίρι οι Παριζιάνοι αποφάσισαν να δώσουν οριστικά λύση.
Γέμισαν με ποιότητα κι επιλογές τη μεσαία γραμμή τους με τις προσθήκες των Ερέρα, Γκέιγ, Σαράμπια έτσι ώστε και την εξάρτηση τους από την απόδοση του Βεράτι να περιορίσουν αλλά και αξιόλογες επιλογές στο πλευρό του να προσθέσουν.
Ο Σάραμπια μπορεί εκτός από τη μεσοεπιθετική γραμμή να αποτελέσει κι επιλογή στην αιχμή της επίθεσης, ενώ ο Ντιαλό που ανεβάζει σε πέντε τις επιλογές για το κέντρο της άμυνας, μπορεί να προσφέρει και ως δεξιός μπακ.
Κοιτάζοντας τη φετινή ΠΣΖ, ακόμη κι αν τελικά ο Νεϊμάρ αποχωρήσει, αντιλαμβάνεται κανείς πως πρόκειται για μια ομάδα πολύ καλύτερη από την περυσινή.
Υπερτερεί σε επιλογές, δεν υστερεί σε ποιότητα, προσέθεσε εμπειρία ενώ δεν «επιβαρύνθηκε» ηλικιακά. Άλλωστε μόλις τέσσερις παίκτες της, οι Καβάνι, ντι Μαρία, Τιάγκο Σίλβα, Τσούπο Μοτίνγκ, είναι πάνω από τα τριάντα…